"...ญาติโยมถามผม สมัยเป็นพระน้อยพระหนุ่ม ท่านอยู่ยังไง ชีวิตประจำวันของท่านเป็นยังไง แนวความคิดของท่าน ท่านคิดยังไง เราก็ตอบว่า เราอยู่อย่างพระ อยู่ในความสงบ เรื่องการภาวนาหรือการปฏิบัติเราก็ยึดแนวแถวที่พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านแนะนำสั่งสอน ถ้าอยากจะให้จิตสงบเป็นหนึ่ง เราก็บริกรรมหายใจเข้า พุท หายใจออก โธ เดินจงกรม เราก็ขาขวา พุท ขาซ้าย โธ เวลาเราปัดกวาดก็พยายามให้มีสติสัมปชัญญะอยู่กับตนเอง จะไม่คิดไปทางอื่น เหวี่ยงขวา พุท เหวี่ยงซ้าย โธ พุทโธ พุทโธ ไปเรื่อย

ถ้ามาหาหมู่พวกเพื่อน ก็ปล่อยธรรมดา พูดคุยธรรมดา ก็เหมือนยางสะติ๊ก เราก็ยืดใช้ เวลาหดปุ๊บมันก็เข้ามาหาตนเองอีกอย่างเก่า เราพยายามให้อยู่กับตนเองให้มากที่สุด ในเมื่อภาวนา ใจเราอยากให้มันสงบด้วยกรรมฐาน กำหนดลมหรือบริกรรมพุทโธ แต่คราวไหนที่มันคึกคะนองขึ้นมา มันผยองพองตัว มันมองออกไปส่งไปข้างนอก มันแว๊บออกไปทางโลก มันจะว่าเป็นสวรรค์วิมาน จะมีความสุขในการเป็นฆราวาส

เราก็พยายามดูตัวเองว่ามันจริงไหม ที่เราเป็นฆราวาส เห็นคนแก่ไหม เห็นคนเจ็บไหม เห็นคนตายไหม เราจะตายไหม เราตายเป็นไหม พอมองเข้าไปมาหาถึงความตาย มรณภัยไม่ได้เลือกว่าคนเฒ่า คนแก่ คนหนุ่มคนสาว ไม่ได้ว่าเป็นพระน้อยพระหนุ่ม ความตายไม่ได้เลือกใครทั้งหมด ชีวิตของเราคือความตายเป็นที่สุด

ร่างกายของเราก็เถอะนะ มีอะไรในร่างกาย ถ้าเราพิจารณาดูให้ดีแล้วแยกแยะ แยกส่วน แบ่งส่วนให้ดีแล้ว อันไหนคือเรา อันไหนคือความสวยงาม คิดดูให้ดีนะ เมื่อพิจารณาถึงความตาย เราต้องตายแน่อีกสักวัน เมื่อไปตายแล้วร่างกายเป็นยังไง สมมุติว่าเหมือนกับสัตว์ตายอย่างนี้ ถ้าเขาชำแหละออกในสัตว์ที่มันตาย ชำแหละถอนอย่างมนุษย์ของเรา อย่างตัวเองนี่แหละ เรามีผมไหม เอาถอนผมออก มีขนถอนขนออก มีเล็บถอดเล็บออกมากองไว้ มีฟันถอดฟันออกกองไว้ มีหนังถลกหนังทั้งหมดออกมากองไว้ ชำแหละเนื้อมากองไว้ เอ็น กระดูกมากองไว้เป็นท่อนๆ 

จากนั้นก็แยกออกไปในตับ ปอด ลำไส้ใหญ่ ลำไส้น้อย อาหารใหม่ อาหารเก่า แยกส่วนแบ่งส่วนออกหมดในร่างกายของเรา พอแยกออกแล้วอันไหนคือเรา อันไหนคือความสวยงามของร่างกาย ถ้าเป็นหญิงจะสวยงามไหม ถ้าแยกออกอย่างนี้แล้วจะเป็นยังไง ถ้าเป็นชายจะสวยงามไหม ถ้าเป็นเราจะสวยงามไหม พิจารณาดูให้ดีซิ นี่ล่ะถ้าหากว่ามันดูแล้ว ถ้าหากว่าตัวกิเลส คือ ตัวกามราคะ ความกำหนัดยินดี เพ่งดูออกไปข้างนอกว่าสดสวยงดงามผุดผาดมันจะหดเข้ามาสู่จิตใจ ร่างกายของเราก็เท่านี้ ของคนอื่นก็เท่านั้น ที่ว่าความสวยงาม เพราะความสมมุติขึ้นมาเท่านั้นเอง อุปโลกน์ขึ้นมาว่าสวยงาม แต่ผลที่สุดก็นั่นน่ะ พอแยกส่วนแบ่งส่วนไปแล้วก็หาความสวยงามไม่ได้ มันเป็นอสุภะปฏิกูล มันเป็นของธรรมชาติ ผลที่สุดก็ไหลทะลักลงไปสู่ดิน น้ำ ลม ไฟ..."

จากพระธรรมเทศนา “หนทางดับทุกข์ หลุดพ้นโลกสงสาร” แสดงธรรมเมื่อวันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๖๓ พระอาจารย์อินทร์ถวาย สันตุสสโก วัดป่านาคำน้อย ต.บ้านก้อง อ.นายูง จ.อุดรธานี