“โม่ง โม่ง โม่ง ป๊ะ ทึ่ง โม่ง โม่ง โม่งฯ” เป็นเสียงการซ้อม “ตีผี” หรือการออกเสียงของการ “ตีกลองยาว” เพื่อซักซ้อมจังหวะพร้อมกับทำท่าทางการตีโดยไม่ต้องมีกลองจริงของเด็กๆ จากโรงเรียนธรรมวาที เมื่อกลับไปที่บ้านหลังเลิกเรียน นั่นคือการบ้านจากคุณครูในวันนี้ ที่ในช่วงพักเที่ยงของวันรุ่งขึ้น พวกเขาจึงจะได้ทดลอง “ตีกลองจริง”

กลองยาวเสริมทรัพย์ โรงเรียนธรรมวาที จ.ชลบุรี เป็นกิจกรรมของ “ครูบุญเลี้ยง ด้านประจำ” ผู้ได้รับ “ทุนครูสอนดี”จาก “โครงการสังคมไทยร่วมกันคืนครูดีให้ศิษย์ เชิดชู ยกย่อง ครูสอนดี” ที่ขับเคลื่อนโดย สำนักงานส่งเสริมสังคมแห่งการเรียนรู้และคุณภาพเยาวชน(สสค.) เพื่อช่วยเหลือเด็กนักเรียนที่ด้อยโอกาสจากปัญหาด้านเศรษฐกิจ ให้ห่างไกลจากอบายมุข ด้วยการนำดนตรีพื้นบ้านมาใช้เป็นเครื่องมือในการปลูกฝังคุณธรรมและจริยธรรม ให้เยาวชนตระหนักถึงคุณค่าและร่วมกันอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมของไทย พร้อมกับสร้างรายได้ระหว่างเรียน

นางอนิษา วัฒนะ ผู้จัดการโรงเรียนธรรมวาที เปิดเผยว่าถึงแม้ฐานะที่บ้านของเด็กๆ จะยากจน แต่เมื่อมาที่โรงเรียนพวกเขาก็จะได้รับการดูแล จัดการเรียนการสอนที่มีมาตรฐานและมีคุณภาพไม่น้อยกว่าโรงเรียนเอกชนแห่งอื่นๆ ด้วยการเติมเต็มในสิ่งที่ขาดให้กับเด็กๆ ให้คุณภาพชีวิตความเป็นอยู่ภายในโรงเรียนที่ดี และมีระบบการจัดการศึกษาที่มีคุณภาพ

“อย่างน้อยถ้าคุณภาพชีวิตที่บ้านไม่ดี ก็ขอให้เขาได้มาเจอสิ่งดีๆ ที่โรงเรียน ซึ่งกิจกรรมกลองยาวเสริมทรัพย์นั้นทำให้เด็กๆ ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ รู้จักหน้าที่ของตัวเองเพิ่มขึ้น ซึ่งส่งผลให้เด็กมีผลการเรียนที่ดีขึ้นกว่าเดิม” ผู้จัดการโรงเรียน ระบุถึงข้อดีของกิจกรรมกลองยาว

นายบุญเลี้ยง ด่านประจำ อดีตครูพละที่ถอดชุดวอร์ม มาเป็นครูสอนศิลปะการแสดงแขนงต่างๆ ให้กับเด็กนักเรียน โดยศึกษาหาความรู้แบบครูพักลักจำด้วยตนเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นวงดนตรีลูกทุ่ง แดนเซอร์ นักร้อง มายากล ดนตรีไทย คาบาเร่ต์ จักรยานล้อเดียว และกลองยาว เพื่อลดปมด้อยเสริมปมเด่น ให้เด็กๆได้แสดงศักยภาพของตนเองออกมาในทางที่ดี มีรายได้ไม่ต่ำกว่าคนละ 1 หมื่นบาทต่อปี และยังเป็นการสร้างชื่อเสียงของโรงเรียนให้เป็นที่รู้จักและยอมรับมากขึ้นด้วย

“กลองยาวเป็นดนตรีพื้นบ้านที่ควรอนุรักษ์ไว้ เพราะว่าเด็กรุ่นใหม่จะมองไม่เห็นคุณค่าแล้ว จึงได้นำกิจกรรมกลองยาวมาเป็นสื่อเพื่อให้เด็กๆ ได้ซึมซับและเห็นคุณค่าของศิลปะการแสดงพื้นบ้านของไทย ประกอบกับเด็กที่มาเล่นกลองยาวจะต้องมีสมาธิ ดังนั้นสมาธิและความตั้งใจ ที่ได้จากการฝึกซ้อมกลองยาว ก็จะช่วยส่งผลในเรื่องของสมาธิในการเรียนด้วย นอกจากนี้เรื่องของจังหวะ การขยับตัว มือ เท้า แขน ขา และท่าทางต่างๆ ประกอบการแสดงยังเป็นการฝึกสมองไปในตัว จากเด็กที่ไม่อยากจะมาโรงเรียนก็เปลี่ยนไป หลายๆ คนรีบมาโรงเรียนแต่เช้า เพื่อที่จะมาซ้อมกลองในช่วงก่อนเข้าเรียน เพื่อให้จังหวะของตัวเองนั้นแน่นขึ้น” ครูบุญเลี้ยงเล่าให้ฟังอย่างภาคภูมิใจ

ด.ช.ณรงค์ยศ นุชพันธ์ นักเรียนชั้น ป.4 หนึ่งในทีมกลองยาวของโรงเรียนเล่าว่า การเรียนกลองยาวนั้นจะใช้เวลาในช่วงพักเที่ยง ครั้งละประมาณ 30 นาที โดยใช้เวลาเรียนรู้เรื่องของจังหวะและวิธีการตีในแบบต่างๆ อยู่ประมาณ 3 เดือนก็สามารถตีกลองยาวได้

“การเล่นกลองยาวเป็นกิจกรรมที่สนุก ทำให้มีโอกาสได้ไปเที่ยวเมื่อคณะกลองยาวของโรงเรียนถูกว่าจ้างให้ไปแสดงในงานบวชหรืองานแต่งยังสถานที่ต่างๆ และยังได้เงินเป็นค่าขนมอีกงานละ 100 บาท ในช่วงบวชนาคจะมีงานแน่นทุกเสาร์-อาทิตย์ บางวันต้องไปแสดงถึง 3 งานก็มี แต่งานที่ชอบมากที่สุดคืองานบวชนาค เพราะจะได้ไปเก็บเงินโปรยทานกับเพื่อนๆ เพื่อเป็นค่าขนมได้อีก ตอนนี้มีเงินเก็บที่ได้จากการเล่นกลองยาวแล้วประมาณ 2 พันบาท” ด.ช.ณรงค์ยศเล่าด้วยความสุข

ด้านนักแสดงนางรำอย่าง ด.ญ.ธีรดา ทับทิม นักเรียนชั้น ป.4เล่าเพิ่มเติมเสริมจากเพื่อนว่า การแสดงนางรำหน้ากลองยาวนั้นเรียนง่ายกว่าการตีกลอง ใช้เวลาฝึกซ้อม 2 สัปดาห์ก็สามารถฟ้อนรำออกงานต่างๆ ได้แล้ว โดยมีค่าแรงในการแสดงเท่ากับมือกลอง

“นางรำทุกคนจะต้องรู้จังหวะต่างๆ ของกลอง โดยต้องรำไปตามจังหวะ ดังนั้นนางรำทุกคนจึงตีกลองยาวได้ด้วยเช่นกัน แต่เพราะตัวกลองมีขนาดใหญ่และหนัก ผู้หญิงจึงไม่ค่อยเป็นฝ่ายตีกลอง แต่จะเป็นนักแสดงในเรื่องต่างๆ ทั้งคาบาเร่ต์หรือมายากล แล้วแต่ความสนใจมากกว่า” ด.ญ.ธีรดา กล่าว

นอกจากกิจกรรมกลองยาวและการแสดงต่างๆ ที่ “ครูบุญเลี้ยง”นำมาใช้เป็นเครื่องมือลดปมด้อยขยายปมเด่น สร้างให้เด็กๆ ได้เห็นคุณค่าและศักยภาพของตนเองแล้ว ยังมีส่วนช่วยให้พวกเขาห่างไกลจากอบายมุขต่างๆ และหันมาใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์แก่ตนเองและครอบครัว

“ในเมื่อใจของเขาไม่คิดในเรื่องของการเที่ยวเตร่หรืออบายมุขต่างๆ เขาก็จะไม่ไปฝักใฝ่ เพราะใจของเขาจะคิดอยู่ตลอดเวลาว่าวันนี้เราตีจังหวะอะไรไปนะ พรุ่งนี้ครูจะต่อเพลงอะไรให้นะ เขาก็จะมาใส่ใจเกี่ยวกับดนตรีหรือกิจกรรมต่างๆ โรงเรียนของเรา และเมื่อเด็กๆ ขยันมาโรงเรียนเขาก็ต้องได้ความรู้แน่นอน แล้วเมื่อเขามีสมาธิเขาก็จะสามารถรับวิชาต่างๆ ที่ครูจะประสิทธิ์ประสาทให้ได้ทั้งหมดและเงินที่ได้จากการแสดงยังสามารถเก็บหอมรอมริบไว้ใช้เมื่อยามขัดสนได้ หรือใช้เป็นทุนการศึกษาเมื่อต้องเรียนในชั้นที่สูงขึ้น” ครูบุญเลี้ยงกล่าวสรุป

SCOOP@NAEWNA.COM