มั่นใจเหลือเกินว่า “ท่านผู้อ่าน” หลายๆ ท่าน น่าจะรู้จัก และชื่นชอบบทเพลงของ “โคโค่แจ๊ส” ซึ่งมีนักร้องหน้าหวานเสียงใสชื่อ “จุ๋ม” นรีกระจ่าง คันธมาส กันไม่น้อย อาทิเช่นเพลง “รักฉันวันละนิด” – “เดียวดายกลางสายลม” – “ความคิดถึงเดินทางไป” - “ฝันลำเอียง” ของ “แจ้” ดนุพล แก้วกาญจน์ ในเวอร์ชั่นสุดหวานโดย “นรีกระจ่าง” คนนี้ และยังมีอีกมากมายที่นักร้องสาวคนนี้เธอขับร้องออกมาเพื่อสร้างความบันเทิง เพลิดเพลินใจให้กับแฟนเพลงของเธอมาโดยตลอด

                แต่จะมีสักกี่คนที่ทราบว่า... เบื้องหลังเสียงหวานๆ นี้.. มีเรื่องราวที่ขมขื่น และหนักหน่วงเกินกว่าเด็กสาวคนหนึ่งจะรับไหว แต่สำหรับผู้หญิงที่ชื่อ “นรีกระจ่าง” คนนี้ เธอกลับผ่านมาได้อย่างเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว และน่านับถือ “ใจ” ของเธอจริงๆ

                อยากให้ “ท่านผู้อ่าน” ลองติดตาม พิจารณาเรื่องราวในชีวิตของเธอ ตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงวันนี้... เชื่อว่าเรื่องราวของเธอ น่าจะเป็นแรงกำลังใจ ผลักดันให้ใครหลายๆ คน ลุกขึ้นสู้กับอุปสรรคต่างๆ ในชีวิตได้ เหมือนกับการได้ฟังเพลงของเธออย่างแน่นอน..

เริ่มแรกที่เข้าสู่วงการบันเทิง

                ตอนนั้นอายุ 15 ปี ก็เข้ามาประกวดร้องเพลง “รายการ คอนเสิร์ต คอนเทสต์” ผลประกวดคือเราแพ้แต่ว่าเราถูกดึงเข้ามาร้องเพลงกับโคโค่แจ๊ส แล้วมีการเปลี่ยนชื่อด้วยความที่ชื่อเดิมพี่จิก-ประภาส บอกว่า มันดูตะกุกตะกัก เลยให้เปลี่ยนเป็น “นรีกระจ่าง คันธมาส” (ชื่อเดิมคือ สุทธนรี กระจ่างคันธมาส) พอปีพ.ศ. 2532 ค่ายคีตา เอ็นเทอร์เทนเม้นท์ ได้ชักชวนมาออกเทปตั้งแต่นั้นมาก็ร้องเพลงไม่ได้หยุดเลย เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าเราเข้าวงการตั้งแต่เด็ก อาจเพราะด้วยเนื้อเสียงของเราที่เสียงเป็นผู้ใหญ่ เลยทำให้ไม่มีใครรู้

ชีวิตตอนเด็กไม่สวยงามอย่างที่ใครคาดคิด

                คือน้องของเรา 2 คนพิการผ่าตัดทั้งคู่ เพราะฉะนั้นเราต้องลุกขึ้นมาทำตัวสดใสร่าเริง เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคุณพ่อคุณแม่ และทุกคนในครอบครัว เพราะเราเป็นพี่ สาเหตุอาการป่วยของน้องมันอาจมาจากพันธุกรรม คือคุณยายก็เคยมีลูกพิการแบบนี้แต่เสียไปแล้ว ทั้งบ้านจึงมีเราคนเดียวที่สร้างความสุขในครอบครัว และนั่นเป็นจุดที่ทำให้เริ่มร้องเพลง เนื่องด้วยชีวิตเราเครียดมาก

ช่วงเข้าวงการใหม่ๆมีอุปสรรคอะไรไหม

                ไม่มีค่ะ คืออยู่ๆ มันก็ได้เข้าวงการมาเลย อายุ 15-16 ก็เข้าวงการเข้าห้องอัดแล้วตอนนั้นเรียนไปด้วยไงคะ เลยต้องเอาการบ้านเข้ามาทำด้วย พี่ๆ วงเฉลียงยังแซวเลยว่าไอ้จุ๋มนี่มันแปลกดีคนอื่นคุยเรื่องที่ดินกันเรามานั่งทำการบ้านซึ่งก็เป็นอีกลุคของนักร้อง สมัยนั้นเราไม่ค่อยมีเพื่อนมีแต่พี่อย่างเดียว เพราะทำงานหนักเพื่อนๆเลยค่อยๆหายไป และเราก็ไม่กล้าจะคุยกับนักร้องพี่ๆเนื่องด้วยมันคนละวัยกัน ห่างกันมากด้วย

มีปัญหาในการใช้ชีวิตช่วงนั้นไหม

                มีปัญหามาก คือบนเวทีเราไม่ชอบใส่ชุดราตรีด้วยอายุแค่นั้น แต่เราต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่ และเราต้องอดทนมากๆ ถึงแม้เราจะชอบร้องเพลงเป็นทุนเดิม มันก็ยังลำบากใจอยู่ดี

บทบาททางการแสดง

                ส่วนตัวไม่เคยรับเล่นละครเลย มีรับเล่นหนังแค่เรื่องเดียว ของพี่พจน์ อานนท์ เรื่อง “เการักที่เกาหลี” คือตอนนั้นเรายังเด็กรู้สึกว่าถ้าต้องคัทบ่อยๆ แล้วจะเป็นตัวถ่วง แต่ถ้าสำหรับตอนนี้มีคนติดต่อเข้ามาเรากลับรู้สึกว่ามันน่าจะสนุก และอยากทำแล้วล่ะค่ะ

ตัดสินใจไปเมืองนอก

                ช่วงนั้นทำร้านอาหารชื่อ “ชิคาโก้” อยู่ตรงวิภาวดี แล้วช่วงนั้น (ปี49) กอล์ฟก็เริ่มทำ บีมายเกสท์ พอดี ซึ่งได้ไปมีโชว์ที่ดูไบ แล้วมีฝรั่งมายิ้มให้เรา 2 คืนติด พอเราจะบินกลับเขาก็มาหาเราแล้วบอกว่าขอคบได้ไหม คือเหมือนเขารู้ว่าเราไม่มีแฟนอยู่แล้ว (ช่วงนั้นประมาณปี49) ตอนนั้นพอเขาคบเป็นแฟนก็คุยๆกันได้ 6 เดือนก็ตัดสินใจไปอยู่บ้านพี่ตุ้ย (แฟน) ที่ลอนดอน พอมีงานก็กลับมาที่ไทย แต่ตอนนั้นยังไม่ได้แต่งงานกันพี่ตุ้ยขอแต่งงานเมื่อปี 50 แล้วพอจดทะเบียนปุ๊ปอีก 6 เดือนพี่เขาก็เสีย

การใช้ชีวิตในเมืองนอก

                อยู่ที่นั่นต้องไปบ้านท่านทูต ภรรยาท่านทูตเขาจะไปรวมตัวกัน เราได้เข้าไปเรียนรู้ชีวิตที่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เรียนรู้ เป็นเหมือนสมาคมท่านทูต  แล้วพอพี่ตุ้ย (สามี) ป่วยก็ถูกส่งตัวกลับมาเมืองไทย

ใช้ชีวิตช่วงแต่งงานในโรงพยาบาล

                ใช่ค่ะ ช่วงแต่งงานคืออยู่โรงพยาบาลตลอดเฝ้าพี่ตุ้ย ดูแลเขา ที่โรงพยาบาลวิชัยยุทธ 6 เดือน

ตัดสินใจกลับมาเรียนอีกครั้ง

                ตอนพี่ตุ้ยเสียเราเคว้งมากไม่รู้จะทำยังไง แต่พี่เขาเคยพูดไว้ก่อนจะเสียว่าถ้าจุ๋มเรียนได้ก็ดี เลยตัดสินใจเรียนต่อจนจบปริญญาตรี  อยากลองทำอะไรที่พี่เขาชอบดูบ้าง หลังเรียนจบแล้วบังเอิญไปเจอคุณแม่ชี  ท่านเลยให้ทุนเรียนต่อปริญญาโทที่เสถียรธรรมสถานค่ะ

วางแผนชีวิตต่อไปอย่างไร

                เรายังชอบร้องเพลงอยู่ ยังชอบมากๆ คิดไม่ออกว่าถ้าไม่ร้องเพลงแล้วจะทำอะไร เหมือนเราเกิดมาเพื่อร้องเพลง ตอนนี้สนใจที่เป็นครูสอนร้องเพลง เหมือนเราอยากให้ความรู้เรื่องการร้องเพลงกับคนที่รักในด้านนี้จริงๆอย่างที่เราก็เคยเรียนร้องเพลงมาเหมือนกัน ใจจริงคิดอยากจะเปิดโรงเรียนจริงๆจังๆแต่ว่าตอนนี้ก็รรับสอนที่โรงเรียนแถวมหาวิทยาลัยรังสิต

คิดถึงเรื่องความรักครั้งใหม่ไหม

                เคยคิด และลองคบกันแล้วค่ะ แต่เหมือนว่ามันไม่ใช่ แล้วพอเขาบอกเลิกเราก็รู้สึกแย่ไปใหญ่ เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้แล้ว อาจเป็นเพราะเราสนใจสิ่งอื่นมากกว่าเรื่องนี้ เหมือนเราปลงกับชีวิตมากขึ้นได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ทำให้เราดำเนินชีวิตด้วยความเข้าใจ ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเรามีชีวิตที่สวยงามมากแล้วกับพี่ตุ้ยมันสวยงามสุดๆเหมือนในนิยาย มันยังอยู่ในความทรงจำของเรา ฉะนั้นถ้าต้องมีความรักครั้งใหม่อีก เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารูปแบบมันจะออกมาเป็นอย่างไร

หลักในการใช้ชีวิต

                เราคิดเอาไว้เสมอค่ะ ว่าวันนี้อาจเป็นการใช้ชีวิตวันสุดท้ายหวังว่าเรื่องราว เรื่องเล่าจากชีวิตจริงของหญิงแกร่งคนนี้ น่าจะมีประโยชน์ต่อการใช้ชีวิตของ “ท่านผู้อ่าน” ได้ไม่มาก็น้อย ทุกวันนี้ แม้เธอจะมีความคิดที่ปลดปลงไปมากแล้ว แต่ “เสียงเพลง” ก็ยังคงเป็นยาขนานเอก ที่ช่วยหล่อเลี้ยงจิตใจของเธอให้เข้มแข็ง และใช้ชีวิตอย่างสดใสเช่นเคย

นับเป็นเรื่องดีในชีวิตที่เธอเข้ามาอยู่ในความดูแลของ “บีบี เรคคอร์ด” เพราะการใช้ชีวิตที่นี่ เหมือนกับเป็นอีกครอบครัวหนึ่ง และมีเพื่อนพี่น้องที่คอยช่วยเป็นกำลังใจให้กับเธอได้เป็นอย่างดี... เหมือนกับ “สัญญาลมเป่า” ซิงเกิ้ลใหม่ที่เธอเพิ่งปล่อยออกมาให้เราได้ฟังกัน ก็ยังมีเนื้อหาที่สอนให้เรารู้จักคำว่า “ไม่ยึดติด” และ ความไม่เที่ยงแท้แน่นอนในชีวิต...

พรหมประภา