ผู้สื่อข่าวรายงานเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ “ปรีชา ชนะภัย” หรือ “เล็ก คาราบาว” ได้โพสต์เฟซบุ๊ก “Lek Carabao Solo” แสดงความไว้อาลัยต่อการจากไปของ นายชายชัย ชัยรุ่งเรือง อดีต รมว.อุตสาหกรรม และ อดีต ส.ส.มหาสารคาม หลายสมัย โดยมีรายละเอียดดังนี้

“เพื่อนของผม ท่าน ดร.ชาญชัย ชัยรุ่งเรือง”

พี่แอ๊ดเคยพูดกับผมว่า “เดี๋ยวนี้คิดถึงใครไกลแค่ไหนก็ไปหาเลย” แกหมายถึงคนรุ่นเรานั้นเดินทางมาถึงจุดหนึ่งของชีวิตที่เป็นสัจธรรมจริงแท้แน่นอนมิอาจปฏิเสธได้

อีกครั้งที่ต้องบอกว่า “ชีวิตคือการเดินทางผ่านกาลเวลา” ซึ่งแต่ละคนมีไม่เท่ากัน แต่เริ่มต้นเหมือนกันและลงท้ายเช่นเดียวกัน ไม่ว่าใครก็มิอาจหลีกหนีได้ เกิดแก่เจ็บตายคือความเหมือนกันและเท่ากันของชีวิตอย่างแท้จริง

วันนี้ผมต้องเสียเพื่อนไปอีกคน ท่าน ดร.ชาญชัย ชัยรุ่งเรือง อดีต รมว.อุตสาหกรรม ท่านมีคติประจำใจว่า “คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกกระทำได้”

เราคบกันตั้งแต่วันแรกๆของการเป็นเด็กช่าง (อุเทนถวายรุ่น 40) รุ่นเดียวกันกับพี่แอ๊ด คาราบาว ยุคนั้นใส่กางเกงขาสั้นเข็มขัดขาวถุงเท้าขาว ปักที่อกเสื้อว่า กส.และเลขประจำตัว

ผมเป็นคนที่จำตัวเลขไม่เก่ง แต่เลขบางเลขกลับไม่ลืม เช่นเบอร์โทรศัพท์แฟนคนแรก และเลขประจำตัวนักเรียน อาจเป็นเพราะมีเพื่อนรักที่มีเลขประจำตัวขนาบหน้าหลังก็เป็นได้ อีกอย่าง ถ้าลืมก็ยังถามเพื่อนได้ คือคุณประกอบมีเลขประจำตัว ๑๕๔๓๖ ส่วนผม ๑๕๔๓๗ ท่านชาญชัย ๑๕๔๓๘

ภาพวันคืนเก่าๆสมัยที่เรายังเป็นเด็กช่างยังคงมิเลือน เพื่อนผม (ท่านชาญชัย) เป็นนักกีฬาชกมวยของโรงเรียน อีกทั้งยังเป็นเพื่อนที่มีอาวุโสที่สุดในรุ่น เพื่อนๆจึงเรียกกันเล่นๆว่า "แก่"

ก็สมกับสมญานามแหละครับ เพราะเพื่อนดูจะเป็นคนที่มีประสบการณ์มากกว่าเพื่อนๆในรุ่น โดยเฉพาะผม ซึ่งเป็นเด็กไม่เอาไหนในแทบทุกเรื่อง วันๆคิดแต่เรื่องเล่นดนตรี

นึกถึงคืนวันที่เรานั่งตะโกนร้องเพลงของวงแกรนด์ฟังค์แข่งกับเสียงฝนที่เทกระหน่ำมาบนหลังคาโรงฝึกงานจนอาจารย์ต้องร้องตะโกนแข่งขึ้นมาว่า "ใครแหกปากวะ ไปลากคอมันมาดิ"

เพื่อนเป็นคนมีวิสัยทัศน์ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เป็นนักพูดนักวางแผน ส่วนผมเอาแต่วาดรูปเครื่องดนตรีและเวทีดนตรีในฝัน

ครั้งหนึ่งเพื่อนเคยบอกให้ผมออกจากการเรียนไปเป็นนักดนตรีอาชีพที่จ.อุดรฯ สมัยนั้นเป็นยุคสงครามเวียตนามปะทุ อิสานบ้านเรากลายเป็นแคมป์จีไอ ทั้งเมืองจึงเต็มไปด้วยทหารอเมริกันและผับบาร์

เพื่อนชมว่า "ฝีมืออย่างเล็กหาวงและงานประจำได้สบายมาก"

ไม่ว่าอย่างไร ผมไม่ได้ทำตามคำแนะนำของเพื่อน คือตอนนั้นผมยังแค่สิบแปดเองง่ะ และก็โชคดีมากๆเลย เพราะหลังจากนั้นไม่นานทหารอเมริกันก็โดนนักศึกษาไทยเดินขบวนไล่

จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็วิ่งหาความฝันของผมจนเจอ และแน่นอนว่าเพื่อนของผมก็เจอฝันของเค้าเช่นกัน ทุกวันนี้เพื่อนดำรงค์ตำแหน่ง ประธานกรรมการมหาวิทยาลัย กรุงเทพฯ-ธนบุรี

"หลับให้สบายนะเพื่อน"