อีกหนึ่งนักแสดงมากความสามารถรุ่นใหม่ที่ได้รับบทบาทอันหลากหลายในภาพยนตร์ไทยเรื่องดังมากมาย ไม่ว่าจะเป็น “พี่นาค 2-4” (2563-2567), “วอน(เธอ)” (2563 / คว้ารางวัล “นักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม” จาก “คมชัดลึก อวอร์ด ครั้งที่ 17”), “มอนโด รัก | โพสต์ | ลบ | ลืม” (2566) และ “ธี่หยด 2” (2567)

                ล่าสุด ใน “ท่าแร่” ที่กำลังจะเข้าฉาย “มีน พีรวิชญ์” จะมามอบการแสดงที่นับว่าท้าทายและยากที่สุดเท่าที่เคยผ่านมากับบท “หมอเหยา” ที่เขาไม่เคยรู้จัก ภาษาถิ่นที่ไม่เคยพูด พิธีกรรมที่ไม่เคยเห็น แต่เขาก็ได้รับการเวิร์กชอปจากหมอเหยาตัวจริง และหมั่นศึกษาฝึกซ้อมจนอินอย่างรวดเร็วและถ่ายทอดความเป็นภูไทออกมาได้อย่างสมจริง

จุดเริ่มต้นในการร่วมโปรเจกต์นี้

“พี่คุ้ย” ผู้กำกับติดต่อมาทางพี่ผู้จัดการแล้วก็เล่าว่ามีโปรเจกต์ประมาณนี้ ให้ผมรับบทเป็นหมอผีในเรื่อง “ท่าแร่” ผมถามพี่คุ้ยคำแรกแลย หมอผีเลยเนี่ยนะพี่ มันก็เกิดคำถามในวินาทีแรกที่ผมได้ยินสิ่งนี้เต็มไปหมด ผมเลยขอนัดเจอกันสักครั้งแล้วกันเพื่อที่จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมด เพราะเราก็กลัวว่าเราจะทำได้ไหม จะเหมาะกับเราหรือเปล่า

พี่คุ้ยก็ส่งโลเคชันมา เจอกันร้านลาบเป็ดตรงแถวพระราม 9 แกก็บอกว่าตอนแรกเขามีแคนดิเดตหลายคนในเรื่องนี้สำหรับบท “หมอเหยา” แต่พี่คุ้ยอยากได้อะไรใหม่ๆ อยากได้คนที่ดีไซน์คาแร็กเตอร์ให้ และภาพลักษณ์ใหม่ๆ หลุดกรอบจากบทของหมอผีทั่วไปก็เลยชวนผม ตอนนั้นใจผมก็รับเล่นแล้ว 80% ได้ แต่ว่าเดี๋ยวขอดูบทว่ามันเรื่องอะไรอีกที แต่ก่อนจะแยกจากกันเนี่ย พี่คุ้ยถามผมมาคำหนึ่งว่าพี่ไม่รู้กองนี้เป็นอะไร นักแสดงนัดพี่คุยทุกคนเลย คือก่อนหน้าผมจะเป็น “พี่เจมส์จิ”, “พี่เอก ธเนศ”, “แพรวา” แล้วก็มาผม ทุกคนเรียกพี่คุ้ยออกไปคุยกันหมด (หัวเราะ)

เคยรู้จัก “ท่าแร่” ก่อนจะรับเล่นเรื่องนี้ไหม

            ไม่รู้จักเลย แวบแรกที่อยู่ในหัวคือ “มหา’ลัย เหมืองแร่” ไม่รู้เลยว่า “ท่าแร่” เป็นอำเภออยู่ในจังหวัดอะไร นึกว่าเรื่องเกี่ยวกับเหมืองแร่ พอเริ่มคุยกับ “พี่คุ้ย” ถึงได้พอรู้คร่าวๆ ว่าท่าแร่เป็นชุมชนคนเวียดนามเก่าแก่ มีชุมชนคริสต์ที่ใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ เป็นเมืองที่มีวัฒนธรรมหลากหลาย นับถือหลายศาสนา มีชนเผ่ามากมายอยู่ร่วมกัน และใช้ภาษาแตกต่างกัน  

บทบาท-คาแร็กเตอร์

                ผมรับบทเป็น “แม่เมืองโสภา” อาชีพเป็น “หมอเหยา” เหมือนได้ศักดินา มีคำนำหน้าชื่อเป็นแม่เมือง ก็คือจะเป็นคนที่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับผีไทย ผีพื้นถิ่น เรามีผีบรรพบุรุษที่จะคอยช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้าน และเราก็จะใช้ความสามารถนี้เป็นสื่อกลางมาช่วยเหลือ ไม่ว่าจะมีคนเจ็บป่วย วัวหาย ควายหาย ผีเข้า หรือทำขวัญ หมอเหยาก็จะเข้ามาทำหน้าที่ตรงนี้

การเตรียมตัวรับบทเป็น “หมอเหยา”

ตอนนั้นเรามีเวลาทำการบ้านค่อนข้างน้อยประมาณ 2 เดือนได้ กับบทที่พลิกคาแร็กเตอร์เราไปเลยนะ แต่โชคดีที่ตอนนั้นทางทีมงานกำลังจะไปบล็อกช็อต (Block Shot) และเก็บสต็อกช็อต (Stock Shot) “เทศกาลแห่ดาว” พอดี ก็เลยได้ไปกับเขาด้วย ทีมงานชวนให้ไปเจอกับแม่เมืองตัวจริง ก็ได้ไปอยู่ประมาณ 5 วัน เช้าต้องรีบตื่นไปหาเขา ใช้เวลาช่วงกลางวันแบบนี้ทุกวัน ช่วงกลางวันได้เรียนรู้อะไรเพิ่มเติมเยอะเลยครับ “แม่หมอโอปอ” เขามีชื่อเสียงในฝั่งสกลนครแล้วก็จังหวัดใกล้เคียงด้วย เราไปเจอกันไม่ใช่ง่ายๆ ต้องแมตช์คิวนักแสดง ทีมงาน และแม่หมอด้วย เพราะว่าเขามีทั้งต้องไปเลี้ยงผี ไปทำขวัญ ต้องเดินทางตลอด

สิ่งที่ผมค่อนข้างซีเรียสก็คือการทำพิธี เพราะเราอยากให้คลาสสิก อยากให้ถูกตามธรรมเนียมตามประเพณี ก็คุยกับแม่หมอโอปอว่าในพิธีแต่ละซีนแต่ละฉากต้องมีอะไรบ้าง ขอให้เขาจัดให้ดู มันก็จะมี “เครื่องคาย” ก็คือเครื่องบูชา อะไรมีได้ อะไรห้ามมี ต้องตั้งตรงไหน ทิศไหน ทุกซีนทุกฉาก ผมทำการบ้านก่อนไปสกลนคร พี่ผู้ช่วยผู้กำกับก็ถ่ายเก็บไว้หมด

ฉะนั้นก่อนที่จะเริ่มถ่ายทำ เราก็ต้องดูว่ามุมนี้วางได้ ขออย่างนี้นะ แม้ว่าในรูปในกล้องมันจะสวย แต่ว่าอันนี้มันเกินมา มันเยอะเกิน ทุกฉากครับ เราก็พยายามเข้าไปคุยกับทีมงาน ทีมอาร์ต ตากล้องว่าตรงนี้อันนี้สำคัญ อันนี้ไม่สำคัญ อันนี้ขอเอาออก ขอเพิ่มจุดนี้ได้ไหม เพื่อเป็นการรีเช็กตัวเอง แล้วก็เพื่อเป็นการสวมบทบาทเราก่อนเริ่มถ่าย เป็นการเตรียมตัวด้วยครับ

ได้เจอสิ่งลี้ลับหรือเหตุการณ์ไม่คาดฝันอะไรบ้างมั้ย

ก็มีเหตุการณ์ที่ไม่แน่ใจว่าเกิดจากอะไรบางอย่าง ผมบอกไว้ก่อนเลย ผมไม่แน่ใจ ผมเป็นคนเชื่อเรื่องลี้ลับ 50-50 แล้วกัน ถามว่าเชื่อไหม ก็เชื่ออยู่ แต่ไม่งมงาย  แม่หมอให้เราลองแต่งตัวเป็นหมอเหยาดูว่าได้ไหม ผ้าอันนี้นะเป็นแบบลายโบราณมาก เขาก็เล่าไป ชุดอันนี้ต้องแบบนี้ คอแบบนี้เท่านั้น ชายต้องอยู่ประมาณนี้ถึงจะสวย สร้อยคออันนี้นะเป็นของบรรพบุรุษตกทอดมาหลายปี 10 ปี 100 ปี แล้วแกก็จะคล้องให้ผม ผมเอามือจับไว้งี้ จะให้ผมลองใส่เหรออครับ แม่หมอบอกไม่เป็นไรหรอก จังหวะใส่เข้ามารู้สึกแบบแน่นๆ ไม่แน่ใจว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า หรือว่าเหนื่อยมาทั้งวันหรือเปล่า อึดอัดประมาณหนึ่ง ตอนนั่งรถไปกินข้าวกับทีมงานก็รู้สึกกินไม่ลง  อึดอัด อาจียน แล้วก็ยกมือไหว้ หันไปบอกพี่สไตลิสต์ว่าวันถ่ายจริงขอของปลอมนะ อย่าไปเอาของจริงเขามา อาการมันไม่หายดี มึนหัว อาเจียนหลายรอบ อึดอัดไม่รู้เพราะสร้อยเส้นนั้นหรือว่าเราตั้งใจมากไป  ก็ขอตัวไปนอนพัก นอนหลับไป 2-3 ชั่วโมง ตื่นมาด้วยกลิ่นน้ำอบทั้งห้อง ผมปิดห้องสนิทมาก เปิดแอร์นอนเย็นฉ่ำ กลิ่นเหมือนบ้านแม่หมอโอปอเลย เอาไงดีวะ เลยยกมือไหว้บอกว่าถ้ามาก็อยากให้มาช่วยเพราะว่าเราอยากให้หมอเหยาเป็นที่รู้จัก อยากให้คนรู้ว่าเราไม่ได้หลอก อยากให้คนรู้ว่าเรามีความเชื่อ เราดูแล เรารักษา เราช่วยชาวบ้านได้จริงๆ กลิ่นมันก็หายไป แล้วหลังจากนั้นเราก็จะไหว้ทุกครั้งก่อนที่จะเริ่มเล่น

ร่วมงานกับ “เจมส์จิ” เป็นยังไงบ้าง

กับ “พี่เจมส์จิ” เราอยู่ช่องเดียวกัน แต่ยังไม่เคยร่วมงานกันเลย เจอกันตอนไปดำน้ำ ใช้ชีวิตด้วยกันบนเรือนิดหน่อยครับ แต่ก็รู้ว่าเขามีฝีมือแล้ว มีเซนส์ทางการแสดงมาก พอได้ทำงานร่วมกันวันแรกก็คือเจอกันตอนไปฟิตติง โอ้โห...องค์ลงตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ใส่ชุดปุ๊บเหมือนเลย เราเรียนโรงเรียนคริสต์มา แกเหมือนบาทหลวง เหมือนคุณพ่อเหมือนบราเทอร์ เหมือนฟาเทอร์มาก

เวลาเราทำงานด้วยกันสิ่งสำคัญคือพี่เจมส์ก็เป็นพาร์ตเนอร์ ในแง่ของความต่างด้านศาสนาที่เราจะต้องชนกันแล้วก็ช่วยกันอยู่บ่อยๆ รู้สึกว่าการรับส่งกับพี่เจมส์เป็นเรื่องน่าสนุกครับ แล้วก็น่าลุ้นอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเราจะเจออะไร รับอะไรกลับมา เขาเล่นละเอียด บทดูเหมือนแบบนิ่งๆ ตอนอ่านบทก็คุยกับพี่เจมส์ว่าบทพี่เจมส์นิ่งเนาะ เพราะบทเรามันจะมีหลายสิ่งให้เล่น แต่พอถึงหน้ากองพี่เขาละเอียดยิบมากครับ เขาบอกว่าความไวเป็นเรื่องของปีศาจ แต่รายละเอียดในเรื่องของพระเจ้า ผมให้เขาเลยละเอียดสุดๆ และการที่พวกเราได้คุยกันในกองทำให้บรรยากาศมันผ่อนคลายลงเยอะ พวกเราใช้เวลาปรับตัวกันไม่นานเท่าไหร่ โชคดีที่พี่เจมส์น่ารักกับผม เข้าหาและช่วยเหลือเสมอ

กับ “แพรวา” เป็นยังไงบ้าง

คนนี้เขาบอกไม่เคยคิดจะเล่นหนังผี แต่ว่าพอเขาอ่านบทแล้วอยากเล่นมาก ผมไม่เคยทำงานกับ “พี่แพรวา” นะ เรื่องนี้เป็นครั้งแรก นักแสดงทุกคนในเรื่องนี้เตรียมตัวกันหนักมาก วิธีการทำงานของเขาก็

สุดยอดมากเลย พอเรามาเจอเขาตั้งแต่ซีนแรกที่เข้าจนถึงทุกวันนี้ เรายังชอบแบบวิธีการทำการบ้าน พูดน้อยมากแต่ว่าข้างในเขาหนักมาก ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังนั่งเล่นคุยตลกกันอยู่เลย แต่พอ 3-2-1 เขาแบกมวลความรู้สึกก้อนใหญ่ๆ เข้ามาตลอด ผมคิดว่า “มาลี” น่าจะเป็นตัวละครทื่พี่แพรวาต้องทำออกมาได้อย่างดีแน่นอน 

การทำงานร่วมกับ “พี่คุ้ย ทวีวัฒน์” อีกครั้ง

จริงๆ ผมเล่นละครเรื่องแรกกับ “พี่คุ้ย” ตอนนั้นเล่นเป็นนักฆ่า ทำคาแร็กเตอร์ใหม่กับพี่คุ้ยตั้งแต่เรื่องแรกเลย ผมเล่นไม่ค่อยได้ หมายถึงว่ากล้ามเนื้อเราคนละแบบกับกล้ามเนื้อที่เขาอยากได้ เขาเรียกเราไปดูในห้องตัดต่อแล้วก็ให้ผมเห็นชัดๆ พี่คุ้ยดูละเอียดยันกล้ามเนื้อ แล้วผมก็มาเจอกันอีกทีตอนเล่นหนัง “ธี่หยด 2” (2567)

พี่คุ้ยก็ยังทำสิ่งเดิมก็คือการโยนดีเทลเล็กๆ น้อยๆ ผมว่าประมาณนี้ที่เหลือมีนไปต่อเอาเอง อันนี้คือเสน่ห์ของการร่วมงานกับผู้กำกับคนนี้ที่ผมชอบมาก ก็คือเขามีหมุดบางหมุดวางไว้แล้วที่เหลือเราไปลากเส้นเอาเอง แล้วเขามีไดเรกชัน พี่คุ้ยจังหวะพระเจ้า เขาแม่นเรื่องของจังหวะมาก ตอนเตรียมตัวก็เรื่องหนึ่งนะ แต่พอมาทำงานเขารู้ว่าจังหวะนี้ประมาณนี้ดีกว่า จังหวะนี้ขอแบบเลเวลประมาณนี้ จังหวะของพี่คุ้ยคือเสน่ห์ การดึงจังหวะแปลกๆ ที่มันลงล็อกพอดี มันเหมือนพันช์ ต่อยคนดู ฮุกคนดู ผมว่าเรื่องนี้แกก็ใส่หลายจังหวะ

ความน่าสนใจโดยรวมของเรื่องนี้

เรื่อง “ท่าแร่” มันไม่ใช่แค่หนังสยองขวัญ แต่ข้างในมันมีทั้งเรื่องราวของความหลากหลายทางวัฒนธรรม ในเรื่องของความแปลกตา ความเชื่อที่เราอาจจะไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันมีสิ่งนี้อยู่ด้วย ที่ท่าแร่ สกลนครเป็นแบบนี้นี่เอง เป็นผลงานที่ทีมงานทุกคนตั้งใจมาก นักแสดงเรามีดีเทลกันเต็มที่อยู่แล้วทุกทีม ทีมพร็อป ทีมคอสตูม มันดีเทลไปจนถึงลายผ้าเลยนะครับ หรือแม้กระทั่งการออกแบบงานสร้างต่างๆ ดูผ่านๆ ก็มีความสุข ดูลึกก็ได้ดีเทลดีๆ ครับ ผมขอฝากด้วยครับกับภาพยนตร์ไทยเรื่อง “ท่าแร่ The Exorcist” วันนี้ ในโรงภาพยนตร์ครับ