สามีภรรยาสองคนเป็นนายแพทย์และแพทย์หญิงมารอพบอาตมา สามีก็เข้าใจว่าภรรยามีชู้ ภรรยาก็เข้าใจว่าสามีมีชู้ ต่างคนต่างโทษกัน อาตมาก็บอกว่า อย่าโทษกันเลยเชื่ออาตมาเถอะ คนจะตายจะไม่ยอมเชื่อเหลือเวลาอีกชั่วโมงครึ่งจะต้องตาย และตายโหงด้วย

อาตมาบอกให้รับประทานข้าวกันก่อนนะ ทำอารมณ์ดี ๆ ไว้รับประทานข้าวแล้วค่อยไป เขาก็ไม่รับประทานทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้รับประทานข้าวตั้งแต่เมื่อวาน เขาไม่เคยเจริญพระกรรมฐานเลย อาตมามองดู "เห็นหนอ" เงาหัวไม่มีแล้วต้องตายทั้งคู่ ต้องเป็นอสุรกาย เวลาจะหมดแล้ว อาตมาก็พูดไม่ได้ ได้แต่ถ่วงเวลาให้เขาไปรับประทานข้าว  เขาก็ไม่ยอมรับประทาน ไม่ยอมเชื่ออาตมา จำไว้เลยนะ คนจะตายไม่ยอมเชื่อ

เขาก็ขึ้นรถเบนซ์จะขับไปนครสวรรค์ อาตมาก็นึกว่าคู่นี้ไม่ได้กลับแน่ ต้องตายกลางทางด้วยอำนาจโทสะอย่างแรง ตายไม่ดีเลย ไม่ใช่รถชนตายกลางถนนแล้วไม่ดี เขามีสติดี ขึ้นรถได้ก็ทะเลาะกัน ตั้งแต่ออกจากวัด

ข้อเท็จจริงเขาไม่ได้มีชู้กันเลย เพื่อนของเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนกันยุให้แตก เมื่อขับรถไปถึงตากฟ้า อำเภออินทร์บุรี เขาก็บอกกันว่า เอาละเรามาตายทั้งคู่นะ อย่าอยู่เลย แล้วก็พุ่งรถเข้าประสานงากับรถซุง รถซุงยาว ๆ ชนก็ต้องตาย เดี๋ยวนี้ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น เป็นอสุรกายดุร้ายมาก รถคว่ำตายกันเรื่อยเลย

เราเข้าใจผิดว่า ตายตรงไหนก็ไปเชิญวิญญาณกลับถึงจะมาได้ ข้อเท็จจริงไม่ใช่ ตายด้วยอำนาจโทสะต้องอยู่ตรงนั้นก่อน ไม่ต้องสังฆทาน ถ้าเป็นญาติก็นั่งเจริญพระกรรมฐานแผ่ส่วนกุศลให้ เหมือนฆ่าตัวตาย ถ้าไม่นั่งเจริญพระกรรมฐานให้จะไม่ได้ ถ้าบุญเก่ามี ต้องหมดเวรหมดกรรมแล้วจึงไปหาบุญ

คัดลอกจาก : หนังสือกฎแห่งกรรม เล่ม 12 พระเทพสิงหบุราจารย์ (จรัญ ฐิตธมฺโม) วัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี