24 ตุลาคม 2568 สำนักข่าว เดอะ นิวยอร์ก ไทมส์ เว็บไซต์-หนังสือพิมพ์รายวันของอเมริกา รายงานผ่านบทความโดยพาดหัวว่า "Americans Have Lost Billions to Online Scams. How Is That Possible?" (ชาวอเมริกันสูญเสียเงินหลายพันล้านจากการหลอกลวงทางออนไลน์ เป็นไปได้อย่างไร?) 

กระทรวงการคลังสหรัฐฯ ระบุว่า ชาวอเมริกันสูญเสียเงินมากกว่า 16.6 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ให้กับอุตสาหกรรมหลอกลวงออนไลน์ ซึ่งส่วนใหญ่ตั้งอยู่ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และมุ่งเป้าไปที่เหยื่อทั่วโลก ศูนย์หลอกลวงเหล่านี้อาศัยแรงงานบังคับ และแพร่หลายมากขึ้นในช่วงการระบาดใหญ่ จากการประมาณการบางส่วน พบว่าศูนย์เหล่านี้ทำรายได้อย่างน้อย 64,000 ล้านดอลลาร์ต่อปี

ทางการในหลายประเทศพยายามช่วยเหลือผู้ที่ถูกลักพาตัวและตกเป็นทาสเพื่อทำงานเป็นมิจฉาชีพ แม้ว่าสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรเพิ่งจะประกาศคว่ำบาตรบริษัทกัมพูชาที่ถูกกล่าวหาว่าดำเนินธุรกิจหลอกลวงครั้งใหญ่ แต่ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าการดำเนินคดีกับกลุ่มอาชญากรที่ขับเคลื่อนอุตสาหกรรมนี้จะต้องอาศัยความพยายามอีกมาก

นี่คือวิธีการทำงานของศูนย์และสาเหตุที่ปิดตัวลงได้ยาก : แก๊งสแกมเมอร์จะเล็งเป้าหมายไปที่เหยื่อโดยอาศัยการได้รับความไว้วางใจจากพวกเขาบนโซเชียลมีเดีย 

แก๊งอาชญากรรมทางออนไลน์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีความเชี่ยวชาญด้าน "กลโกงเชือดหมู" ซึ่งเป็นกระบวนการที่นักต้มตุ๋นสร้างความไว้วางใจกับเหยื่อเป็นเวลาหลายสัปดาห์ หรือหลายเดือนก่อนที่จะขอให้พวกเขาลงทุนในกองทุนสกุลเงินดิจิทัลปลอม ในแง่นั้นพวกเขาเปรียบเสมือนชาวนาที่กำลังเลี้ยงหมูเพื่อนำมันไปฆ่า

เหยื่อมักได้รับข้อความจากบุคคลที่ปลอมตัวเป็นที่ปรึกษาทางการเงินบนเฟซบุ๊ก วอทส์แอพพ์ หรือเทเลแกรม จากนั้นมิจฉาชีพจะสั่งให้บุคคลนั้นโอนเงินผ่านเว็บไซต์ที่แอบอ้างว่าเป็นแพลตฟอร์มการลงทุนที่ถูกกฎหมาย ในปี 2566 ประธานธนาคารขนาดเล็กแห่งหนึ่งในรัฐแคนซัสได้กระทำการดังกล่าว ทำให้สูญเสียเงินของธนาคารไปประมาณ 47 ล้านดอลลาร์ให้กับคนที่หลอกลวง

มิจฉาชีพยังใช้กลโกงแก๊งโรแมนซ์สแกม โดยหลอกล่อผู้ที่หย่าร้าง หรือเพิ่งเป็นหม้ายให้ส่งเงินจำนวนมากหลังจากคบหาดูใจกันเพียงระยะสั้นๆ บางครั้งพวกเขาเพียงแค่โทรหาเป้าหมายทางโทรศัพท์ โดยปลอมตัวเป็นตัวแทนธนาคารเพื่อขอรายละเอียดบัญชี รหัส PIN และหมายเลขประกันสังคม

ผู้ปฏิบัติการเหล่านี้สามารถเล็งเป้าหมายไปที่เหยื่อทั่วโลก เนื่องจากใช้มิจฉาชีพที่เป็นเจ้าของภาษา ชาวจีนเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดที่ถูกแก๊งอาชญากรค้ามนุษย์ไปยังแหล่งหลอกลวงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตามข้อมูลของอินเตอร์โพล นอกจากนี้ ยังมีชาวบราซิล อินเดีย ฟิลิปปินส์ และผู้คนจากบางส่วนของแอฟริกาและยุโรปตะวันออก

ศูนย์หลอกหลวงดำเนินงานด้วยแรงงานและไฟฟ้าที่ต่อเนื่อง ทำให้ศูนย์หลอกหลวงหลายแห่ง ตั้งอยู่ในเขตเศรษฐกิจพิเศษที่รัฐบาลกัมพูชา สปป.ลาว และเมียนมา จัดตั้งขึ้นเพื่อดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศ เขตเหล่านี้ส่วนใหญ่ติดชายแดนประเทศไทย ทำให้อาชญากรสามารถเข้าถึงเครือข่ายไฟฟ้าและโทรคมนาคมของไทยอย่างง่ายดาย

ผู้ประกอบการเหล่านี้ยังใช้สนามบินและถนนของไทย ในการขนส่งสิ่งของและเจ้าหน้าที่ โดยคนงานถูกล่อลวงมาประเทศไทยเพื่อมาทำงานที่พวกเขาคิดว่าเป็นงานบริการลูกค้า หรือเทคโนโลยีสารสนเทศ แต่หลังจากเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ จะถูกพาตัวข้ามพรมแดน และถูกขัง ทำร้ายร่างกาย