‘แจ๊ค-กิตติศักดิ์ ปฐมบูรณา’กับบทบาท‘จอห์น’

และประสบการณ์ตรงใน ‘The Eyes Diary คนเห็นผี’

แนะนำตัวและอัพเดตผลงาน

สวัสดีครับ ผม แจ๊ค-กิตติศักดิ์ ปฐมบูรณา ตอนนี้ศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยรังสิต เอกภาพยนตร์ สำหรับผลงานที่ผ่านมาตอนนี้ก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว ได้เล่นหนังกับพี่มะเดี่ยวตั้งแต่ปี’55 เรื่องแรกก็ Home ความรัก ความสุข ความทรงจำ ตอนนั้นเล่นบทเป็นบีม เป็นเด็กม.ต้น แล้วก็มาเป็นเกรียนฟิคชั่น ปี’56 ได้รับบทเป็นโมน ซึ่งโมนจะมี 2 คาแร็กเตอร์ คือจะเป็นคนนิ่งๆ ติ๋มๆ หน่อย แต่อีกคาแร็กเตอร์หนึ่งมันจะดาร์กๆ นักเลงๆ หน่อยครับ และล่าสุดกับเรื่อง “The Eyes Diary” ในปี’57 นี้ คือ รับบทเป็น จอห์น ครับ ในเรื่องก็จะโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากครับ

คาแร็กเตอร์ของจอห์น

ในเรื่องจอห์นจะเป็นคนที่รู้เรื่องราวความเป็นไปทุกอย่าง จอห์นจะเป็นเพื่อนกับน็อต (ปั้นจั่น) ก็เป็นเพื่อนกู้ภัยด้วยกันมา
ในเรื่องของการทำงานผมเป็นรุ่นพี่ของน็อต ซึ่งน็อตมาทำงานกู้ภัยเพราะต้องการที่จะมองเห็นสิ่งเร้นลับ และเขาก็จะเก็บสิ่งของ
ของคนตายกลับบ้าน ซึ่งของคนตายมันมีเจ้าของอยู่แล้ว จอห์นก็รู้นะ แต่ก็ไม่ห้าม เพราะมันอาจจะเป็นวิธีเดียวที่ทำให้น็อตเห็นผีก็ได้ จอห์นเลยเป็นคนที่พยายามห้ามน็อตไม่ให้ทำอะไรที่เลยเถิด

รู้สึกอย่างไรตอนที่เห็นบทครั้งแรก

ตอนที่ได้รับบทมาผมก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่นะ พออ่านบทจอห์นก็รู้สึกถึงความท้าทาย เพราะจอห์นจะเป็นคนนิ่งๆ และก็โตกว่าผมมาก ตอนที่อ่านบทแล้วยังไม่ได้คุยกับพี่มะเดี่ยว ผมกลับรู้สึกว่าจอห์นมันเป็นคนเก๊กๆ ทำเป็นเท่ไปวันๆ แต่พอมาได้คุยกับพี่มะเดี่ยวจึงรู้ว่าจริงๆ แล้วจอห์นเป็นคนนิ่งๆ นิ่งแบบรู้ความเป็นมาของการตายทุกอย่าง มันเลยเป็นตัวละครที่ซัพพอร์ตทุกคนเลย ฟังแล้วหล่อเลย(หัวเราะ) ก็จะเป็นคาแร็กเตอร์ที่เหมือนจะโตและผ่านอะไรมาพอสมควร

เรื่องราวของ “The Eyes Diary”

เป็นเรื่องราวของกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่อยู่ด้วยกัน พี่ปั้นจั่นรับบทเป็นน็อต เมโกะรับบทเป็นมดตะ โฟกัสรับบทเป็นปลา แล้วก็มีเพื่อนมหาวิทยาลัยที่อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนั้นอีก 3 คน ส่วนผมรับบทเป็นจอห์นเป็นเพื่อนกู้ภัยของน็อต สนิทกับน็อตที่สุด ก็มีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เกิดเรื่องราวที่ไม่คาดฝันขึ้นมา ซึ่งมีเรื่องราวที่โดดเด่นคือน็อตเก็บของคนตาย สะสมของคนตาย
เข้ามาไว้ที่บ้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ในบ้านเกิดเรื่องราววุ่นวาย ซึ่งทำให้ทุกคนได้เห็นผี

ความท้าทาย

ความท้าทายอันดับแรกของผมเลยคือการร่วมงานกับนักแสดงพี่ปั้นจั่น โฟกัส หรือเมโกะ เขาได้รับรางวัลมาหมดเลย เขาได้รับรางวัลที่การันตีว่าเขาเป็นนักแสดงยอดเยี่ยมจริงๆ ซึ่งผมอาจจะเป็นรางวัลที่เล็กกว่า ผมก็ยกให้เขาเป็นนักแสดงที่ดี ผมว่ามันท้าทายตรงนี้ว่าแบบจะรับมือกับพวกเขายังไง ส่วนเรื่องที่ 2 คือบทที่ผมบอกไป ผมไม่เคยเล่นหนังผี ไม่เคยเล่นบทที่โตกว่าวัย อย่างที่ 3 คือพี่มะเดี่ยวครับ พี่มะเดี่ยวเขากลับมากำกับหนังผีในรอบ 10 ปี เขาก็มีไอเดียใหม่ความท้าทายของผมก็คือว่าจะรับมือกับพี่มะเดี่ยวยังไง ส่วนความยากง่าย ผมว่ายากนะครับ เล่นเป็นคนเห็นผี ผมไม่เคยเล่นก็เลยยาก

รับบทเป็นอาสากู้ภัยก็เลยได้มีโอกาสใส่ชุดกู้ภัยเก็บศพด้วย รู้สึกอย่างไร

ตอนที่ผมใส่ชุดหมีหรือชุดกู้ภัย วันฟิตติ้งผมยังรู้สึกธรรมดาๆ แต่พอได้มาเข้าฉาก ได้มาร่วมกับพี่มูลนิธิจริงๆ ขึ้นมา ผมรู้สึกว่าชุดมันขลังมาก แล้วยิ่งได้สัมผัสบนรถเขาด้วย คือผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่านะ เวลาผมหายใจเข้าไปผมรู้สึกว่ามันมีเรื่องราวมากมาย มันทำให้ผมอึดอัด คือมันมีบรรยากาศ สิ่งแวดล้อมแบบนี้ มันทำให้ผมอึดอัด คิดว่าชุดนี้ไม่ใช่ชุดธรรมดาๆ มันต้องมีเรื่องราวผ่านมาแน่ๆ

เห็นว่าเป็นคนมีประสาทสัมผัสในเรื่องเร้นลับ

ประสบการณ์เห็นผี ถามว่าเคยเห็นผีมั้ย บอกเลยว่าไม่เคยครับ แต่ว่าเขามาทัก มาแบบเป็นเสียง เป็นรอย ซึ่งผมเจอทุกแบบเลย เหมือนเขามาทักครับ เป็นรอยมือตรงท้อง เป็นเสียงคนลากเก้าอี้อยู่หน้าโรงแรม ทั้งๆ ที่ตี 4 ครึ่ง ผมคิดว่าเป็นห้องข้างๆ เป็นทีมงาน วันรุ่งขึ้นผมก็ไปถามเขาว่า “พี่นอนกี่โมง” เขาบอกว่า “ตี 1 ก็นอนกันแล้ว” ผมเลยคิดขึ้นมาว่าตี 4 ครึ่งนี่คืออะไร แล้วบรรยากาศยิ่งไปในฉากของโรงพยาบาลร้าง ผมรู้สึกแน่นๆ ผมคิดว่าผมมีเซ้นส์เรื่องนี้นิดๆ คือผมเข้าไปแล้วรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออก ผมเชื่อในตัวเองว่าถ้าหายใจไม่ค่อยออกต้องมีอะไรสักอย่างหนึ่งในเหตุการณ์

เล่าเรื่องรอยนิ้วมือตรงท้องให้ฟังหน่อย

วันนั้นผมกลับมาจากถ่ายหนังเลิกประมาณตี 1 กว่าเกือบตี 2 ผมกลับมาผมจำได้เลยว่าไม่ได้อาบน้ำ ด้วยความเหนื่อยมาถึงผมก็นอนเลย พี่ปั้นจั่นก็นอนอยู่ข้างๆ พอตอนเช้าตื่นขึ้นมา เพราะมีคิวถ่าย ผมกำลังจะอาบน้ำ ถอดเสื้อปุ๊บส่องกระจกเห็นมีรอยมือตรงท้อง ผมตกใจมากเพราะไม่ใช่เป็นรอยนิ้วมือของผม

ร่วมงานกับพี่มะเดี่ยวเป็นอย่างไรบ้าง

อยากขอบคุณพี่มะเดี่ยวมากครับที่ให้โอกาสผมได้มาเล่นหนังแนว Romantic-Horror ที่พี่มะเดี่ยวกลับมาทำในรอบ 10 ปี คนอาจจะเห็นว่าตลอด 5-6 ปีที่ผ่านมาพี่มะเดี่ยวจะทำหนังดราม่า ตั้งแต่รักแห่งสยาม, Home หรือเกรียนฟิคชั่น มันก็มีดราม่าติดๆ อยู่แล้ว แต่จริงๆ แล้วเขาทำหนังผีมาก่อนอย่างเรื่องคน ผี ปีศาจ, 13 เกมสยอง แล้วพี่เขาก็ทำให้เราเห็นแล้วว่าหนังสยองขวัญที่เขาทำมันสยองแค่ไหน แล้วยิ่งพี่มะเดี่ยวมาให้โอกาสผม ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่น่าประทับใจและยิ่งเป็นบทที่ท้าทาย เป็นบทที่ต้องเพิ่มระดับความโตของตัวเอง เพิ่มระดับอารมณ์ มันเหมือนเป็นงานชิ้นโบแดงของผมเลยนะ

เม้าท์เผาเพื่อนๆ ในกอง

ตอนที่ผมรู้ว่าใครเป็นนักแสดงเรื่องนี้นะ ผมคิดว่าเขาจะนิ่งๆ หมดเลย ซึ่งมาเจอตัวจริงผิดคาดหมดเลย ทุกคนเป็นคน
ขี้เล่น เป็นคนเกรียน ถึงเวลาทำงานเขาเป็นคนจริงจังมากครับมีสมาธิมาก แต่พอไม่ได้เข้าฉากเขาก็จะเล่นกัน ผมว่า 3 คนนี้ เขามีทริคในการทำให้ตัวเองสดชื่นตลอดเวลา

ปั้นจั่นก็มีทริคทำให้ตัวเองตื่นคือแกล้งคนอื่น แกล้งเหมือนเด็กเลย เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ เขาก็บอกว่าต้องการตื่น เพราะเขาลากยาวมาตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง ตี 4 ตี 5 ผมก็คิดว่าเขาเก่งมากที่เขามีวิธีทำให้เขาตื่น

ส่วนโฟกัส alert ตลอดเวลาครับคนนี้ หลัง 2 ทุ่มเป็นต้นไป เขาจะเป็นคนสนุกๆ แหมใครจะไปคิดล่ะครับ สวยขนาดนั้นจะโป๊ะแตก

เมโกะ อีกคนหนึ่ง ผมได้เห็นเขาตอนทำงานเขาเข้าฉากตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง 4-5 ทุ่ม ต้องกรี๊ดตลอดเวลาเลยนะ ผมชื่นชม
เขามาก ในเรื่องความพยายาม ด้วยความเป็นหนังผีด้วย เพราะถ้าเป็นหนังปกติคงไม่มีใครมากรี๊ด 4-5 ชั่วโมง

ฝากถึงผลงาน

ครับอย่างที่ผมได้เล่ามา นักแสดง ผู้กำกับ รวมถึงทีมงานทุกๆ คน เรียกว่าครั้งนี้เจอกับบทท้าทายจริงๆ ทุ่มเทแรงกายและใจกันจริงๆ อยากให้ทุกคนได้ชมหนังดีๆ โลเกชั่นเจ๋งๆ ซึ่งเราก็ไปถ่ายทำกันสถานที่จริง ไม่ว่าจะเป็นบ้านร้าง โรงพยาบาล บ้านก็เป็นบ้านกลางป่า แล้วไม่ใช่ป่าสวยๆ แต่เป็นป่ารกๆ มันทำให้อารมณ์บ้านดูน่ากลัว ดูวังเวง เรียกว่าสู้กันจริงๆ ครับสำหรับ “The Eyes Diary คนเห็นผี” ก็อย่าลืมติดตามชมกันนะครับ ครบทั้งโรแมนติกและระทึกขวัญรับฮาโลวีน 30 ต.ค.นี้ ทุกโรงภาพยนตร์ครับ

เจฟฟฺ @Jeffmarajeff

เจฟฟฺ @Jeffmarajeff