ศูนย์วิทยุปกครองพนมดงรักสั่งการ ให้ ชรบ.พื้นที่ชายแดนประจำการหมู่บ้านด่วน เตรียมพร้อมการอพยพหากมีเหตุการณ์รุนแรง หลังข่าวลือการปะทะที่ภูผี จ.ศรีสะเกษช่วงบ่าย แต่ยังไม่มีคำสั่งให้อพยพชาวบ้าน..ขณะที่ชาวบ้านต่างตื่นตระหนกไม่ไว้ใจในสถานการณ์หลายหมู่บ้านได้พากันอพยพออกจากพื้นที่ไปบ้างแล้ว ผญ.บ.และชรบ.เร่งทำความเข้าใจชาวบ้าน

23 กันยายน 2568 จากกรณีกองทัพบกได้รับรายงานจากกองทัพภาคที่ 2 เมื่อเวลาประมาณ 13.20 น. ตรวจพบทหารกัมพูชาทำการยิงปืนเล็กจำนวน 3 – 5 นัด เข้ามายังแนวลวดหนามป้องกันตนเองของฝ่ายไทย ในพื้นที่ ต.เสาธงชัย อ.กันทรลักษ์ จ.ศรีสะเกษ ทั้งนี้คาดว่าเป็นการยิง เพื่อยิงทดสอบปฏิกิริยาการโต้ตอบของฝ่ายไทย ทั้งนี้ฝ่ายไทยไม่ได้มีการยิงโต้ตอบ และยังคงเฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด

ขณะที่ จ.สุรินทร์ เวลา 15.00 น. ศูนย์วิทยุฝ่ายปกครองอำเภอพนมดงรัก มีการสั่งการให้ผู้นำหมู่บ้าน ชรบ. หมู่บ้านตามแนวชายแดน ปราสาทตาเมือนธมและตาควาย อ.พนมดงรัก จ.สุรินทร์ เข้าประจำหน่วยรักษาความปลอดภัยหมู่บ้านโดยเร่งด่วน เพื่อเตรียมเฝ้าระวังสูงสุด พร้อมอพยพชาวบ้าน หากเกิดเหตุการณ์รุนแรงขึ้น หลังเกิดปะทะที่ภูผี จ.ศรีสะเกษ แต่ยังไม่มีคำสั่งให้อพยพ เพียงให้เตรียมความพร้อมเท่านั้น เช่นเดียวกับโรงเรียนตามหมู่บ้านแนวชายแดน ได้มีการประกาศเลิกเรียนก่อนเวลาและให้ผู้ปกครองมารับนักเรียนกลับอย่างเร่งด่วนด้วยเช่นกัน

ขณะที่ชาวบ้านในพื้นที่ตำบลตาเมียง ตำบลบักได และตำบลจีกแดก อำเภอพนมดงรัก โดยเฉพาะชาวบ้านพนมดินและบ้านโคกแสลง ตำบลตาเมียง ทราบข่าวมีการปะทะกันที่ภูผี จ.ศรีสะเกษ ต่างตื่นตระหนก ประกอบกับมีการสั่งให้ปิดตลาดนัดคลองถมบ้านพนมดิน กะทันหัน ยิ่งทำให้ชาวบ้านต่างไม่ไว้ใจในสถานการณ์ ได้พากันขนครอบครัวออกจากพื้นที่ไปก่อนเพื่อความปลอดภัย ผู้ใหญ่บ้านและ ชรบ.ต้องเข้าไปพูดคุยทำความเข้าใจ  บางคนก็เข้าใจและบางคนก็ไม่เข้าใจ จะขอไปอยู่บ้านญาติก่อน

ด้านนางวิไลลักษณ์ พวงศรี และครอบครัว ชาวบ้านวารี ตำบลจีกแดก อำเภอพนมดงรัก ก็ได้พากันนำผ้าสแลนกันน้ำมาผูกมัดคอกกรงท้ายรถทำเป็นหลังคากันฝนเตรียมความพร้อมหากเกิดฉุกเฉินขึ้น จะได้ออกจากพื้นที่ได้เลยและหากไปแล้วไม่มีที่พักก็จะพาครอบครัวนอนกันหลังท้ายกระบะได้เลย จากการสอบถามทราบว่า ชาวบ้านในหมู่บ้านมีการอพยพออกไปหลายครอบครัวแล้ว หลังทราบข่าวมีการปะทะที่ศรีสะเกษ และมีการสั่งให้ตลาดนัดบ้านภูดินหยุดขายกะทันหันด้วย แต่ตอนนี้ยังไม่มีคำสั่งจากทางการให้ชาวบ้านอพยพ ซึ่งเราก็ต้องเตรียมการของเราไว้ก่อน เจอมาแล้วครั้งหนึ่งก็กลัว ครั้งที่แล้วก็ไปสิบกว่าวัน เป็นห่วงสัตว์เลี้ยงต้องไปๆมาๆอยู่ตลอด ครั้งนี้ถ้ามีอีกก็ขอให้ทำให้มันจบเลยทีเดียว ไม่อยากเป็นกังวลแบบนี้อีกต่อไปแล้ว งานการก็ไม่ได้ทำรายได้ก็ไม่มี ชาวบ้านจะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้สิ้นกัน.

012