อยากได้ของแท้ต้องแวะที่นี่ ‘บ้านวังตามัว’แหล่งจำหน่าย‘เห็ด’ธรรมชาติ 1 ปีมีครั้งเดียว ฝนเทเห็ดโผล่ นักล่าแห่เก็บกลางดึก

2 มิ.ย.68 ผู้สื่อข่าวรายงานจาก จ.นครพนม ว่า ที่บริเวณหลักกิโลเมตรที่ 4 ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 2276 สายบ้านด่านเก่า-ปลาปาก ที่แยกมาจากทางหลวงแผ่นดินสายหลักหมายเลข 22 (นครพนม-สกลนคร)  ต.วังตามัว อ.เมือง จ.นครพนม มีชาวบ้านนำเห็ดธรรมชาติที่เพิ่งหาได้ออกจากป่าชุมชนแบบสดๆร้อนๆ โดยใช้ผ้ายางพลาสติกปูพื้นบนไหล่ถนนสายดังกล่าว จัดแยกเห็ดชนิดต่างๆลงใส่จานไว้จำหน่าย ในราคาที่ต่างกัน เช่น เห็ดระโงกเหลือง ขาว เห็ดเผาะหรือเห็ดถอบ และเห็ดไค ราคาจานละ 100 บาท เห็ดชนิดอื่นๆเช่น เห็ดถ่าน เห็ดดิน หรือเห็ดรวม จานละ 50 บาท ส่วนเห็ดที่แก่หน่อยจะขายจานละ 20 บาท ทั้งนี้เห็ดแต่ละอย่างขึ้นอยู่ที่ผู้บริโภค จะนำไปปรุงเป็นเมนูอะไร

นางทองใบ วิโลพรหม อายุ 66 ปี ชาวบ้านวังตามัว ต.วังตามัว อ.เมืองนครพนม ที่นำเห็ดมาวางขายริมถนน ตรงบริเวณรอยต่อระหว่าง ต.ปลาปาก อ.ปลาปาก กับ ต.วังตามัว เปิดเผยว่าเห็ดที่หาได้อยู่ตามหัวไร่ปลายนา และป่าชุมชน โดยเฉพาะพื้นที่ตรงนี้มีป่าเต็งรัง ป่าเบญจพรรณ ป่าโปร่ง ทำให้เกิดเห็ดมากมายหลายชนิด แต่จะมีในช่วงสั้นๆ ห้วงเดือนพฤษภาคม-มิถุนายนของทุกปี เพราะเป็นฤดูฝนที่ชุ่มฉ่ำ หลังอากาศร้อนอบอ้าว

เมื่อมีฝนตกโปรยปราย ในผืนป่าเกิดความเขียวขจี เหมาะกับการเจริญเติบโตของเห็ด และของป่าหลากหลายชนิด ผู้ที่เชี่ยวชาญเรื่องเห็ด ก็จะเตรียมอุปกรณ์เข้าป่ากัน ตั้งแต่กลางดึกประมาณตีสองตีสาม คนอีสานเรียกว่าส่องไฟไต้เห็ด กระทั่งเช้าก็นำออกมาวางขายกัน รายได้ขึ้นอยู่ว่าเห็ดที่หาได้นั้นเป็นเห็ดอะไร แต่จะมีรายได้ไม่น้อยกว่าวันละ 400-800 บาท และไม่มีต้นทุน พอหมดหน้าเห็ดก็จะไปทำนากัน

ด้าน นายทวีชัย บุญถม อายุ 33 ปี ชาวบ้านวังตามัวหมู่ 9 ต.วังตามัว ถือว่าเป็นนักหาเห็ดตัวยงคนหนึ่งเล่าว่า หาเห็ดเป็นตอนอายุประมาณ 20 ปี หลังจากมีฝนเทลงมาช่วงนี้แหละถือเป็นนาทีทอง เพราะเห็ดจะออกเยอะสุด แต่ต้องออกไปไต้แต่กลางดึก เป็นช่วงที่เห็ดโผล่จากดินใหม่ๆ หากไปช้าคนที่ไปหาก่อน ก็จะทิ้งแต่เห็ดแก่ๆไว้ให้เก็บ ขายได้ราคาไม่ดีเพราะเนื้อจะเหนียว

ถนนสายดังกล่าว มีแผงขายเห็ดป่าประมาณ 5 จุด เป็นจังหวะเดียวกันที่มีชาวบ้านถือไม้สำหรับเขี่ย และจอบสำหรับขุดเห็ดประมาณ 3-4 คน เดินหาเห็ดในป่าชุมชน ซึ่ง น.ส.ปรีภัสสร  วงสาต อายุ 46 ปี ชาวบ้านวังตามัว ได้ออกจากป่าหอบเห็ดมาวางขายที่แผงร่วมกับเพื่อน โดยมีใบส้มโฮง หรือภาคกลางเรียกว่าใบชะมวงที่มีรสเปรี้ยว มาแถมให้กับลูกค้าที่มาซื้อ เล่าว่าตามหัวไร่ปลายนา ส่วนใหญ่มีเจ้าของครอบครอง บางที่ก็ไม่หวงให้เข้าไปหาได้ แต่บางที่ก็ห้ามเข้าไป ส่วนป่าชุมชนไม่มีปัญหา ตนเข้าไปหาเห็ดตอนตีสี่ตีห้า จึงขายได้แค่วันละ 200-400 บาท

ผู้ใช้รถใช้ถนนเมื่อผ่านมา ก็จะจอดลงมาซื้อเห็ดกัน เพราะเชื่อมั่นในสภาพที่ใหม่สดจากป่า นำไปปรุงอาหารจะได้รสชาติที่อร่อย ที่สำคัญราคาไม่ผ่านคนกลางจึงถูกกว่าตามท้องตลาด

ที่สำคัญการหาเห็ด ต้องมีความชำนาญเฉพาะตัว ที่ได้รับการถ่ายทอดจากพ่อแม่  สามารถแยกเห็ดที่รับประทานได้ เช่น มีผิวเรียบหรือขรุขระ สีธรรมชาติไม่ฉูดฉาด มีกลิ่นหอมไม่เหม็นแปลกๆ  ส่วนเห็ดพิษนอกจากมีกลิ่นแปลกแล้ว จะมีความเปื่อยยุ่ยได้ง่ายหรือมีรอยแทะของสัตว์ เป็นต้น