เพิ่งลาจอไปสำหรับละครเรื่อง “เด็ดปีกนางฟ้า” ของผู้จัด “ไก่-วรายุฑ มิลินทจินดา” ซึ่งในเรื่องนี้ถือเป็นการแจ้งเกิดนักแสดงหนุ่มหน้าใหม่อย่าง “นัท-ศุภณัฐ เลาหะพานิช” ที่เจ๊ไก่หมายมั่น
ปั้นเองกับมือ เห็นทีเราจะรอช้าไม่ได้แล้ว รีบคว้าตัวหนุ่มนัทมานั่งพูดคุยค้นตัวตนกันแบบลึกสุดๆ

กับผลงานละครเรื่อง ‘เด็ดปีกนางฟ้า’

ตอนนี้ไปไหนก็เริ่มมีคนรู้จักมากขึ้นครับ เข้ามาทักว่าใช่ไคริหรือเปล่า (ยิ้ม) ด้วยความที่ตัวไคริเขาเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นดังนั้นในเรื่องนี้นัทก็เลยจะพูดไทยไม่ค่อยชัด ไคริเขาเป็นผู้ชายอบอุ่นอารมณ์ดียิ้มง่าย มองโลกในแง่ดีมาก สดใส นั่นคือเสน่ห์ของเขา เป็นบุคลิกที่ค่อนข้างไปทางคนญี่ปุ่นเลย และด้วยความที่เป็นเรื่องแรกของนัท “พี่ไก่” (วรายุฑ มิลินทจินดา) ก็เลยให้ลองเล่นบทที่ไม่ยากมากก่อน ถือเป็นบทที่ไม่ไกลจากตัวเราเท่าไหร่ แต่ก็เป็นตัวละครที่เข้ามาทำให้ความรักของพระเอกนางเอกสั่นคลอนนิดหนึ่ง (ยิ้ม) กับการแสดงจริงๆก็ต้องทำการบ้านหนักเหมือนกันนะครับ คือไปต่อบทเพิ่มเติม แล้วพี่ไก่ก็ส่งให้ไปเรียนการแสดง ตอนแรกรู้สึกตื่นเต้นแล้วก็เกร็งมาก แต่พอลองถ่ายและมันผ่านฉากแรกไปแล้ว ก็ลื่นไหลและสนุกขึ้นเรื่อยๆ

ผู้จุดประกายความเป็นนักแสดง

คือนัทไปเจอกับพี่ไก่ที่ร้านอาหารครับ เมื่อ 2-3 ปีที่แล้วก็มีคุยกัน พี่ไก่ก็ถามว่าสนใจจะมาเล่นละครไหม ลองมาแคสดู แต่ว่าตอนนั้นยังไม่มั่นใจว่าเราชอบทางนี้หรือเปล่า จนกระทั่งพี่ไก่ส่งให้ไปเรียนการแสดงก่อน เพราะว่านัทเป็นคนขี้อายมาก คือออกมาข้างนอก ถ้าคนที่ไม่รู้จักเราจะไม่กล้าคุยกับเขาเลย จะเงียบมาก แล้วพอได้เรียนการแสดงครั้งแรก ยากมาก เพราะว่าปกติเป็นคนเก็บตัว โลกส่วนตัวสูง อยู่กับตัวเอง พอเรียนไปสัก 2-3 ครั้ง ก็รู้สึกว่ามันสนุกแล้วนะครับ เราได้พัฒนาบุคลิกภาพด้วย เลยรู้สึกชอบ ไปๆมาๆกลายเป็นเรารู้สึกรักไปแล้ว

จากเด็กติดเกมสู่แชมป์ระดับประเทศ

นัทเป็นเด็กติดเกมมาตั้งแต่เด็ก คือเล่นเกมแร็กนาร็อก และนัทเป็นคนที่ทำอะไรแล้วมุ่งมั่นมาก กับเกมก็เช่นกัน เล่นจนแข่งแล้วได้เป็นแชมป์ ไม่ใช่แค่นั่งเล่นเฉยๆ ไปวันๆ ตอนเริ่มแรกที่เล่นก็ไม่ได้อะไรมาก แต่พอรู้สึกว่าเราชอบมันไปแล้ว เราก็รู้สึกว่าอยากจะทำให้มันดีที่สุด เพราะมันก็ต้องมีการแข่งขันอยู่ในเกม เราเลยคิดว่าไปให้สุด จนได้ตำแหน่งแชมป์แร็กนาร็อกของประเทศไทย และเป็นนักกีฬาอีสปอร์ตรุ่นแรกของประเทศไทย คือที่เมืองนอกเขามีมาสักพักแล้ว แต่ที่บ้านเราเพิ่งรองรับอีสปอร์ต ถือว่าเกมเป็นกีฬาประเภทหนึ่ง มีไปแข่งและมีเงินรางวัล ได้แชมป์เมื่อปีที่แล้วครับ แข่งเป็นทีม ทีมละ 7 คน ตอนแรกคุณพ่อก็จะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ (หัวเราะ) เหมือนเล่นไปแล้วไม่ได้อะไร แต่ว่าพอได้แชมป์ประเทศไทย และได้เงินรางวัลหลักแสนเขาก็โอเค เลิกบ่นเราแล้ว บางคนถามว่าเล่นเกมแล้วได้อะไร สำหรับนัทมองว่าสิ่งสำคัญคือเราได้มิตรภาพระหว่างเพื่อน จากที่เราคุยกันแค่ในเกม แต่กลับได้มารู้จักกันจริงๆ ก็เลยแฮปปี้ตรงนี้มาก เป้าหมายที่ตั้งไว้ก็คืออยากจะได้แชมป์ประเทศไทยตั้งแต่เล่นเกมแล้ว พอได้มาแล้วก็รู้สึกว่ามันคือความสำเร็จของเกมที่เราตั้งเป้าหมายไว้ ทุกวันนี้ก็มีเล่นบ้าง แต่จะหันมาทุ่มเทให้กับการแสดงมากกว่าครับ

ไม่ใช่สิ่งที่ฝันและหวังไว้

ไม่เคยคิดว่าจะเข้ามาเป็นนักแสดงเลยนะครับ ก่อนหน้าที่จะมาเจอพี่ไก่ก็มีคนเคยมาติดต่อว่าให้ไปแคสบ้างเหมือนกัน แต่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าไปแคสมันคืออะไร เราต้องเตรียมตัวยังไงไปก็ลองดู และไม่เคยได้งานเลย อาจจะด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายด้วยมั้งครับ คือเขาก็จะมีบทมาให้เรา เราก็อ่านแล้วก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ต้องทำยังไง เพราะว่าเราไม่เคยสนใจทางด้านนี้เลย ไม่ดูหนังไม่ดูละคร จะมีดูบ้างพวกการ์ตูนแล้วก็อยู่ในโลกของเกมของเราไป (ยิ้ม) พอไปแคสแล้วไม่ได้ เราก็ไม่สนใจตรงนั้นเลย และไม่เคยเรียนการแสดงเลยด้วย แต่นัทเรียนนิเทศนะครับ นิเทศที่เรียนคือสื่อสารการตลาดจะเน้นไปทางการทำการตลาด ไม่ได้เกี่ยวกับการแสดง

นัทในวัยเด็ก

ก็ประมาณนี้ครับ เก็บตัว เป็นคนนิ่ง แต่ว่าอย่ามาหาเรื่องนะเราก็สู้เหมือนกัน ตอนเด็กๆ ที่จำได้คืออยากเป็นหมอ แต่ว่าเรียนไม่เก่ง พอโตขึ้นเรื่อยๆ ก็คงไม่ใช่แล้ว แต่ที่คิดไว้ว่าน่าจะทำก็คือกลับไปทำธุรกิจที่บ้าน ตอนแรกเรียนบริหารแล้วรู้สึกว่ามันยากและไม่ชอบมันไม่สนุกไม่เอ็นจอยไปกับมันก็เลยเลือกนิเทศ ซึ่งคุณพ่อก็บอกว่าให้ดูอะไรที่มันมีเกี่ยวกับบริหารบ้างได้ไหม ก็เลยเป็นนิเทศสื่อสารการตลาด คุณพ่ออยากให้นัทกลับไปทำธุรกิจของที่บ้าน แต่ด้วยความที่เราไม่ยอมด้วย (หัวเราะ) ก็คิดว่าคุณพ่อก็ต้องยอมนัทแล้วแหละ นัทรู้สึกว่าการที่เราได้เข้ามาอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้ามันได้เป็นอาชีพและเราทำมันด้วยความสุข มันจะโอเคมากๆ กว่าที่ไปทำอะไรที่ต่อให้มันได้ค่าบัดเจ็ทที่มันเยอะก็จริง แต่ว่ามันอาจจะไม่มีความสุขเท่านี้

เด็กปั้นคนล่าสุดของพี่ไก่

เจอพี่ไก่ตอนอายุ 23 ตอนนี้นัทอายุ 25 ก็มองว่าโอเคนะครับ คือถ้าเรามาเร็วก่อนหน้านี้เราอาจจะยังไม่เก่งเท่านี้ ยังไม่ได้เรียนรู้อะไรมากขนาดนี้ ยิ่งเราเด็กด้วย เราก็ยังไม่ได้สนใจด้วย กับพี่ไก่ไม่ได้เซ็นสัญญาอะไรครับ เหมือนเป็นสัญญาใจกันมากกว่า คือพี่ไก่สอนนัททุกอย่าง สอนแม้กระทั่งท่าเดิน คือนัทบุคลิกภาพแย่มาก (หัวเราะ) คนปกติเวลาเดิน ถ้าก้าวเท้าซ้ายต้องแกว่งแขนขวา แต่นัทแกว่งแขนข้างเดียวกับขาไม่ได้สังเกตตัวเองเลยครับ แล้วพี่ไก่เห็นก็มาปรับกันตั้งแต่ตรงนี้ รวมทั้งการพูดการมีมนุษยสัมพันธ์กับคนอื่น ไม่ใช่แค่การแสดงเรื่องงาน ถ้าเรื่องต่อไปพี่ไก่ยื่นบทอะไรมาให้ ก็คือตามนั้นเลยครับ เคารพและให้เกียรติพี่ไก่ตัดสินใจ และถ้ามีละครของที่อื่นติดต่อมา ยังไงเราก็รับได้ พี่ไก่ไม่ได้ติดตรงนี้เลยครับ ถ้ามีโอกาสแล้วนัทอยากจะเล่นพี่ไก่ก็สนับสนุนเต็มที่ เวลามีปัญหาเรื่องการแสดงก็จะโทร.ปรึกษาพี่ไก่ได้ตลอด

พระเอกซีรี่ส์ My Engineer เมีย’S วิศวะ

พอดีทาง “พี่เจน” ผู้กำกับเขาเป็นรุ่นพี่นัทที่วชิราวุธ แต่ว่านัทไม่ทันรุ่นเขานะครับ เขาคงเห็นนัทจากไอจี หลังจากนั้นเขาก็เลยขอคอนแท็กนัทจากรุ่นพี่อีกคนหนึ่ง และมาคุยว่าสนใจไหมว่าบทและเรื่องราวเป็นประมาณนี้นะ แต่เขายังไม่บอกว่าเล่นเป็นตัวไหน เขาก็บอกว่าเป็นซีรี่ส์วาย นัทก็โอเค เพราะว่าเป็นจังหวะที่นัทปิดกล้องเด็ดปีกนางฟ้าไปแล้ว ก็เลยลองไปแคสดูในบทของ “บ่น” พระเอกของเรื่อง แล้วก็ได้เล่น ตอนแรกยังไม่ได้บอกแม่ กลัวเขาจะไม่เข้าใจ ว่ามันจะยังไง แต่นัทก็ไม่ได้ติดกับอะไรอย่างนี้ เพราะว่าเดี๋ยวนี้สังคมก็เปิดรับ แต่พอมารู้ว่าตัวบ่นเขาเป็นตัวที่ต่างจากนัทมาก หน้ามือเป็นหลังมือเลย ก็หนักใจมาก แต่นัทว่าด้วยความที่มันต่างกันไปเลย ก็น่าจะมีอะไรที่ชัดเจน เรารู้สึกว่าถ้าเล่นเรื่องนี้ได้ ก็เหมือนเราประสบความสำเร็จอีกขั้นหนึ่ง พอเขาติดต่อมานัทก็บอกพี่ไก่ตั้งแต่แรกเลย พี่ไก่ก็บอกว่าดี เพราะตอนนี้ซีรี่ส์วายกำลังมาแรง เขาก็ถามว่าชอบไหม นัทก็โอเคและพี่ไก่เขาก็โอเคเลยครับ แต่ก็คงจะต้องมีปรับเรื่องการแสดงเพราะว่าสไตล์จะไม่เหมือนกับละคร

ก็ขอขอบคุณทุกกำลังใจทุกคำติชมสำหรับละครเรื่องแรกของนัท “เด็ดปีกนางฟ้า” นะครับ และขอฝากผลงานเรื่องต่อๆ ไปด้วย ฝากซีรี่ส์ My Engineer ซึ่งกำลังจะถ่ายทำและได้ชมกันเร็วๆ นี้ครับ