ฟุตบอลไทยตกรอบเอเชี่ยนเกมส์ ครั้งที่ 19 ไปตามวาระ

ส่งทีมไปเหมือนกับ “เน้นเข้าร่วม” ไม่ได้ “เน้นเข้ารอบ”

เหมือนกับส่งทหารไปสู้รบกับสงครามระดับทวีป แต่ส่งไพร่พลที่ไม่สมบูรณ์ไปไม่ถึงกองร้อย แต่ให้อาวุธไปแบบขาดๆ ไม่มีเกินๆ

สุดท้ายก็คาสนามรบ

แม้ว่าบอลไทยจะไม่ได้ “ตกรอบสบาย” และนักบอลกับโค้ชแสดงให้เห็นคำว่า “ก่อนตายยังมีชัก” สู้เท่าที่มีอยู่ ตั้งใจเท่าที่ทำได้ นั่นหมายความว่า “คนหน้างาน” อาจจะต้องร่วมรับผิดชอบ

แต่คนที่ “ต้องรับ” กับความผิดพลาดครั้งนี้ ต้องรู้จักมีสำนึกแบบไม่ต้องไปหาแพะ

เราท่านเห็นอยู่ เมื่อบอลไทยตกรอบ เกินครึ่งก็ต้องเซ็งเป็นธรรมดา เพราะการสู้กับทีมชั้นนำในระดับเอเชียครั้งนี้นักบอลไทยในระดับยู-23 ที่ไม่ใช่ชุดที่ดีที่สุดทำได้น่าสนใจ แม้อาจจะไม่ใช้ใครเลย

ไล่ตีเสมอ บาห์เรน 1-1, บล็อกเกมในครึ่งหลังได้ดีกับ เกาหลีใต้ ก่อนแพ้ 0-4 ที่โดนยิงทั้งหมดในครึ่งแรก และโดน คูเวต ตีเสมอ 1-1 ก่อนจะมาแพ้ อิหร่าน ในรอบน็อกเอาท์ 0-2

หลากเหตุผลประกบกัน แต่สำคัญก็คือ เราเห็นแล้วสะท้อนออกไปได้ทั้งในและนอกสนาม

ระดับนักเตะยังไม่ถึง เมื่อเทียบกับระดับเอเชีย

เมื่อเป็นอย่างนี้มันแสดงให้เห็นถึงระดับของการบริหาร ระดับความคิด ระดับการทำงานทั้งระบบของบอลไทย

เพราะคุณยังไม่รู้เลยว่า เอเชี่ยนเกมส์ อยู่ในระดับในของโลกใบนี้

แล้วคุณจัดการทีมแบบนี้ให้ไปแข่งได้ยังไง

คนที่อยู่ “ในวงบอลไทย” กลับทำเหมือนว่า “ไม่รู้เรื่องบอลไทย”

หรือรู้นั่นแหล่ะ แต่ทำเป็นไม่รู้กันแน่

จริงอยู่ที่มันไม่ตรงกับ ฟีฟ่าเดย์ จริงอยู่ที่สโมสรจะต้องเป็นคนจ่ายเงินให้กับนักบอล และจริงแท้แน่นอนที่ว่า นักบอลจะต้องเล่นให้สโมสร

แต่ตอนนี้เหมือนกับ “ไม่มีใครเกรงใจกัน” ทุกคนต้องการและถือผลประโยชน์ของตัวเองเป็นจุดปักหลักใหญ่ สุดท้ายเมื่ออาจจะเห็นว่า สมาคมฯก็แค่ “เสือกระดาษเปียกน้ำ”

อยากทำอะไรก็ทำ....อย่างนี้นะเหรอ

เอาเข้าจริง “ฟีฟ่าเดย์” มันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้นแหล่ะ

เดี๋ยวรอดู 13 มกราคม ไปจนถึง 11 กุมภาพันธ์ปีหน้า จะมีการแข่งขันฟุตบอลแอฟริกา คัพ ออฟ เนชั่นส์หรือชิงเจ้ากาฬทวีป

นักบอลหลายคน “ซึ่งเป็นตัวหลัก” ของทีมฟุตบอลดัง “ระดับโลก” จะต้องเดินทางกลับไปเตะ โดยที่สโมสรเหล่านั้นจะยินดีหรือไม่ยินดีไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือ จะปล่อยนักบอลพวกนั้นกลับไปรับใช้ชาติ

กลับไปสร้างความภาคภูมิใจให้กับครอบครัว สร้างความภูมิใจให้กับตัวเองในการได้ “รับใช้ชาติ”

ทัศนคติ “อันดี” เหล่านี้ ได้ถูกปลูกฝังมานาน แต่ตรงกันข้าม ไม่อยากจะใช้คำว่า เมื่อทีมชาติไทยประกาศรายชื่อนักเตะให้มาติดทีมชาติ

ไม่รู้ว่าสโมสรจะยินดี หรือมีใยกับเรื่องนี้หรือไม่

การบ่มคนเบื้องต้นมีเรื่องเหล่านี้มากน้อยแค่ไหน ในยุคที่โซเซียลลิสซึ่มฝั่งคายพิษคอยกระทุ้งให้คนบางกลุ่มบางส่วนสุมไฟให้มีแนวคิดประหลาดนั้นคือ “ชาติ” ถูกสั่นสะเทือนเพื่อให้คนมีอาการ “ชัง”

ผมไม่โทษนักเตะเลย ที่คุณจะต้องแบกรุ่นไปเตะ เพราะ “ข้อแรก” คือ ปีนี้ใช้นักบอลอายุ 24 ปีได้ เนื่องจากเลื่อนแข่งมา
1 ปี ต่อด้วย “ข้อสอง” เราไม่มีนักบอลอายุเกินไปเพิ่มกระดูก พยุงสถานการณ์ , “ข้อสาม” เราไม่ได้ไปแบบเต็มสูบขาดนักบอลที่เป็นตัวหลักในรุ่นเดียวกันหลายราย และ “ข้อสี่”ว่ากันตามเชิง โค้ชอิสรระ เอง ก็เป็นมวยที่ไม่ได้เป็นมวยหลักเหมือนกับนักบอลอีกเช่นกัน

แล้วเราได้อะไรจากฟุตบอลเอเชี่ยนเกมส์ครั้งนี้บ้าง.......

ครับ เราได้เห็นอีกครั้งว่า บอลไทยที่หลายคนรักนักหนา ทำไมถึงทำกับบอลไทยที่คุณรักได้ขนาดนี้

ถ้าคุณรักเค้าจริงๆ คุณจะทำกับคนที่คุณรัก “ขนาดนี้”ได้จริงๆ หรือ

คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอกครับ เป็นองคาพยพที่ไม่ให้เห็นแก่ส่วนรวมอย่างแท้จริง

“เสียสละเพื่อ

ยิ่งเห็นข่าวว่า นายกสมาคมกีฬาฟุตบอล จะจัดงาน 8 ปีที่นั่งตำแหน่ง

นายกรัฐมนตรี บอกว่า ไทยมีศักยภาพจะจัดบอลโลกได้

เห็นสองนายกฯท่านพูดแบบนี้แล้ว ท่วงทำนองเพลงพี่เบิร์ดลอยมาแต่ไกลเลยครับว่า “หากถามว่าท้อมั้ย ฉันตอบเลยว่า มาก...................”

ท้อสุดคือ แฟนบอลบางคนบอก ไม่ได้เป็น, ดีแล้ว, เอาใหม่(ตลกชอบเล่นว่า เค้ายอมมั้ย และหลายรอบแล้ว), แค่เข้าร่วมก็ดี, กีฬาคือบันเทิง.....คือ โอยยยยยยยยย

เหมือนพาดหัว “เต็มที่แล้ว”......คืออะไร!?!?!?

เรื่องเหล่านี้ Let it be ไม่ได้จริง ๆ

อย่างน้อยคนเราอยู่ด้วยความมีหวังว่า สักวันยังฝันว่า บอลไทยจะไปบอลโลก

แต่ถ้าแนวคิดผู้บริหารหัวยันหางยังเป็นแบบนี้

เราไม่ต้องบิดเป็นเจ้าภาพเอเชี่ยนเกมส์, โอลิมปิก หรือ บอลโลก ใดๆ ให้เปลืองครับ...ด้วยความเคารพ

เพราะเรื่องแค่นี้ยังไม่สามัคคีกันเลย.......