nn อยากบอกว่าที่สังคมมันเละเทะทุกวันนี้ สาเหตุส่วนหนึ่งที่สามารถพูดได้เต็มปากว่า ปัญหามาจากพฤติกรรมนักการเมืองเองโดยเฉพาะความขัดแย้งที่ปราศจากเหตุผล ที่ต่างฝ่ายต่างจะเอาชนะกันแบบ “บ้าเลือด” ถ้าเอาชนะกันเพราะผลประโยชน์ชาวบ้านถูกลิดรอน ถูกคนมีอำนาจผู้มีอิทธิพลในคราบ “นักบุญเสแสร้ง” ที่สนับสนุนนักการเมืองเลวบางคนระบายสีสังคม อย่างนี้ลักษณะนี้ไม่มีปัญหาใดๆ แต่การขัดแย้งกันเพื่อหวังเชลียร์ทั้งๆ แค่อ้าปากพูดก็รู้ชัดว่าอะไร “ติดไรฟัน” และหวังเชลียร์ใครเพื่ออยู่รอด ตรงนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับนักการเมืองตัวแทนประชาชนให้ลืมตัวเห็นผิดเป็นชอบ หรือแลเห็นกงจักรเป็นดอกบัวเลยเพราะปรากฏการณ์ดังกล่าวถือว่าเลวร้ายสาหัสสากรรจ์ทีเดียวเนื่องจากเป็นการเชลียร์ที่หวังผลเพื่อตัวเอง ท่ามกลางการเอาชาวบ้านเป็นตัวประกัน 

nn นักการเมืองในอดีตต่างกันสิ้นเชิงกับปัจจุบัน นักการเมืองในอดีตเวลาเกิดการขัดแย้งขึ้นเขาจะไม่ไปแตะสิ่งสำคัญ ที่คนทั้งแผ่นดินรักห่วงเด็ดขาดการขัดแย้งจึงจำกัดแค่อุดมการณ์ที่พูดคุยกันรู้เรื่อง โดยหลักนักการเมืองในวันนี้หลายชีวิตมาจาก “ดีเอ็นเอ” สายพันธุ์เลือดนักการเมืองเก่าที่เข้าใจประเด็นปัญหาชัดเจนพอจะพูดจะห้ามกันได้ แต่น่าอนาถบางคนไม่ทำแล้วยังร่วมมือปลุกเสกใส่สีตีไข่กันจนน่า“สะอิดสะเอียน” 

nn ที่ “ไผ่ฎำ” ต้องพูดเรื่องของคนการเมืองวันนี้นั้น เนื่องจากประชาชนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับนักการเมืองหลายชีวิตที่กำลังเล่นกันอยู่ในสภาฯ บางครั้งแลดูเหมือนกำลังดูถูกดูแคลนภูมิปัญญาชาวบ้านสาหัสสากรรจ์ เชิงทำนองว่านักการเมืองจะพูดจะทำอะไรก็ได้ประชาชนไม่รู้เท่าทัน ซึ่งถ้านักการเมือง หรือคนที่เกี่ยวข้องกับการเมืองบางคนบังอาจคิดเยี่ยงนี้ อธิบายได้ว่านักการเมือง รวมทั้งคนที่เกี่ยวข้องกับการเมืองเหล่านั้นสำคัญผิด เพราะคำว่าการเมืองไม่ใช่อยู่ที่สภาฯเพียงแห่งเดียว การเรียนรู้มีอยู่ในทุกที่ มันไม่อาจแหกตาหลอกกันได้ nn ดังนั้นถ้านักการเมืองมีเหตุมีผลไม่ตั้งหน้าจะฆ่ากันไม่ถือหางพองขนแยกเขี้ยวเข้าหากัน อันหมดสกุลความอับอาย และไม่มองว่าตัวเองและพวกดีกว่าฝ่ายอื่น สังคมย่อมไร้ความวุ่นวาย nn ล่าสุดการพูดซักถามกันในสภาก็ชวนให้คิด เพราะมีคนจ้องผลักคนให้ติดผนังกำแพงคอนกรีตแล้วหวังจุดไฟเผา ซึ่งอย่างนี้พูดได้ว่า “พังกับพัง”เลิกทำทุเรศกันเสียเถอะ nn

ไผ่ฎำ