ภาพพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงกีตาร์โปร่งสายไนลอนในพระอิริยาบถอันผ่อนคลาย เป็นภาพที่ผมเห็นแล้วเกิดความประทับใจที่สุด แวบแรกที่เห็นภาพนี้ ผมคลายความสงสัยไปพอสมควร ว่าเหตุใดในหลวงจึงทรงพระราชนิพนธ์บทเพลงต่างๆ ได้ไพเราะจับใจเพียงนี้ เพราะโดยทั่วไปผู้ที่เล่นเครื่องดนตรีประเภททำนอง เช่น แซกโซโฟน ทรัมเป็ต ทรอมโบน หรือ คลาริเน็ต หากไม่มีความเข้าใจในการใช้เครื่องดนตรีประเภทเสียงประสาน เช่น เปียโน หรือ กีตาร์ จะไม่สามารถแต่งเพลงได้กลมกลืนสักเท่าไรนัก

แต่ บทเพลงพระราชนิพนธ์ต่างๆ ของในหลวงมีความ แยบยลสละสลวย ในการใช้ คอร์ด และมีความ พลิ้วไหวในท่วงทำนองอันสอดคล้องไปกับแนวเสียงประสานของคอร์ดเป็นอย่างดี ผมจึงรู้ว่าในหลวงทรงมีความเข้าพระทัยอย่างลึกซึ้งในเรื่อง เสียงประสาน หรือ การใช้คอร์ด จากการได้เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ของพระองค์ที่กำลังทรงกีตาร์อยู่นี้ ในภาพ ในหลวงกำลังทรง กีตาร์โปร่งสายไนลอนในรูปคอร์ด G เมเจอร์

ย้อนกลับไปราวๆ พ.ศ. ๒๕๓๔ ช่วงนั้นผมร่วมเล่นดนตรีอยู่กับ วงเทวัญ โนเวล แจ๊ส นำโดย คุณเทวัญ ทรัพย์แสนยากร มือแซกโซโฟนระดับประเทศ และพวกเราได้ถูกเชิญให้ไป เล่นดนตรีต่อหน้าพระพักตร์ ในงานเลี้ยงต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ต้องขออภัยที่ผมไม่สามารถจดจำสถานที่ได้เลย เพราะตื่นเต้นอย่างรุนแรง เมื่อได้ทราบว่าจะต้องไปเล่นดนตรีต่อหน้าพระพักตร์ชีวิตตอนนั้นเหมือนได้ ขึ้นสวรรค์ พร้อมกันนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก

ในวันงาน วงเทวัญก็บรรเลงเพลงต้นฉบับของวงไปตลอดทั้งงานดูเหมือนไม่มีอะไรน่ากังวล แต่เมื่อมาถึง เพลงสุดท้าย ทางวงได้อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์ “ชะตาชีวิต” ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เพื่อเป็นการจบงาน แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ ในหลวงทรงมีรับสั่งกับมหาดเล็กว่าจะขอขึ้นมาร่วมบรรเลงด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนั้นผมก็ ตัวเย็น มือแข็ง และกลัวที่สุดในชีวิต กลัวว่าจะเล่นผิด แล้วทำให้ระคายเคืองเบื้องพระยุคลบาท แต่สุดท้ายเหตุการณ์ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เมื่อได้ยินพระองค์ทรงมีรับสั่งว่า “เล่นตามสบายเลยนะ คีย์อะไรบอกเราด้วย เราไม่ได้เล่นนานแล้ว ถ้าเล่นผิดก็อย่าถือสา”

เพลงชะตาชีวิต เป็นเพลง แนวบลูส์ มีโครงสร้างคอร์ดที่ไม่ซับซ้อน เหมาะแก่การแจมกันในหมู่นักดนตรี ในหลวงทรงเลือกเพลงนี้ในการบรรเลงร่วมกับวง เพื่อสร้างความบันเทิงให้แก่แขกผู้ร่วมงานทั้งหลาย เป็นการบรรเลงที่ผ่อนคลาย และสนุกสนาน ทรงแย้มพระสรวลตลอดเวลาที่อยู่บนเวที ยังความปลาบปลื้มให้แก่แขกที่อยู่ด้านล่างเวที และนักดนตรีบนเวทีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้เห็น พระปรีชาสามารถของพระองค์

เป็นบุญของผมจริงๆ ที่ได้เห็นในหลวงทรงแซกโซโฟนอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ มิบังอาจที่จะใช้คำว่าร่วมบรรเลงดนตรีกับพระองค์ นักดนตรีตัวเล็กๆ คนหนึ่งได้แต่นั่งคุกเข่าสะพายกีตาร์ และจ้องมองคีตราชันพระองค์นั้นอย่างไม่กะพริบตา แต่เมื่อกะพริบ น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ

เหตุการณ์ในวันนั้นถือเป็น แรงผลักดันในชีวิตของผมมันทำให้ผมรู้ว่ารอยยิ้มที่ออกมาจากความสุขที่ได้เล่นดนตรีเป็นรอยยิ้มที่เยียวยาจิตวิญญาณของทุกคน ไม่ว่าคนนั้นจะเป็น กษัตริย์ หรือ ประชาชน ไม่ว่าคนนั้นจะเก่งกาจ หรือขาดความมั่นใจ แต่รอยยิ้มอันอ่อนโยนทำให้ทุกคนมีความสุขและเย็นใจเท่ากัน

ในวันนี้ ผมได้เป็นศิลปินที่มีผลงานเป็นของตัวเอง ผมจะเยียวยาจิตวิญญาณของผู้คนด้วยรอยยิ้มจากการเล่นดนตรี เหมือนที่พระองค์ท่านเคยทำไว้ และสิ่งที่ผมภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต คือการได้เป็น ศิลปินไทยในรัชสมัย ร.๙ ยุคที่มีคีตราชันผู้ยิ่งใหญ่ ให้นักดนตรีตัวเล็กๆ อย่างผมได้อาศัยร่มพระบารมีเติบโตมาอย่างต่อเนื่อง

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงเป็นร่มพระบารมีให้นักดนตรีคนนี้ได้เรียนรู้ผ่านบทเพลงพระราชนิพนธ์หลายต่อหลายเพลง เป็นร่มพระบารมีที่อบอุ่นและชุ่มฉ่ำใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแซ่ซ้องสรรเสริญในพระปรีชาสามารถของในหลวงเกี่ยวกับด้านการดนตรี จากเพื่อนนักตรีชาวต่างชาติ สำหรับผมมีหลายสิ่งในชีวิตที่จำไม่ได้ แต่มีสิ่งเดียวในชีวิตที่ลืมไม่ลง คือ การได้เกิดเป็นข้ารองบาทในชาตินี้ เป็นศิลปินไทยในรัชสมัย ร.๙

จิรศักดิ์ ปานพุ่ม