บน “เส้นทาง” ที่ “ใช้ ดอนคิง” ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านเข้าไป ล้วนมีเรื่องราว ซึ่งวันนี้ “ไบค์เกอร์” ที่กำลังจะกลายเป็นคนไทยคนแรกที่ “บิด” รอบโลกสำเร็จ จะมาถ่ายทอดให้ฟังถึงความเป็น “ที่สุด” ของบาง story เริ่มจาก...   

# “อันตราย เกือบตายที่สุด”

ครั้งหนึ่งที่เคย “แบ็คแพ็ค” ไปเนปาล “ใช้” เคยถูก “ปืน” จ่อหัว

“ใช้” เล่าเรื่องราวสุดตื่นเต้นครั้งนั้น ปกติตนชอบเดินทางไปในจุดที่นักท่องเที่ยวไม่ค่อยเข้าไป เรียกว่าชอบเข้าไปในสถานที่ที่ “อันซีน” สุดๆ ชอบไปในจุดที่เรียกว่า “บ้านๆ” เหตุการณ์สุดเสียวครั้งนั้นเกิดที่เนปาล เมื่อครั้งที่เขาไป “โพคารา”

“ใช้” เข้าไปในชุมชนที่อยู่ในซอกตึก เพื่อหามุม “ดื่ม” และก็พบเจอร้านบ้านๆร้านหนึ่ง ในที่นั้นมี “ชาวเนปาลี” นั่งดื่มกันอยู่แทบล้น แต่ด้วยความ “ซวย” เขาดันไปนั่งติดกับ 4 ชายฉกรรจ์ ที่กำลังคุยกันเสียงดังลั่น ซึ่ง “ใช้” ฟังไม่ออก

ความระทึกเริ่มต้นจากการ “ใช้” มีรูปร่างหน้าตาออกไปทาง “อาแป๊ะ” จากจีนแผ่นดินใหญ่ ซึ่ง 4 ชายฉกรรจ์ นึกว่า “ใช้” เป็นคนจีน จึงหาเรื่องเสวนาด้วย เพราะทั้งสี่เป็นชาวเนปาลีที่นิยม “ลัทธิเหมา” ซึ่งปีที่ “ใช้” ไปเนปาลนั้น ลัทธินี้แพร่เข้าสู่ “กาฐมาณฑุ” แล้ว หลังจากนั้นทั้งสี่ ก็ชวน “ใช้” เสวนาอย่างถึงพริกถึงขิง ด้วยท่าทางที่ค่อนข้างจะ “คุกคาม” เพราะไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรว่า “I come form Thailand” แต่ก็ยังถูก “ยัดเยียด” ให้เป็นคนจีนให้ได้

“ใช้” บอกว่า หลักสำคัญในการท่องเที่ยวต่างประเทศ จำไว้เลยว่าการพูดคุยกับคนท้องถิ่น “ห้ามคุยการเมือง” ซึ่งเขาพยายาม “เลี่ยง” ที่วัยรุ่นทั้ง 4 คน ก็พยายามดึงวนเข้าสู่เรื่องการเมือง ไม่เพียงเท่านั้นยังถลกแขนเสื้อให้ดูที่แขนว่าพวกเขาสักภาพของ “เหมา เจ๋อ ตุง” เอาไว้ พร้อมยกย่องเชิดชู “ประธานเหมา” ไม่หยุด ซึ่ง “ใช้” ก็ได้แต่ “เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม” เออออไปด้วย เพื่อ “ความปลอดภัย”

จากนั้นวัยรุ่นกลุ่มนี้เริ่ม “เมา” และพยายาม “มอม” สิงห์นักบิดของเราให้ได้ ซึ่งแม้ “ฤทธิ์สุรา” แห่งเนปาล ไม่อาจทำอะไรเขาได้ แต่ “ใช้” ก็ได้แกล้งเมา เพื่อขอเช็คบิลกลับ แต่ทั้งสี่ไม่ยอม

“ใช้” จึงวนไปคุยเรื่องอื่น พอดีเหลือบไปเห็นหนึ่งในชายวัยรุ่น ซึ่งน่าจะเป็น “หัวโจก” ใส่เสื้อ “เคิร์ท โคเบน” นักร้องนำ นักกีตาร์และนักแต่งเพลงชื่อดังของ “วงเนอร์วานา” เขาจึงชวยคุยเรื่องนี้แทน

“ระหว่างคุยยอมรับว่าใจผมแกว่ง ขนาดฟังเนอร์วานาทุกวัน แต่ถูกถามว่าชอบเพลงอะไร สารภาพเลยว่าดันจำไม่ได้ ก็เลยฮัมทำนองไปแทน คุยกันยาว”

แล้วนาทีระทึกก็มาถึง เมื่อ “ใช้” ถูกถามว่า...

“มึงรู้มั้ยว่า เคิร์ท ตายยังไง”!?!?!

“ใช้” แกล้งตอบไม่รู้

จากนั้น “มัจจุราช” กูถูกชักออกมา “จ่อหัว”

“ดีนะที่เขาไม่ยิง จากนั้นผมก็พยายามหาทางชิ่งออกมา ผมเช็คบิลได้ กำลังจะก้าวพ้นประตู 4 ชายฉกรรจ์ยังตะโกนออกมาว่า...

“Wait...เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป”!!!

“ใช้” ใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม นึกในใจ “มึงจะเอาอะไรกับกูอีก”

แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ หันไปยิ้มให้เขา แล้วถามว่า “ต้องการอะไร” เขาตอบกลับมาว่า “Do you know I like you”...โอ๊ยยยยย! Thank you พอพ้นธรณีประตูได้...วิ่งเลย!!!

ถือว่า “ระทึกขวัญ” ที่สุดเท่าที่เคยเจอมา ถ้าไม่นับ ความระทึกจาก “เส้นทาง” 

# “เส้นทางอันตรายที่สุด”

“ใช้” บอกว่า ทุกเส้นทางมันก็อันตรายและยากเหมือนๆกันหมด เช่น “เปรู” ขับๆอยู่ถนนหาย แล้วก็หนาวเหน็บ ขับไปอยู่บนทราย 300 กม. เฉยเลย และเส้นทางเป็นลักษณะทะเลทราย “เขาพับผ้า” มืด และไม่มีรถผ่านมาเลย GPS กูเกิ้ลแมป ก็จับสัญญาณอะไรไม่ได้ ก็อาศัยตาม “ร่องล้อ” ประคองรถไปเรื่อยๆ จนมาถึงเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ก็รอดมาได้

หรืออย่างเส้นทางไป “ทิเบต” ที่เส้นทางเหมือนในสารคดีที่รถสวนกันแทบไม่ได้ พลาดไปก็ “ตกเหว” เป็นต้น

# “สวยที่สุด”

“ใช้” บอกว่า “สวยที่สุด” คงไม่มี เพราะแต่ละประเทศมี “ความสวย” ที่แตกต่างกันไปอยู่แล้ว ทุกประเทศมีส่วนดี มีความหลากหลายที่เป็น “สวยที่สุด” ในมุมมองของตนอยู่แล้ว เพราะความสวยในมุมมองของตน มันไม่ใช่เรื่องของ “วิวทิวทัศน์”...

แต่เป็นความสวยงามจาก “ไมตรี” ของผู้คน หรือ “วัฒนธรรม” เพราะเวลาเดินทางตนชอบที่จะมอง “แววตา” หรือ “ไมตรี” ที่ได้รับจากผู้คนมากกว่า แต่ “ทัศนียภาพ” แต่ละที่มันไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนอยู่แล้ว

ถามว่าผ่านหลายๆเหตุการณ์จากการเดินทาง “คุ้มมั้ย”

“ใช้” บอกว่า ชีวิตไม่ใช่ “เงินทอน” ไม่มีอะไรที่เรียกว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม เพราะมันคือการใช้ชีวิต อยู่ตรงไหนมันก็ตายได้หมด ตนคิดแบบนี้ เวลาเดินทางจึงไม่ได้คิดอะไรมาก คิดแค่ว่า...

“ไป เพื่อ ไป”

ไม่ได้ตั้งเป้าอะไร ไม่ได้ไปเพื่อ “พิชิต” หรือไปเพื่อ “เช็คพอยท์” เจออะไรก็ช่างมัน อย่างครั้งหนึ่งไปที่ “บัลแกเรีย” เห็นเมืองเล็กๆน่ารัก ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวอะไร ก็ขับมอเตอร์ไซค์เข้าไป “นั่งนิ่งๆ” นั่งทอดน่องอยู่คนเดียวหน้าโบสถ์ได้เป็นชั่วโมงๆ ไม่เจอคนเดินมาเลยสักคน แต่เมืองนี้ “สวยมาก” อาคารต่างๆมีการ “ให้สี” ที่สวยมาก จนลืมที่จะหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ แต่ความงดงามมันยังคงอยู่ในใจตลอดมา ไม่เคยลืม

“นี่คือความสวยที่ผมเจอ มันไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว เป็นเมืองอะไรก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ยังไม่รู้จักชื่อเมืองเลย แต่สวยมากในความรู้สึกของผม สวยจนลืมยกกล้องมาถ่ายรูป เพราะกำลังเสพความสวยอยู่ ซึ่งความสวยบางอย่างมันควรจะเก็บไว้เป็นการส่วนตัวในใจ”

“ใช้” แนะนำผู้ที่มี “ฝัน” อยากเดินทางเช่นเขาว่า “เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย” ในการเดินทางที่ควรจำ เช่น “รถ” ที่จะเลือกใช้...รถอะไรก็ได้ ที่ต้อง “อึด” และ “ซ่อมแซมง่าย” ไม่มีระบบอะไรที่ซับซ้อน เพราะเราต้องประเมินด้วยว่า “ช่างข้างถนน” สามารถซ่อมแซมรถให้เราได้ในยามฉุกเฉิน เพราะบางประเทศเราหาศูนย์บริการไม่ได้

“สิ่งของ” ที่ต้องเตรียมไป...เนื่องจากเราต้องพกเงินจำกัดในการเดินทาง บางพื้นที่ เช่น ยุโรปชั้นใน ค่าครองชีพสูงมาก ต้องคิดเซฟไว้เผื่อ เตรียมอาหารสำเร็จรูป อุปกรณ์แคมป์ปิ้ง เต้นท์ ให้พร้อม และที่ขาดไม่ได้ คือ “ยารักษาโรค” ที่จำเป็น เสื้อผ้าใช้ให้น้อยที่สุด เพราะเราต้องคิดถึงน้ำหนักรถ ถ้าให้รถบรรทุกได้ “เบาที่สุด” จะเป็นเรื่องที่ดีมาก

ที่ขาดไม่ได้อีกอย่าง คือ “เครื่องมือซ่อมแซมรถ” ยางอะไหล่ ปั๊มลม เป็นต้น  

“เงิน”...เนื่องจากบางพื้นที่เสี่ยงต่อการถูก “ปล้นจี้” ดังนั้นเงินที่ใช้ส่วนหนึ่งใช้ “บัตรเครดิต” อีกส่วนหนึ่งก็ใช้ “บัตรเอทีเอ็ม” ของประเทศไทยเพราะกดได้ทุกที่ “เงินสด” พกไปจำนวนหนึ่ง พอให้เอาตัวรอดได้ ใช้เงินสกุลหลัก เช่น ยูโร หรือดอลลาร์สหรัฐ ควรพกไปเพียง 1-2 หมื่นบาทเท่านั้น

“ซ่อน” ไว้หลายๆจุด เช่น เฟรมรถ กางเกงของเรา เป็นต้น และมีจินตนาการในการบริหารเงินด้วย

แต่สิ่งสำคัญที่ “ใช้” อยากจะบอกมากกว่าก็คือ...

“ใช้” บอกว่า “คำพูด” ของคนไทยที่ตนพบเจอบ่อย คือ “ถ้ามีเงิน ผมก็ทำอย่างคุณได้” หรือ “ถ้ามีเวลา ถ้ารวยก่อน...ถ้าๆๆๆๆๆๆๆ”

จริงๆแล้วสิ่งที่ต้องเตรียมตัว คือ “ปรับทัศนคติ” ปรับความคิด ปรับความเชื่อ...

ทิ้งคำว่า “ถ้า” ไป ถ้าทำตรงนี้ได้ ทุกอย่างจะง่ายหมด

“อย่าสร้างเงื่อนไข”

ใช้ความกลัวมาเป็นความกล้า อย่าใช้ความกลัวทำให้ตัวเองไปหลบอยู่ในที่ปลอดภัย หรือซอกหลืบ แล้วไม่เดินออกมา หรือใช้ความฝันไปกับการพร่ำบ่น แล้วสุดท้ายก็ตายตกไปกับคำบ่น

“ฝัน”...แล้วมุ่งมั่นที่จะทำ

นี่คือการเตรียมตัวที่สำคัญที่ที่สุด!!!