แรกเริ่มเดิมที แพร เอมเมอรี่ ก้าวสู่วงการบันเทิง ด้วยการเป็นหนึ่งในสมาชิกเกิร์ลกรุ๊ปวง Bubble Girls ปัจจุบันเธอเป็นนักแสดงมากความสามารถ ที่เพิ่งสร้างความประทับใจไว้ในละครเรื่อง “เลื่อมสลับลาย” ทางช่อง 7สี.. ไปดูกันว่า กว่าแพรจะเฟ้นความเป็นนักแสดงในตัวออกมาได้นั้น ยากเพียงใด รวมถึงกระซิบถามถึงเรื่องหัวใจ ที่กำลังเป็นสีชมพู สัปดาห์นี้เรามีมาฝากแบบครบครันเช่นเคยค่ะ

งานในความรับผิดชอบ

มีละคร โนราห์, คุณนายสายลับ, นางฟ้าเปื้อนฝุ่น ทางช่อง 7 ที่กำลังถ่ายทำค่ะ คาแรกเตอร์เรื่องล่าสุดที่ต้องเล่นจะออกแนวร้ายนิดๆ แต่ไม่ได้ร้ายมาก สนุกดีค่ะ สามเรื่องร้ายคนละแบบ บางเรื่องอาจจะร้ายแจ๋นๆ บางเรื่องอาจจะร้ายเพราะว่าเหตุผลบางอย่าง แต่ตอนนี้ที่รับสามเรื่องนี้ร้ายหมดเลย (หัวเราะ) (สนุกกับการได้เล่นร้าย?) สนุกค่ะ ชอบทุกแบบ เพราะได้ใช้พลังเยอะดีค่ะ

นอกจากเล่นละครตอนนี้ก็มีทำแบรนด์เสื้อผ้าด้วยค่ะ ชื่อว่า Emeryandjames (แอมเมอรี่แอนด์เจมส์) ตอนนี้ทำขายใน IG คือทำด้วยกันกับคุณเจเจ ช่วยกันออกแบบ ช่วยกันคิด ทำเองขายเองคิดเอง เพิ่งทำมาไม่นานค่ะ คือจริงๆ เริ่มจากเราชอบออกกำลังกาย แล้วคิดว่าอยากจะมีเสื้อผ้าแนวที่ใส่ออกกำลังกายได้ แล้วก็ใส่ออกไปเที่ยวเล่นได้ด้วย เป็นกางเกงวอร์ม แล้วก็จะมีเสื้อที่ใส่ออกกำลังกายหรือใส่เล่นก็ได้

ย้อนวัยความสนุก สมัยเป็นวงเกิร์ลกรุ๊ป

สนุกค่ะ และต้องบอกว่าสนุกมากด้วย บวกกับตอนนั้นเราเด็ก วัยกำลังซน ต้องออกทัวร์ต่างจังหวัดไปกันทั่วประเทศสนุกสนานมาก ไปไหนไปกันไปมันส์ทุกที่ เพื่อนก็เยอะด้วย แล้วมีตอนที่รวมวงกับพี่ๆ ซาซ่า ก็ยิ่งสนุกกันไปใหญ่เพราะมีคนเยอะ (ชอบโมเม้นท์ไหนตอนที่เป็นนักร้องตอนนั้น) ชอบโมเม้นท์เวลาเราอยู่บนเวที แล้วคนดูข้างล่างเขาฟังเราอยู่ แล้วเขาก็สนุกกับเรา คือเหมือนกับว่าเราส่งเอ็นเนอร์จี้ ให้เขาไปแล้ว เขาได้รับสิ่งนั้น ยิ่งเห็นเขาร้องเพลงเราตามด้วยแล้วก็ยิ่งสนุก คือเห็นคนสนุก เราก็ยิ่งสนุกกว่า (อยากจะสัมผัสโมเม้นท์แบบนั้นอีกไหม) ถ้าจะให้กลับมาเป็นแบบเดิม คงยากนะคะ เพราะแต่ละคนมีภารกิจของตัวเอง พี่ลิซ่าก็อยู่ต่างประเทศ พี่แซมก็ทำงานประจำ แต่ถ้ามีคอนเสิร์ตพิเศษรียูเนียนกันนิดๆ หน่อยๆ ก็น่าสนใจ (ยิ้ม)

วางไมค์ถาวร แต่เรื่องร้องยังมีอยู่

ตอนนี้ไม่ได้ร้องเลยค่ะ แต่จะมีในละครที่ได้ใช้บ้างนิดหน่อย คือมีต้องเล่นเป็นนางเอกลิเก ก็ต้องขุดวิชาร้องออกมาใช้บ้าง อย่างละครเรื่องใหม่ ได้เล่นเป็นนักร้องลุกทุ่ง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าต้องร้องมากน้อยแค่ไหนนะคะ ก็ได้ฝากเนื้อฝากตัวกับรุ่นพี่ที่เขาเป็นนักร้องลูกทุ่งจริงๆ ไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ

เพื่อนๆ วง บับเบิลเกิร์ล 

คิดถึงนะคะ ล่าสุดตอนนั้นไปคอนเสิร์ตรวมวงที่มีการรียูเนี่ยนกัน พอเราได้กลับไปขึ้นคอนเสิร์ตทำให้เรานึกถึงอารมณ์เก่าๆ ที่แบบเราต้องไปซ้อมเต้นกันตลอดเวลา ไปซ้อมบล็อกกิ้งเวที หรือว่าจะเป็นฟีลลิ่งตอนที่อยู่หลังเวทีก่อนที่เราจะขึ้นแสดงบนเวที ก็คิดถึง

เพลงไหนของตัวเองที่ชอบ

เพลง “เป็นหนึ่งคนนั้น” ซึ่งตอนนั้นเราไม่ได้คิดเลย ว่าเพลงนี้คนจะชอบ เพราะว่าเพลงที่เขาโปรโมทหลักๆ คือเพลงพี่แซม แต่ว่าพอมาตอนนี้เพิ่งรู้ว่า คนก็ชอบเพลงนี้เยอะเหมือนกัน แล้วเพื่อนๆก็บอกว่า ทางวิทยุชอบเอาเพลงเธอมาเปิดนะ เราก็เหรอ..เพิ่งรู้นะว่าเพลงดัง (หัวเราะ)

ย้อนดูเอ็มวีเพลงเก่าๆ 

ภาพเก่าๆ ย้อนกลับมาค่ะ นั่งดูเอ็มวีแล้วก็คิด วันนั้นเราเราเป็นยังไงกันตอนถ่าน เป็นเด็กที่ต้องอดหลับอดนอน ดูในเอ็มวีจะเห็นเลยว่าหน้าเนือยมาก อยากจะหลับอยู่แล้ว แต่พอดีเป็นเพลงเศร้าของพี่แซมก็เลยพอดี แต่จริงๆ คือง่วงมาก (มีอารมณ์เด็กไม่อยากทำงานบ้างไหม?) มีค่ะ เหนื่อยแล้วก็เหวี่ยง หงุดหงิด กลับมาบ้านก็หงุดหงิดใส่คนนั้นคนนี้ แล้วคุณน้าเขาก็สอนว่า เธอเหนื่อยงานมา แต่เธออย่าเอามาลงที่บ้าน คนอื่นเขาไม่ได้รับรู้ด้วยนะ อย่าทำแบบนี้นะ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาจำเลยว่า ต่อให้เราเหนื่อยกับงานแค่ไหน เราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเอามาลงกับคนอื่น เหมือนว่าความเหนื่อยในอดีตก็มาสอนความเหนื่อยในปัจจุบัน เหมือนเราทำงานมาตั้งแต่เด็กๆ เราจะได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉะนั้นการทำงานก็เป็นเรื่องปกติที่จะต้องมีเหนื่อยมีท้อ มีวันที่ต้องผิดพลาดบ้าง ซึ่งตอนเด็กๆ อาจจะหนื่อยกว่าพอโตมาเราก็ได้รู้แล้วล่ะว่าความเหนื่อยนั้นเป็นอย่างไร แล้วจะรับมือกับมันอย่างไร

ช่วงที่หายหน้าไปจากวงการบันเทิง 

ผลงานสุดท้ายก่อนพักไป น่าจะเป็นอัลบั้มที่ออกรวมกันลายๆ คน ชื่อ เชียร์ ค่ะ หลังจากนั้นแพรก็ไปเรียนต่อที่อังกฤษ ด้านศิลปะ อาร์ตๆ ไปอยู่ที่โน่นเรียนเทียบเท่ามัธยมปลาย ตอนที่ไปเรารู้สึกไม่ชอบและอยากจะกลับมาอยู่เมืองไทยมากกว่า คิดถึงเมืองไทย ตอนนั้นไปอยู่ 4 ปีค่ะ  (เป็นอย่างไรกับชีวิตในต่างแดน) ได้ประสบการณ์แปลกใหม่เยอะนะคะ เด็กที่โน่นเขาทำงานกันเอง เราก็ทำ ไปทำงานร้านอาหาร ทำอยู่ในบ้านแคร์โฮม ไปดูแลทำความสะอาด ทำหลายๆ หน้าที่ คือในนั้นจะเป็นเหมือนบ้านหลังใหญ่ๆ ที่มีคนแก่มาอยู่รวมกัน แล้วเราก็สับเปลี่ยนหน้าที่ไปมา ถ้าเขาขาดคนตรงไหน ในครัวก็เคยไปทำมาแล้ว ก็ทำอยู่ตรงนั้นนานเหมือนกันนะ แล้วก็รู้สึกว่าเราได้อะไรมาเยอะนะ เป็นการทำงานที่แบบว่าบางทีเราไม่ได้ชอบ แต่เป็นหน้าที่ที่เราต้องทำ

กลับมาเล่นละครได้อย่างไร

พอดีมีพี่ที่ชื่อพี่แก้ว เขาทำงานอยู่ในแกรมมี่ พอจะรู้จักกันตอนนั้น แพรกลับมาจากเรียนต่อ เขามาชวนว่าลองไปแคสต์เข้าช่อง 7 ไหม ก็เลยลองดู และเป็นจุดที่ทำให้เราได้เข้ามาอยู่ช่อง 7 ค่ะ

เรื่องแรกที่ได้เล่นกับงานแสดง

เรื่อง “สูตรรักกับดักหัวใจ” เป็นละครตอนบ่ายวันเสาร์-อาทิตย์ ได้รับบทผู้หญิงโก๊ะๆ เปิ่นๆ ตลกเฮฮากันไป เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ แต่ยอมรับว่าตอนแรกเกร็งนะ เพราะเราไม่ได้มาทางด้านนี้มาก่อน ที่เข้าฉากด้วยก็จะมี พี่เอมี่ กลิ่นประทุม แต่ทุกคนในกองถ่ายน่ารักและให้คำแนะนำแพรด้วยดีค่ะ มีพี่ๆ ผู้ใหญ่ก็คอยสอน เรื่องสอง เรื่องสาม ก็ค่อยๆ ตามมาหลังจากนั้น เริ่มคุ้นเคยกับการทำงานแบบนี้ เกิดความสนุกกับการได้เล่นละคร เป็นอะไรที่ไม่รู้สึกเบื่อเลย ที่จะต้องตื่นแต่เช้าทุกวัน เพื่อที่จะไปกองถ่าย บางทีต้องตื่นตีห้าเพื่อไปโลเคชั่นไกลๆ ออกต่างจังหวัด แต่แพรสนุกที่ได้ออกไปนะ ได้ทำงาน แล้วอีกอย่างเวลาอยู่ในกองไม่ได้มีแค่เรายังมีทีมงานคนอื่นๆ อีกหลายๆ ที่ทุกคนต้องทำงานร่วมกันเพื่อให้งานออกมาดีและมีคุณภาพ

บทแจ้งเกิดให้กับแพร

จริงๆ แพรเล่นละครมาเรื่อยๆ นะ แต่ที่ทำให้ทุกคนจำได้ล่าสุดเลยเพิ่งจบไปคือ “เลื่อมสลับลาย” คือพอเล่นเรื่องนี้เสร็จปุ๊บ คราวนี้บทบาทที่ได้รับหลังจากนี้จะร้ายๆ แรงๆ เพราะคนชอบ ทำให้คนรู้จักเราจากบทนี้เยอะขึ้น และดีใจที่มีโอกาสได้รับบทที่เหมาะกับเรา ได้เจอผู้กำกับที่เขาสามารถสื่อสารให้เราออกมาเป็นตัวเรา ในขณะเดียวกันก็เป็นตัวละครนั้นด้วย ทำให้คนดูรู้สึกว่า นี่มันจริงนะเออ ดูสมจริงสมจัง กลายเป็นเราก็จะได้รับบทร้ายๆ เหวี่ยงๆ

ฟีตแบคระหว่างงานร้อง กับงานแสดง

คือจริงๆ ก็ได้ฟีลลิ่งคล้ายๆ กันนะแต่ว่า พอเป็นนักร้องจะมีฟีลลิ่งที่พอขึ้นเวทีแล้วเราเจอแฟนเพลงที่ดูเราอยู่ข้างล่างเวทีแล้วเราได้รับฟิตแบค ณ ขณะนั้น เดี๋ยวนั้นเลย แต่การเป็นนักแสดงเราถ่ายละครไปแล้วทุกคนจะได้เห็นผลงานเราก็ต่อเมื่อละครออนแอร์ออกไปแล้ว พอมีฟีคแบคจากคนดูกลับมา ถามว่าดีใจกว่ากันไหมก็จะเป็นคนละแบบนะ ถ้าเราเป็นนักร้องเราได้ความมันส์ความสนุกได้ ณ ตรงนั้น แต่ว่าการแสดงจะมาเห็นได้และสัมผัสถึงก็ต่อเมื่อเราเดินออกไปข้างนอกแล้วเจอคนทักแล้วพูดกับเราว่า เฮ้ยพี่ดูเรื่องนั้นนะชอบมากเลย เล่นดีมากเลย

ยามเหนื่อยและท้อใจ

แพรเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ เมื่อก่อนจะชอบอ่านพวกธรรมะ แล้วแพรก็จะเป็นคนที่ไม่ค่อยยึดกับสิ่งที่ทำให้ไม่สบายใจ คือบางทีเรารู้แหละว่าเราเหนื่อยเราท้อเราก็ระบายอารมณ์นี้ไป อาจจะร้องไห้ ซึมเศร้าไปแป๊บหนึ่ง แต่เราก็ต้องรู้ว่ามันผ่านมาเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป เพราะว่าวันใหม่ก็คือวันที่สดใส (ช่วงเวลามีปัญหา?) อย่างเวลาเราถ่ายละครแล้วเหนื่อย แต่เราก็ต้องถ่าย ทั้งที่ในใจก็เหนื่อยนะไม่อยากทำแล้ว อยากจะพักแล้ว อย่างแพรเป็นคนร้องไห้ไม่ค่อยเก่ง แต่ต้องเข้าฉากร้องไห้ เราก็จะแบบ ทำไมร้องไห้ไม่ได้สักทีนะ ทีมงานคนอื่นเขาก็รอ กลายเป็นว่าร้องจริงไปซะเลยแล้วกัน คือร้องจริงๆ ที่ทำให้คนอื่นเขามารอ หรือกรณีที่เรามีปัญหาจริงๆ แล้วถ้าเรามีใครสักคนหนึ่งที่เราได้คุยได้ระบายออกมา ก็เป็นการช่วยได้มากๆ เลยนะ จริงอยู่ว่าคนที่เราคุยด้วยอาจจะไม่ได้ช่วยเราแก้ปัญหากับเราหรอก แต่ว่าการที่เราได้พูดก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นแล้วในระดับหนึ่ง

ความรักตอนนี้

มีคนที่คอยเป็นกำลังใจให้เรา คอยแนะนำเราไปในทางที่ดีขึ้น ถือว่าดีค่ะที่ได้เจอคนแบบนี้ เขาเข้ามาทำให้เราดีขึ้น (โรแมนติกกันแค่ไหน) ไม่รู้สึกนะ อยู่ด้วยกันแล้วเป็นคนที่เข้ากันได้ ทุกวันที่มีความสุขก็คือการที่เราเติมความหวานให้ตัวเองให้ชีวิตเรา บางครั้งไปออกกำลังกายด้วยกัน เข้าฟิตเนส เพราะตอนนี้เจเจเขาเปิดฟิตเนตอยู่ที่รางน้ำ เดี๋ยวจะเปิดใหม่ที่พัฒนาการ แพรก็เข้าไปร่วมหุ้นด้วยนิดหน่อย คบกันมาประมาณ 1 ปีได้ค่ะ ก็ดูๆ กันไปยาวๆ เขาเองก็เป็นคนที่วางแผนอนาคตที่ค่อนข้างจะเป็นผู้นำสูง เราก็คิดว่าถ้าวันหนึ่งเราลงเอยกับเขา ก็เป็นเรื่องที่ดี ได้มีคนดีๆ คอยนำเรา ความรักแฮปปี้มีความสุขดีค่ะดูกันไปเรื่อยๆ (ยิ้ม)

ช่วงเวลาในวันว่าง

ส่วนใหญ่ใช้ไปกับการทำแบรนด์เสื้อผ้าของเรานี่แหละค่ะ ต้องติดต่อคนตัดเย็บ เลือกผ้า ออกแบบใหม่ๆ วิธีที่เราจะโปรโมทของ ง่วนอยู่กับงานตรงนี้ค่ะ หวังว่าเราจะได้ความรู้ในด้านนี้เพิ่มพูลให้ตัวเอง เดี๋ยวก็คงจะมีออกวางจำหน่ายตามบู๊ธต่างๆ เพราะเริ่มติดต่อไว้เหมือนกันค่ะ เริ่มขยายช่องทางให้คนรู้จักและเห็นในแบรนด์ของเราให้มากขึ้น  ช่วงนี้กระแสตอบรับดีนะคะ เราทำเป็นกางเกงวอร์มที่ใช้สกรีนคำพูด ที่โดนใจคน เท่ๆ เก๋ๆ วัยรุ่นก็จะชอบ ใส่ได้ตลอดตั้งแต่เด็กวัยรุ่นยันผู้ใหญ่ ก็มีออกไปขายเองด้วย เป็นงานที่สนุกดีนะคะ ได้เจอคน บางทียืนยิ้มจนปวดหน้าแต่ก็สนุก (ยังอยากจะทำอะไรอีกไหม) เมื่อก่อนเคยคิดนะว่าอยากจะทำอาชีพทุกอาชีพในโลกนี้ แต่ว่าก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ก็เลยคิดว่าถ้ามีอะไรใหม่ๆ มาให้เราทำก็อย่าไปกลัวที่จะทำมัน ถามว่าตอนนี้อยากลองอะไรที่สุด คงจะเป็นการเล่นโยคะจนถึงที่เขาทำท่ายากๆ ได้สำเร็จ

วางแผนชีวิตในวงการ

เรื่องของบทบาทการแสดง แพรรู้สึกว่าแพรชอบงานแบบนี้นะ เราไม่ได้คิดว่าเราจะต้องดังเปรี้ยงปร้างหรือถ้าไม่ดังก็ไม่อยากทำ แพรคิดว่าเป็นความสนุกที่เราเอ็นจอย เราชอบก็คิดว่าอยากจะทำไปเรื่อยๆ เราก็มองคนที่เป็นนักแสดงรุ่นใหญ่ๆ ที่วันนี้เขาสูงอายุแล้วแต่ก็ยังทำการแสดงได้  เราก็คิดนะว่าวันหนึ่งเราก็อยากเป็นแบบนี้เช่นเดียวกัน อยากที่จะอยู่ในวงการบันเทิง  เล่นละครไปจนแก่ คือไม่ใช่ว่าเขาทำงานหนักนะ เหมือนกับว่าเขามาแสดงเล่นละครแล้วเขามีความสุข เขาก็เลยทำ จำได้ว่าเคยถามนักแสดงรุ่นใหญ่ๆ หลายคนว่าไม่เหนื่อยเหรอคะ เขาบอกว่าเขามีความสุขก็เลยยังต้องทำตรงนี้อยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นอาชีพที่ไม่มั่นคงและไม่แน่นอนเท่าไหร่ ช่วงนี้จึงหันมาลองทำธุรกิจเสริมดูบ้าง ก็ได้รับคำแนะนำจากคุณเจเจ เข้ามาวางแผนให้ ว่าต้องมีอะไรยังไงก็ช่วยกัน เราจะมาหวังพึ่งทางนี้อย่างเดียวก็ไม่ได้

มุมมองชีวิตในยุคปัจจุบัน

ทุกอย่างไม่มีอะไรแน่นอน อะไรที่เราคิดว่าดีแล้ว แต่สุดท้ายแล้วอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด หรืออะไรที่เราเคยคิดว่าเฮ้ยแย่นะ แต่วันหนึ่งอาจจะกลับกลายเป็นดี ไม่มีอะไรแน่นอน เพราะฉะนั้นแพรจะไม่ถึงกับยึดติดมาก วันนี้เรามีดีเท่านี้ แต่แพรก็จะไม่ยึดติดว่าจะต้องดีแบบนี้ตลอดไป คือเราก็พร้อมถ้าวันหนึ่งจะไม่ดี เราก็รับไหว เราเตรียมใจและเตรียมตัวเราให้พร้อมที่จะรับมือกับทุกๆ อย่างที่จะเกิดขึ้นและเข้ามา แล้วเราก็จะได้ไม่เครียดจนเกินไปหรือกดดันตัวเองจนเกินไปค่ะ

เพื่อให้ทันโลกในวันนี้เราต้องรู้จักป้องกันตัวเองตั้งแต่เนิ่นๆ และมีสติรับรู้ทุกเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลา ใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังและรับรู้ว่าทุกอย่างที่จะเข้ามาหาเราได้เสมอไม่ว่าจะร้ายหรือดี

กระแตน้อย