เกือบหนึ่งปีที่ได้เดินทางออกจากประเทศไทย

ปุเลง ปุเลง แบกพาความฝันโลดทะยานไปด้วยจักรยานยนต์ 2 ล้อ

.

ใครจะนึกว่าวันหนึ่ง เราจะมาถึงตรงนี้ได้

ประเทศฮอนดูรัส !

.

ฮอนดูรัสเป็นประเทศอยู่ในภูมิภาคอเมริกากลาง (ละตินอเมริกา)

นับจากอเมริกา แม็กซิโก ลงมาเรื่อย ๆ ผ่าน กัวเตมาลา, เอลซัลวาดอร์

.

และนั่นแหละ จึงจะถึง...ฮอนดูรัส !!!

.

คำขู่ที่แท้จริงตลอดการเดินทางที่ผ่านๆ มา คือ ที่นี่ !

.

ฮอนดูรัสเป็นประเทศยากจนที่สุดในอเมริกากลาง

แต่สิ่งที่ไม่เคยรู้ ที่ได้มาจากคำบอกเล่าของเพื่อน ๆ ชาวละตินอเมริกาหลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

.

ประเทศนี้ค่อนข้างจะอันตราย !!

.

"มันมีคนไม่กี่คนหรอกที่ตัดสินใจไปยังฮอนดูรัส!” เพื่อนตัวเล็กชาวแม็กซิโกพูดถึง

.

“นายจะขี่มอเตอร์ไซค์ไป ฮอนดูรัส นาย บ้า แน่ๆ" เพื่อนชาวอาร์เจนตินา

ในโฮสเทลที่พักด้วยกันบอกสำทับ

.

และ ทุกคนในวงล้อมเบียร์ค่ำคืนนั้นคงอยากจะพูดพร้อมๆ กันว่า

“คิดให้ดีๆนะ!! ”

.

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

.

ความดื้อด้านส่วนตัวที่ถูกสั่งสมมาแต่วัยเยาว์

ถูกแปลออกมาเป็นคำพูดสวย ๆ ออกมาว่า

.

“ เชื่อเถอะ ตราบใดพื้นที่ที่มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า "มนุษย์" อาศัยอยู่

.............ที่นั่นมันต้องมีความงดงามในจิตใจประดับไว้บ้างเถอะน่ะ มันไม่น่าแย่ขนาดนั้นหรอก "

.

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

.

คำพูดและรอยยิ้มแกมปลอบใจตัวเองของผม !!

.

เป็นบทสรุปจบการสนทนาในค่ำคืนนั้นเป็นอย่างดี

 

 

จากสุดเขตแดนประเทศ เอลซัลวาดอร์ ผมบึ่งเข้าฮอนดูรัสในไม่ช้า

.

ตลอดทางนึกถึงคำขู่กลายๆ

มันพ้องอย่างกับภาพประกอบที่เห็นสองข้างทาง

.

บ้านเมืองดูเหมือนอึมครึมๆ หม่นๆ และรกร้าง

.

ภาพ และ คำพูด มันยิ่งซ้ำเข้ามาในหัวคิด

ยิ่งทำให้ต้องออกกดคันเร่งให้ เร็วขึ้น แรงขึ้น !!

.

ภาพกล้วยป่าใบตองสีเขียวเข้ม มันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

.

แต่ก็ยังจับใจความได้ ถึงความสวยงามของมัน !

.

ตลอดสองข้างทางพบเจอผู้คนได้ไม่ยาก

.

แต่ทว่า จิตมันมุดตกไปตามคำขู่เสียแล้ว

จะให้มองเห็นสิ่งใด ๆ เป็นความสวยงามแล้วนั้น มันช่างยากเต็มที

.

ใกล้พลบค่ำ

.

เลี้ยวรถเสาะไปตามป้ายโรงแรมข้างทาง

ด้วยร่างกายเหนื่อยอ่อน ที่กรำคันเร่งต่อเนื่องมานานหลายวัน 

.

เลยหยุดพักที่โรงแรมหนึ่งในฮอนดูรัส โดยไม่รู้ว่าอยู่ที่เมืองอะไร!

เราโชคดีที่ยังมีความฝัน !!

เช้าวันนี้
ยืนวุ่นอยู่ที่รถ เตรียมแพ็คข้าวของจะออกเดินทาง

ปรายตาเห็นมีคนหลังกระจกใสในโรงแรม
เป็นแม่บ้านทำความสะอาด กับไม้ถูพื้นเก่าๆ 

ยืนจ้องมา

แววตา เค้าดูแปลก !!

แต่น่าสนใจ

แววตาอย่างนี้
มันกินใจเหลือเกิน

ผมอนุมานความรู้สึกว่า

.....................................................

เรายังโชคดีที่ยังพอมีความฝันอยู่บ้าง
แต่กับบางคน . . . . . . . 

.....................................................

เราหลายคนใช้ความฝันบ่นเพ้อ 
ว่าเมื่อไรจะได้มาซึ่งความฝัน

เราหลายคนใช้ความฝันเปลือยเปล่า
โดยไม่รู้ที่มา ไม่รู้ที่ไป

หลายๆ คน

หาความจริงอะไรไม่ได้

.....................................................

ผมเห็นบางคนพูดถึงความฝันอย่างน่าเสียดาย

.....................................................

ใช่ ผมรักความฝันในการเดินทางของผม

แต่ยังมีใครอีกหลายคนยังมีแบบอย่างของ
ความฝันแตกต่างกันไป

.....................................................

มี พ่อ และ แม่ อีกมากมาย

ที่ใช้ความฝันทุ่มเททุกสิ่งอย่างให้กับ....ลูก !!

บางคนหลังขดหลังแข็งทำงาน

เพื่อให้ได้ซื้อจักรยานคันเล็ก ๆ 

เป็นของขวัญให้กับลูกในวันเกิด !!

เพียงเพื่อแลกกับรอยยิ้ม !!!

มีคนมากมายทุ่มเทให้กับสิ่งที่ตัวเองรัก
เงียบ ๆ อยู่ที่บ้าน

เพียงเพื่อแลกมาซึ่งความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ

.....................................................

ในโลกแห่งความฝัน

มันไม่มีรูปแบบเป็นการเฉพาะ
มันไม่มีความฝันไหนที่ยิ่งใหญ่กว่ากัน

ในเมื่อเรามีโอกาสมี 
ขอจงมีความสุขกับมันเถิด...ปรารถนาดี !

Shai Don King