‘สุเชาว์ พงษ์วิไล’

นักแสดงมือเก๋า ที่ไม่เก่าประสบการณ์!!

ใช้ชีวิตตามลำพัง เพื่อเรียนรู้ตัวเอง

“สตาร์ เรโทร” สัปดาห์นี้ แม้ไม่ใช่นักแสดงในวันวานที่ห่างหาย แต่เขาผู้นี้คือคนคุณภาพที่อยากพาไปกระทบไหล่... 40 ปีกับการโลดแล่นสร้างสีสันให้คนสนใจ แต่น้อยคนจะเข้าใจความเป็นตัวตนจริงๆของผู้ชายที่ชื่อ สุเชาว์ พงษ์วิไล

เปิดประตูสู่ดวงดาว

ต้องบอกก่อนว่าผมชอบในการแสดงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตรงนี้เป็นเหมือนความฝัน อย่างตอนที่เรียนหนังสือผมก็คลุกคลีอยู่กับการแสดง เกี่ยวกับงานในด้านนี้มาตลอด รุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยนั้นเขาทำรายการ นาฎประยุกต์ของช่อง 9 บางขุนพรหม ทำให้ผมได้มีโอกาสเข้าไปมีส่วนร่วม จนช่วงปีพ.ศ.2514 ผมได้เล่นละครเวทีให้กับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หลังจากนั้นก็ได้ไปเล่นหนังให้กับอาจารย์ไพจิตรศุภวารี เป็นหนังของศรีเมืองพิมพ์ ชื่อ “กิเลสคน” จนมามีชื่อเสียงจากหนังเรื่องที่ 2 คือ “สวัสดีคุณครู” ตอนนั้นเริ่มมีคนจำเราได้ เพราะหนังได้รับความนิยม ทั้งเนื้อหาและองค์ประกอบหลายๆ อย่าง ส่งผลให้มีคนเห็นความสามารถของเรา และป้อนงานให้เรื่อยๆ

ในขณะที่บางคนมีช่วงเว้นวรรค แต่ชื่อ สุเชาว์ พงษ์วิไล กลับไม่เคยพักจากงานแสดง

ผมคิดว่าคงเป็นเพราะสมัยก่อน ผมได้ไปเล่นละครเวทีให้กับหลายๆ มหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะเวทีเล็กเวทีใหญ่ ผมได้ทำงานกับเด็กๆ มาตลอด ย้อนถอยหลังไป 30 ปี เด็กที่เรียนการละคร เรียนภาพยนตร์รู้จักผมหมด เพราะฉะนั้นพอเขาจบมาทำงาน มีผลงาน เขาก็นึกถึงเรา ทำให้ผมไม่หลุดจากวงโคจร แล้วเราก็มีโอกาสได้ทำงานกับคนรุ่นใหม่ตลอด เพราะรุ่นของผมก็หายไปบ้างแล้ว ทุกวันนี้ที่ทำงานอยู่ก็ทำงานกับคนรุ่นใหม่ ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี ต้องขอบคุณทางผู้จัดฯด้วยที่นึกถึงผมเสมอ ผมว่าเราอยู่ได้เพราะความซื่อสัตย์ในการทำงาน ความตั้งใจในการทำงาน ได้งานมาเราต้องใส่ใจ และอาจเป็นเพราะผมมีสายสัมพันธ์ที่ดีกับคนหลายกลุ่มด้วย อย่างเด็กที่เรียนภาพยนตร์ปัจจุบันผมก็ยังรู้จัก และติดต่อกันเสมอ อย่างปีนี้ผมก็ยังมีไปช่วยเล่นหนังสั้นให้เขาอยู่บ่อยๆ ครับ

เคล็ดลับการคงอยู่อย่างนักแสดงคุณภาพ

ทุกครั้งที่ผมได้ทำงาน ได้เข้ากองถ่ายละคร ผมจะสนุกไปกับงาน กับตัวละครทุกครั้ง ไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะทำงานตรงนี้ อาจเพราะมันเป็นงานที่เรารัก แล้วผมว่าถ้าเรามีความตั้งใจที่จะทำงาน ทุกอย่างจะออกมาดีเอง ที่สำคัญมากๆ ผมคิดว่าผมพัฒนาตัวเองตลอด ซึ่งก็ไม่สามารถตอบได้ว่าพัฒนายังไง(หัวเราะ) ต้องให้ผู้ชมตัดสินเองครับ คือนักแสดงทุกคนต้องไม่หยุดอยู่กับที่ ต้องมีการพัฒนาตัวงานด้านการแสดงตลอดเวลา การแสดงเป็นการเรียนรู้ที่ไม่จบไม่สิ้น จริงๆ สามารถเรียนรู้จากหนัง จากละคร หรือซีรี่ส์ต่างๆ ที่คนอื่นเขาทำมาแล้ว เรามาศึกษาต่อก็ได้ครับ อย่างผมเคยมีโอกาสได้ไปร่วมเล่นหนังต่างประเทศ ผมก็ได้เรียนรู้วิธีการทำงานจากเขา แล้วเราก็นำมาปรับประยุกต์ใช้กับการทำงานของเรา

ผมคงไม่กล้าพูด หรือบอกใครๆ ว่าทำยังไงถึงจะอยู่ในวงการบันเทิงได้นานๆ เพียงแต่ผมอยากจะบอกกับเด็กๆ ว่าควรให้เกียรติกับอาชีพของตัวเองต้องเคารพในงานที่ตัวเองทำ และเวลาทำงานก็ต้องทำให้เต็มที่ เพราะตรงนี้เป็นสิ่งที่จุนเจือชีวิตเราสำหรับนักแสดง พวกเราเป็นแค่ผู้ลงทุนทางการแสดงเท่านั้น ไม่เหมือนกับผู้ผลิตที่เขาจ้างเราเขาต้องลงทุนมากกว่าเราหลายเท่า ฉะนั้นการทำงานอะไรก็แล้วแต่ ต้องมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้กับผู้ร่วมงาน และคนที่ให้งานเราทำ อย่าเอาแต่เรื่องของตัวเองเป็นใหญ่ เราต้องนึกถึงเรื่องของคนอื่นๆ บ้าง

จากอดีตถึงปัจจุบันทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลง

ถ้าพูดถึงการทำงานหลายอย่างเปลี่ยนไป ด้วยวิธีการเล่าเรื่องของหนัง หรือละครมีอะไรให้เล่นเยอะมากขึ้น ทำให้นักแสดงต้องปรับวิธีการแสดงของตัวเองไปด้วย ซึ่งผมก็ไม่สามารถบอกได้ว่านักแสดงควรปรับ หรือเปลี่ยนแปลงยังไง ตรงนี้เป็นหน้าที่ของผู้กำกับฯ ที่ต้องชี้นำ โดยเฉพาะเรื่องของเทคโนโลยีในปัจจุบัน ที่ถูกนำมาช่วยในการทำสเปเชียลเอฟเฟกท์มากขึ้น และขอบเขตในการถ่ายทำ การวางโครงเรื่องที่มีเทคนิคต่างๆ เป็นตัวช่วยให้งานออกมามีสีสัน และน่าดูมากกว่าแต่ก่อนเยอะ มันก้าวไปไม่หยุด พูดได้ว่าวงการหนังไทยไม่ได้น้อยหน้าใคร ถ้าเพียงแต่เรามีงบประมาณที่พอๆ กับต่างประเทศ ผมเชื่อมั่นว่าเราจะทำได้ไม่แพ้เขาแน่นอน ที่เราไม่สามารถตั้งงบได้ เพราะตลาดเราอยู่ภายในประเทศ เราไม่ได้มีการส่งออกไปในหลายๆ ประเทศเท่าที่ควร ตรงนี้มีหลายองค์ประกอบหลายปัจจัยเข้ามาเป็นตัวแปรครับ

บทบาทที่โลดแล่นไม่เคยซ้ำทาง

จริงๆ ผมรับบทอะไรก็ได้ครับ มันสนุกหมดนะสำหรับผม บทส่วนมากที่ได้รับก็ไม่ค่อยซ้ำกันกับเรื่องอื่น จะเปลี่ยนไปตามเนื้อหาของละคร หรือหนัง ถึงแม้จะเป็นผู้ร้ายเหมือนกัน แต่โดยรายละเอียดของบทแต่ละเรื่องก็จะแตกต่าง และมีอะไรให้เราได้เล่นเยอะครับ

ภาพลักษณ์กับการใส่ใจสุขภาพ

ถ้ามีเวลาว่าง ผมจะเข้าฟิตเนสตลอดครับถ้าวันไหนไม่มีเหงื่อออกมาจากร่างกาย จะรู้สึกไม่สบายตัว ทุกๆ วันจะต้องทำกิจกรรมให้มีเหงื่อ แล้วจะรู้สึกสดชื่น ร่างกายกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ผมไม่เคยเจ็บป่วยหนักๆ จนต้องเข้าโรงพยาบาลเลย อีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้การออกกำลังกาย คงเป็นเพราะผมไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า มา 20 ปีแล้วครับ ผมคิดว่าสิ่งนี้ล่ะที่ช่วยให้มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง คือแข็งแรงทั้งร่างกาย และจิตใจ

โดดเด่นเรื่องของการเป็นนักปั่นจักรยาน

ผมเริ่มปั่นจักรยานแทนการใช้รถยนต์มา 2 ปีแล้วครับ ปั่นไปทำงาน ปั่นไปถ่ายละคร เริ่มจากการเบื่อเวลารถติด กว่าจะไปไหนแต่ละที ใช้เวลานานมาก ผมคิดว่าการปั่นจักรยานไปมันสะดวก ช่วยให้เราซอกแซกได้หลายเส้นทาง แล้วยังช่วยย่นระยะเวลาการเดินทาง อย่างถ้ารถติดมากๆ เราก็ปั่นไปขึ้น BTS แล้วก็หิ้วจักรยานเข้าไปด้วยครับ ที่สำคัญเป็นการช่วยประหยัดค่าน้ำมัน เมื่อก่อนตอนขับรถยนต์เดือนๆหนึ่งใช้ค่าน้ำมันเยอะมาก พอมาปั่นจักรยานทำให้ช่วยประหยัดค่าน้ำมันได้เยอะครับ แล้วยังได้ออกกำลังกายอีกด้วย

ต่อยอดสู่ธุรกิจของตัวเอง

กลุ่มนักปั่นที่ผมรู้จัก เขาปั่นจักรยานยี่ห้อ BROMPTON กันอยู่ มาวันหนึ่งเราขอไปทาง BROMPTON เขาก็ให้ อนุญาตให้เราเป็น Dealer (ผู้แทนจำหน่าย) ซึ่งผมอยู่ตรงนี้มานาน รู้จักจักรยานเป็นอย่างดี เลยตัดสินใจเปิดร้าน ชื่อ MOD Bike Shop ร้านนี้เปิดมาได้ 2 เดือนแล้วครับ กระแสตอบรับถือว่าดี มีการสั่งสินค้าไปลอตที่ 2 แล้ว ผมคิดว่าค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจนะ ถ้าเทียบกับระยะเวลาในการเปิดร้าน กับยอดสั่งซื้อจักรยานที่เข้ามา

ชีวิตครอบครัวในวันที่ต้องอยู่คนเดียว

ลูกๆ พอเขาโต เขาก็แยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง แต่เรายังเจอกันทุกเดือน พูดคุยกินข้าวกันตามประสาพ่อ-ลูก มีบางช่วงที่ผมคิดถึงเขามากๆก็จะคุยกับเขาครับ ถ้าถามว่าเป็นห่วงอะไรลูกๆ อยู่ไหมผมคิดว่าผมเบาใจมากกว่า ไม่ค่อยห่วงอะไรแล้วครับ เพราะเขาโตกันหมดแล้ว รู้จักการเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง (เหงาบ้างไหม?) ผมไม่ค่อยรู้สึกเหงานะครับ คือกลับไปบ้านอาจจะอยู่คนเดียวก็จริง แต่ออกมาจากบ้าน เราไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยู่กับหลายๆ คน ทั้งที่กองถ่าย หรือที่ร้าน แต่จริงๆ แล้วเราควรมีเวลาให้กับตัวเอง เพราะการที่เราอยู่คนเดียว ทำให้เรามีเวลาคิด มีเวลาเรียนรู้ตัวเอง และทบทวนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเรา ถ้าคนเราไม่มีเวลาให้กับตัวเองเลย จะต้องมีข้อจำกัดว่าเดี๋ยวเราจะต้องไปธุระ หรือมีนัดกับคนนั้นคนนี้ตลอดเวลา แล้ววันหนึ่งก็มีเวลาแค่เข้าบ้านอยู่กับตัวเอง 4-5 ชั่วโมง ส่วนตัวผมคิดว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็แล้วแต่บุคคลนะครับนี่เป็นแค่ความคิดส่วนตัวของผม สำหรับคนอื่นๆ อาจจะคิดแตกต่างไป ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนครับ

ทิ้งท้ายด้วยผลงานที่อยากให้ติดตาม

ก่อนอื่นผมต้องขอฝากร้านจักรยาน MOD Bike Shop ใครสนใจอยากจะขี่จักรยานแบบพับได้ ลองแวะมาดูกันครับ ร้านตั้งอยู่ที่ 125 ถ.สุคนธสวัสดิ์ ผมว่าตรงนี้สามารถตอบโจทย์ของชาวเมืองอย่างพวกเราได้ดี ส่วนงานละครตอนนี้ก็มีละครเรื่อง เพลิงฉิมพลี, กุหลาบเล่นไฟ, ข้าบดินทร์, แหวนสวาท, บางระจัน, พันท้ายนรสิงห์, หมอผีไซเบอร์, มายานางฟ้า และกำไลมาศ ครับ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ

ไม่ใช่เรื่องง่ายกับการ “โลดแล่น” และ “คงอยู่” ทั้งที่รู้แวดวงมายา ยากจะยืนหยัด... 40 ปี จากอดีตจนถึงปัจจุบัน แม้จะเคยอึดอัด แต่ด้วยรักและภักดี บวกกับความท้าทายที่มี “สุเชาว์ พงษ์วิไล” จึงไม่คิดหนี ขอสนุกเศร้าเคล้าน้ำตาไปกับร้อยแปด
บทบาททั้งร้าย-ดี ด้วยคิดว่าเป็นวิธีสร้างสุขในฐานะ “คนบันเทิง”