ถ้าไม่ได้นั่งคุยกับดร.พีรเดช ทองอำไพ  ผู้อำนวยการ  สำนักงานพัฒนาการวิจัยการเกษตร (องค์การมหาชน) หรือ สวก.  ผมเองก็คงหลงทางเรื่องการวิจัยไปไม่รู้ไหนต่อไหนอย่างที่เคยเป็น เช่น

                นึกเอาว่า เมื่อทำงานวิจัยแล้วก็ต้องเห็นเป็นรูปธรรม(Product)เสมอ เพราะมองงานวิจัยในเชิงสำเร็จรูปฉับพลัน  คิดแต่ว่า เมื่อลงทุนไปแล้วต้องได้รับกลับในทันทีประมาณนั้น  ไม่ใช่ลงเงินให้แล้วกลายเป็นว่า  เก็บไว้บนหิ้งให้ฝุ่นเกาะ

                นักการเมืองไทยมักปากหวาน  บอกจะจัดสรรงบวิจัยให้เท่านั้นเท่านี้  โดยหวังผลว่า จะทำให้เกิด Product ตามมาอย่างรวดเร็วทันใจ

                แต่งานวิจัยไม่ใช่แค่วัตถุดิบโยนใส่เครื่องจักร   แล้วออกมาเป็นรูปร่างผลิตภัณฑ์ ใช้งานได้ทันที

                ดร.พีรเดชบอกว่า ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ  งานวิจัยใดๆในโลก มันมีวิวัฒนาการอย่างเป็นขั้นเป็นตอน  กว่าจะสำเร็จต่อยอดกลายเป็นผลิตภัณฑ์ซักชิ้นหนึ่งต้องอาศัยงานวิจัยนับพันนับหมื่นเรื่อง  ไม่มีที่ไหนอาศัยงานวิจัยชิ้นเดียวแล้วประสบความสำเร็จทันที

                ตอนไปดูงานโทรศัพท์ไอโฟน 3 ประธานทรัพย์สินทางปัญญาของเกาหลีใต้ถามว่า  รู้ไหมว่ากว่าเครื่องนี้สำเร็จต้องใช้ทรัพย์สินทางปัญญา(งานวิจัย)ไปกี่เรื่อง   ดร.พีรเดชจำได้ว่า ตัวเองตอบไปว่า 2,000 เรื่อง  ประธานของเกาหลีบอกยิ้มๆว่า 80,000 เรื่อง เป็นความจริงที่น่าช็อก       

                มันแทบจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ  แต่มันคือความจริง และจริงยิ่งกว่านั้นคือทุกประเทศพยายามลงทุนสร้างงานวิจัยไว้  คล้ายๆเป็นสต็อกความรู้  เป็นการปูพื้นฐานเพื่อก้าวไปได้เร็วขึ้นในชั้นหลัง หรือการต่อยอดเป็นผลิตภัณฑ์นั่นเอง

                ผมมานั่งพิจารณาแล้วก็ยอมรับโดยดุษณี  ยกตัวอย่างไอโฟนก็ดี รถยนต์ก็ดี  ล้วนแล้วแต่ต้องใช้งานวิจัยนับหมื่นนับแสนชิ้น  เพราะส่วนประกอบแต่ละชิ้นต้องอาศัยงานวิจัยไม่รู้กี่ชิ้น นั่นก็หมายความว่า ที่ฝรั่ง  ญี่ปุ่น เกาหลี  จีน สามารถผลิตผลิตภัณฑ์เยี่ยมๆได้นั้น  เขาต้องลงทุนงานวิจัยกันบานตะเกียง ทั้งงบประมาณ และระยะเวลา  เพราะกว่าจะต่อยอดเป็นผลิตภัณฑ์ได้ซักตัวต้องใช้เวลานานเป็น 10 ปี

                ดร.พีรเดชให้ความรู้ต่อไปว่า  ญี่ปุ่นจดทะเบียนสิทธิบัตร(งานวิจัย)1.8 แสนเรื่อง นับว่า มหาศาลทีเดียว   หากสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้แค่ 10% ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว

                มาถึงจุดนี้แล้ว ผมถึงบางอ้อว่า ตราบใดที่ประเทศไทยไม่เห็นความสำคัญ และให้ความสำคัญกับงานวิจัยอย่างเป็นเรื่องเป็นราวด้วยความเข้าใจ   ตราบนั้นก็ยากที่เราจะพัฒนาตัวเองให้มีความเข้มแข็ง  มีเงินมีทอง และร่ำรวยได้

                เอาง่ายๆทุกวันนี้  ผู้ส่งออกยางพาราไทยต้องจ่ายค่าธรรมเนียมส่งออกหรือเรียกว่า เงินเซส(Cess) โดยตั้งธงว่า เงินก้อนนี้จะนำมาช่วยชาวสวนยาง โดยเฉพาะการวิจัยและพัฒนา แต่ความเป็นจริงก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ชาวสวนยางไทยก็ยังคงขายยางในรูปวัตถุดิบ 80-90 % แล้วญี่ปุ่นหรือจีนที่ซื้อไปก็นำไปผลิตเป็นยางรถยนต์ ราคาแพง ส่งกลับมาขายประเทศไทยอีกทอดหนึ่ง

                ที่น่าประหลาด กว่า 10% ที่เป็นผลิตภัณฑ์ยางแปรรูปสามารถสร้างมูลค่าเพิ่มในตลาดได้มากเท่ากับการขายในรูปวัตถุดิบ 80-90% ประเทศไทยจะไปทางไหนหนอ และจะเอาตัวรอดได้อย่างไร

                นี่คือประเทศไทยกับความคิดอ่านด้านการวิจัยที่เดินสวนทางกันตลอดมา

พอใจ สะพรั่งเนตร