ครั้งแรกที่ได้เห็นใบปิด คิดไปก่อนเลยว่า น่าจะเป็นหนังดราม่าหนักๆ ที่ดูแล้วกระชากอารมณ์ ชวนให้เสียน้ำตา ชวนให้นึกถึงหนังแนวพ่อลูกดังๆ ในอดีต แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว กลับไม่เป็นอย่างที่คิด C’mon C’mon ลุงครับ “รัก” คืออะไร? หนังยาวเรื่องที่ 3 ของ ไมค์ มิลล์ส ผู้กำกับ Beginners และ 20th CenturyWomen ซึ่งเล่าเรื่องที่ได้แรงบันดาลใจมาจากพ่อและแม่ของเขา ส่วน C’mon C’mon มาจากการที่เขาได้กลายเป็นพ่อคน ในปี 2013 พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยซานฟรานซิสโก ชวนไมค์ มิลส์ มาทำงานศิลปะที่ซิลิคอนวัลลีย์ ทำการสัมภาษณ์เด็กๆ ซึ่งพ่อแม่ทำงานในบริษัทไอที และถามว่าพวกเขาจินตนาการอนาคตไว้อย่างไรบ้าง งานชิ้นนี้ถูกนำมาใช้เป็นแรงบันดาลใจใน C’mon C’mon ด้วย

เป็นหนังฟีลกู๊ด หนังครอบครัว หนังสูตรสำเร็จที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น ดูแล้วมีความสุข ไร้มลพิษ ดูไปยิ้มไปกับตัวละครที่มีปม ความไม่เข้าใจ ความขัดแย้ง การไม่พูดคุยกัน ความคิดต่างหรือแม้แต่เรื่องวัยในครอบครัว ในสังคมยุคใหม่ มีครบทั้งพี่น้อง ลุงหลาน แม่ลูก ผัวเมีย ตัวหนังค่อยๆ ให้คนดูรู้จักตัวละครไปทีละนิดๆ ค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์ความผูกพันทั้งตัวละครบนจอและตัวละครกับคนดูค่อยๆ ซึม ไม่เน้นขยี้ ไม่หนักดราม่าจนเหมือนเราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเล็กๆครอบครัวนี้

หนังถูกนำเสนอออกมาเป็นหนังขาว-ดำตลอดเรื่อง ภาพที่ออกมามีการให้แสงเงา วางมุม วางองค์ประกอบภาพที่เหมือนเราเข้าไปดูนิทรรศการภาพถ่ายงานศิลปะที่สวยงาม บางภาพบางมุมเหมือนภาพในโปสต์การ์ด แสงเงาของภาพที่มีทั้งเน้นๆ ความมืดๆก่อนที่จะค่อยๆ สว่างๆ ขึ้น ตัดสลับกับความสลัวๆ ปรับไปตามอารมณ์หนังในแต่ละช่วง นอกจากภาพแล้ว หนังยังใช้เสียงมาช่วยเพิ่มความน่าสนใจ ช่วยเพิ่มความรู้สึกดีๆ มากขึ้น ผ่านการบันทึกเสียง ผ่านไมค์ที่ใช้ทำงานของ จอห์นนี่ ให้ความรู้สึกเหมือนเข้ามาดูหนังยุโรป 

วาคีน ฟีนิกซ์ สุดยอดมากๆ กับบท จอห์นนี่ ที่ให้ความรู้สึกเป็นลุงที่อบอุ่น ลุงใจดี ดูเป็นกันเอง พร้อมกับการเป็นหนุ่มทำงาน มีการปรับลุค เพิ่มน้ำหนัก ไว้หนวดไว้เครา ใส่แว่นผมเผ้ารุงรังยิ่งเพิ่มออร่าให้กับ ลุงจอห์นนี่ มากขึ้น

วู้ดดี้ นอร์แมน ใสๆ น่ารักๆ กับบท เจสซี่ หลานชายตัวแสบที่เล่นกำลังดี ไม่เยอะหรือน้อยจนเกินไป ทั้งในซีนอารมณ์หรือช่วงเรียกรอยยิ้ม การแสดงของ วาคีน กับ เด็กน้อยวู้ดดี้รับส่งกันกำลังพอดีและมีพลังจนดูเหมือนไม่ใช่การแสดง ดูเป็นธรรมชาติ ให้ความรู้สึกเป็นลุงหลานกันจริงๆ ดูแล้ว อดไม่ได้ที่จะหลงรักลุงหลานคู่นี้ แกบี ฮอฟฟ์แมน เข้ามาช่วยเสริมในบทของ วิฟ ได้ดีมาเรื่อยๆ มาแบบนิดๆ แต่ก็มีความสำคัญกับตัวหนัง เล่นแบบนิ่งๆ ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งความรัก ความขัดแย้งทั้งพี่และน้อง เป็นหนังเล็กๆ สบายๆ ที่ดูแล้วมีความสุข ไม่เสียน้ำตาน้ำตาไม่ซึมแต่อิ่มเอมในอารมณ์ ดูแล้วอยากจะกลับไปหากลับไปให้เวลากับหลานๆ ที่บ้าน ดูไปยิ้มไปในระดับ 8/10 คะแนน