วันที่ 5 พฤศจิกายน 2568 นายวศิน สิริเกียรติกุล ที่ปรึกษาประธานคณะกรรมาธิการการตำรวจ และรองประธานคณะกรรมาธิการวิสามัญช้างป่า สภาผู้แทนราษฎร โพสต์ข้อความระบุว่า  แดกอิ่มแล้ว…บอกไม่อร่อย ขอคืน…” คำพูดที่เหมือนขวานฟันใจคนทำมาหากิน

4 พฤศจิกายน 2568 เรื่องร้องเรียนที่ 725 เดินทางมาถึงมือ “วศิน” จากเจ้าของร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในอ่าวนาง จ.กระบี่ คำร้องทุกข์สั้นๆ… แต่ฟังเจ็บลึกบาดใจ 

“พี่วศินคะ หนูขอร้องทุกข์ และฝากเตือนร้านอาหารในกระบี่ค่ะ ตอนนี้มีลูกค้าต่างชาติบางกลุ่ม ใช้มุก ‘กินแล้วไม่ถูกใจรสชาติ ขอไม่จ่ายเงิน’ บางคนบอกไม่ได้กิน ทั้งที่จานว่างเปล่า… พอพูดดี ๆ กลับขึ้นเสียง ใส่อารมณ์คุกคามพนักงานเสิร์ฟ” เสียงหัวเราะในร้าน… หายไป เหมือนไฟดับ  เหลือเพียงความอึดอัด กับน้ำตาของคนทำมาหากินสุจริต

“พวกนี้มาช่วงร้านคนแน่น เขารู้ว่าเรายุ่ง ไม่มีเวลาต่อคำ ถ้าเราไม่ยอม เขาก็โวยวายให้ลูกค้าคนอื่นรำคาญ… แล้วเราก็ต้องแพ้” เจ้าของร้านเรียกคนพวกนี้ว่า “พวกอสร.” — อสรพิษแห่งอ่าวนาง
ผู้ใช้เสียงดังแทนเหตุผล ใช้ความโวยวายแทนความถูกต้อง และใช้ “น้ำใจของคนไทย” เป็นช่องทางหาผลประโยชน์ ทุกเช้า เธอลุกขึ้นตีห้าครึ่ง เตรียมของสด ทุกคืน ปิดร้านด้วยความเหนื่อยที่ไม่เคยบ่น รายได้แต่ละบาท คือเหงื่อของคนซื่อสัตย์ แต่วันนี้กลับต้องมาถูกเหยียบย่ำด้วยความเอาเปรียบ เพราะในโลกใบนี้… “คนดีไม่ได้แพ้เพราะไม่สู้ แต่แพ้เพราะไม่อยากทำร้ายใคร”

วศินขอย้ำ — นี่ไม่ใช่เรื่องเงินไม่กี่ร้อยบาท แต่มันคือ “ศักดิ์ศรี” ของคนทำมาหากินสุจริต ที่กำลังถูกย่ำยีโดยนักท่องเที่ยวบางกลุ่ม ที่ลืมไปว่า… ประเทศนี้มี “น้ำใจ” ไม่ได้มีไว้ให้ “เหยียบ”
เรามีหน่วยงานคุ้มครองผู้บริโภคก็จริง แต่คนหาเช้ากินค่ำที่สุจริต ก็สมควรได้รับ “การคุ้มครอง” เช่นกัน ถึงเวลาแล้วที่รัฐบาลต้องสั่งการหน่วยงานที่เกี่ยวข้องให้ ลงมือทันที อย่าปล่อยให้ “คนดี” ต้องจำนนต่อ “ความเอาเปรียบ” อีกต่อไป

 หากใครเจอเหตุการณ์ลักษณะนี้ หนทางที่พอจะทำได้ตอนนี้คือ ไปแจ้งความไว้ก่อน** — เก็บหลักฐานไว้ให้ครบ ส่วนผม… จะเป็น “ปากและเสียง” ส่งเรื่องนี้ถึงรัฐบาล เพื่อให้เกิดแนวทางแก้ไขที่ชัดเจน ใครจะ “ยืนข้างคนทำมาหากินสุจริต” ขอให้ลงชื่อใต้โพสต์นี้ได้เลยครับ  เพราะศักดิ์ศรีของคนสุจริต… ไม่ควรถูกลดค่าด้วย “ความหน้าด้านของคนเอาเปรียบ”