“รอบรั้ววัฒนธรรม” วันนี้ ก็คงจะยังหนีไม่พ้นเรื่อง “หนัง”...เพราะกำลังจะเหหัวเรือออกไป ข่าวจากรัฐมนตรีคนขยัน วีระ โรจน์พจนรัตน์ ก็ยังปรากฏเป็นข่าวออกมาในหน้าหนังสือพิมพ์ว่า คราวนี้กระทรวงวัฒนธรรมจะ “ส่งออกวัฒนธรรมผ่านสื่อ-แทรกค่านิยม 12 ประการ ใส่ละคร” ขึ้นมาอีกแล้ว...ข้อความนี้ พาดหัวอยู่ในข่าวของหนังสือพิมพ์ ฉบับวันที่ 8 ธันวาคม 2557 ที่มีเนื้อข่าวกล่าวว่า “กระทรวงวัฒนธรรม มีแนวคิด ที่จะผลักดันโครงการต่างๆ ที่ต้องการรณรงค์ ผ่านสื่อบันเทิงทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ เพลง และละครโทรทัศน์ ให้มากขึ้น”...ด้วยวิธีการ ที่ข่าวบอกว่า “กระทรวงได้จับมือกับบริษัทผลิตละครไทยบริษัทหนึ่ง ที่ตกลงกันว่าจะนำค่านิยมหลัก 12 ประการ เข้าไปใส่ไว้ในละคร แล้วก็จะนำเสนอต่อผู้ชม ต่อจากนั้นก็จะมีการผลิตหนังสั้น เพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยวนำเสนอผ่านทางโทรทัศน์และอินเตอร์เนต และเป้าหมายต่อไปก็จะมีการนำเสนอเกี่ยวกับเรื่องของผ้าไทย และอาหารไทย”...ฟังแค่ผิวเผินจากข่าวเท่านี้ ก็น่าจะมีความเห็นเชิงเชลียร์ได้ว่าไอเดียทุกอย่างล้วนบรรเจิด-ใช้ได้-และน่าจะ “ถูกใจแป๊ะ”ดีด้วย แต่ถ้าจะฟังแล้วคิด “กาน แอนด์ โก” ก็อยากจะฝากข้อคิดสักนิด เพื่อการพิจารณา...ว่า การทำงานในสิ่งเหล่านี้ หากผู้สร้างงานหวังที่จะทำแล้วให้ประสบความสำเร็จ ผู้สร้างควรรับรู้ว่าจะต้องมีผู้ทำที่เก่ง มีฝีมือ และมีความคิดที่ดี ยิ่งกว่าการผลิตงานธรรมดา สามัญ...สิ่งเหล่านี้แหละ คือสิ่งที่เราจะหาได้ไม่ง่ายนัก ในแวดวงของสื่อบันเทิงไทย ที่มีอยู่ในขณะนี้...ขณะนี้ อันเป็นยุคสมัยที่ใครอยากจะผลิตสื่อใดให้ประสบความสำเร็จ คนคนนั้นจะต้องมีความรู้ในหลักการพื้นฐานสองอย่าง คือ หนึ่ง ต้องรู้จักสื่อแต่ละสื่อดีที่สุด และสอง ต้องระลึกด้วยว่าโลกกำลังเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน...ความรู้แรก คือการตระหนักว่าเราจะผลิตสื่ออะไร เพื่อคนกลุ่มไหน ด้วยรสนิยมอย่างไร และหวังผลแค่ไหน...ความรู้สอง คือการยอมรับว่า โลกทุกวันนี้ เปลี่ยนแปลงมากขึ้น เร็วขึ้น และผู้คนคิดต่างกันได้มากขึ้น...และภาวะการเปลี่ยนแปลงนี้ ก็มิได้มีเฉพาะสื่อ แต่ขยายตัวไปในทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นการเมือง การปกครอง วิถีชีวิต วิธีคิด เรื่อยไปจนกระทั่งความเชื่อด้านศาสนา ทุกอย่างล้วนผิดแผกแตกต่างจากเดิมที่เคยเป็นมา มากบ้างน้อยบ้าง ทุกพื้นที่ในโลก เพราะฉะนั้น ใครที่คิดจะทำอะไรในวันนี้ ให้สำเร็จ จะต้องคิดและพิจารณาสิ่งเหล่านี้ดูให้ดี...“กาน แอนด์ โก” อ่านข่าวความคิดของรัฐมนตรีแล้วก็คิดถึงสังคมไทยที่ผ่านยุคต่างๆ มามากมายสารพัด นับตั้งแต่ยุครัฐนิยมของจอมพลป. พิบูลสงคราม, ยุคงานคือเงิน เงินคืองานของจอมพลสฤษดิ์, ยุคจงทำดี จงทำดี จงทำดีของจอมพลถนอม, จนกระทั่งยุคโรดแมปประชาธิปไตยสิบสองปีของอาจารย์ธานินทร์ (ที่แป๊ะพายเรือได้ปีเดียว ก็มีคนมาเปลี่ยนคนพายเรือแป๊ะใหม่)...คิดถึงแล้วก็มองเห็นได้ แต่ข้อสรุปว่า การจะนำคำขวัญที่เกิดจากการเมือง มายัดเยียดใส่สื่อ ให้เข้าถึงจิตใจของคนส่วนใหญ่นั้น ในที่สุดก็จะไม่เกิดมรรคผลอะไรนักไม่ว่าทั้งความนิยมในสื่อ หรือความนิยมในคำขวัญ...เพราะอย่างดีก็จะได้แค่ถูกใจแป๊ะ อย่างกลางก็คงได้คำเชียร์จากหน้าม้า แต่ถ้าอย่างแย่ก็คือ จะพังไปทั้งสื่อ และก็เสียไปอย่างน่าเสียดายทั้งเงินทั้งเวลา...ทุกวันนี้ ในวงการสื่อบันเทิงของเรา เรามีคนที่มีความสามารถ มีฝีมือ มีความคิด และมีจิตอาสาจะเข้ามาทำงานอย่างนี้ได้มากน้อยแค่ไหน? นี่เป็นคำถามที่ “กาน แอนด์ โก” ขอฝากถามมาด้วยความเคารพ