2) ประเด็นที่สอง จังหวัดโดยคณะกรรมการพิจารณาจัดเก็บอากรรังนกอีแอ่น สามารถอาศัยอำนาจตามความในพระราชบัญญัติอากรรังนกอีแอ่น พ.ศ.2540 ให้สัมปทานเก็บรังนกอีแอ่นในพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าได้หรือไม่นั้น

โดยที่ได้ให้ความเห็นในประเด็นที่หนึ่งแล้วว่า คณะกรรมการพิจารณาจัดเก็บอากรรังนกอีแอ่นมีอำนาจให้สัมปทานเก็บรังนกอีแอ่นในเขตท้องที่จังหวัดตนได้ คณะกรรมการจึงสามารถให้สัมปทานเก็บรังนกอีแอ่นในเขตพื้นที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าตามมาตรา 36 แห่งพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535 ได้

แต่ในการเข้าไปเก็บรังนกอีแอ่นในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่านั้น ผู้รับสัมปทานจะต้องได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 37 แห่งพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535 เสียก่อนด้วย

3) ประเด็นที่สาม หากจังหวัดโดยคณะกรรมการพิจารณาจัดเก็บอากรรังนกอีแอ่นดำเนินการให้สัมปทานเก็บรังนกไปโดยฝ่าฝืนมาตรา 42 หรือมาตรา 36 แห่งพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535 แล้วแต่กรณี กรมอุทยานฯ จะต้องดำเนินการประการใดจึงจะถูกต้องนั้น

โดยที่พระราชบัญญัติอากรรังนกอีแอ่น พ.ศ.2540 ได้ตราขึ้นใช้บังคับกับการให้สัมปทานเก็บรังนกอีแอ่นในพื้นที่ของจังหวัดที่กำหนดไว้ในมาตรา 4 เป็นการเฉพาะและให้ความเห็นไว้ในประเด็นที่หนึ่งและประเด็นที่สองแล้วจึงไม่ต้องพิจารณาประเด็นนี้อีก (ความเห็นคณะกรรมการกฤษฎีกา เรื่องเสร็จที่ 731/2552)

8.เรื่องนี้ คงจะต้องมองดูกฎหมายให้ทะลุปรุโปร่งนะครับ อย่ามองแต่บ้านของเราเท่านั้น เหล่านี้ในส่วนราชการของประเทศไทยต่างก็มีกฎหมายเกี่ยวกับอำนาจหน้าที่ของเขาอยู่ในความรับผิดชอบเมื่อมีกฎหมายที่เกี่ยวข้องกันออกมาก็คงจะต้องพิจารณาให้รอบคอบว่ามันขัดกันหรือไม่ เพียงใด หรือมักประสานกันเป็นข้อๆ ไปนะครับ หากถึงทางตัน ก็ให้หากรรมการกลาง ไม่ต้องมาสร้างกำแพงปิดกั้นการทำงานของส่วนราชการครับ ขอบคุณครับ