หลวงพ่อฤาษีลิงดำ (พระราชพรหมยาน) วัดท่าซุง จังหวัดอุทัยธานี ได้ให้โอวาทธรรมเกี่ยวกับ "กากะเปรต" ซึ่งได้ตีพิมพ์ไว้หนังสือ "วิธีฝึกกรรมฐานด้วยตนเองแบบง่ายๆ" โดยหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (พระมหาวีระ ถาวโร) วัดจันทาราม (ท่าซุง) อ.เมือง จ.อุทัยธานี ไว้ดังนี้ 

ท่านทั้งหลาย วันนี้มาคุยกันเรื่องทำบาปนิดหน่อยบ้าง เรื่องที่แล้วทำบุญนิดหน่อยตายแล้วไปสวรรค์เรื่องนี้มาคุยเรื่องนรกดูบ้างจะได้ทราบไว้ว่าทำบาปนิดหน่อยก็ไปนรกได้เหมือนกัน (ไม่แพ้คนทำบุญ)

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อพระพุทธเจ้าประทับอยู่ที่พระเวฬุวันมหาวิหาร ทรงปรารภ เอหิเปรต แต่ทว่าตอนนี้ขอนำเรื่องกากะเปรตมาคุยกัน เพราะในเวลาเดียวกันตามบาลีท่านพูดพร้อมกันสองเรื่องคือเรื่อง กากะเปรต และ อหิเปรต เรื่อง อหิเปรต ยาวมากเกินไปไม่เหมาะแก่ท่านที่มีเวลาน้อย และบาปที่อหิเปรตทำนั้นทำยากเกินไป และต้องทำหลายครั้งด้วย เมื่อเห็นว่าไม่เหมาะที่จะนำมาคุยกัน

เรื่องกากะเปรตมีดังนี้ เมื่อ พระโมคคัลลาน์ กับ พระลักขณะ ทั้งสองท่านอยู่ที่เขาคิชฌกูฏ ตอนเช้าจะมาบิณฑบาตร ท่านพระโมคคัลลาน์เห็นกากะเปรต มีตัวเป็นคน หัวเป็นกา สูงประมาณ 25 โยชน์มีกองไฟลุกโชนที่หัวลามมาถึงหาง อีกกองหนึ่งก่อตัวขึ้นที่หางแล้วลามมาถึงหัว อีกสองกองก่อตัวขึ้นทางซ้ายกองหนึ่งทางขวากองหนึ่งแล้วลามคลุมทั้งร่าง เมื่อพระโมคคัลลาน์เห็นแล้วท่านก็ยิ้ม ท่านพระลักขณะเห็นท่านพระโมคคัลลาน์ยิ้ม ท่านก็สงสัยท่านก็ถามว่ายิ้มเพราะอะไร ท่านพระโมคคัลลาน์ก็ตอบว่าเรื่องนี้ท่านไปถามผมขณะที่ฟังเทศน์ในสำนักพระพุทธเจ้าเถอะ ผมตอบที่ตรงนี้ไม่ได้ แล้วท่านทั้งสองก็ไปบิณฑบาตในตัวเมืองราชคฤห์ เมื่อฉันเสร็จต่างก็ไปฟังเทศน์ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงเทศน์ให้ฟัง เมื่อพระพุทธเจ้าเทศน์จบท่านพระลักขณะก็ทวงคำตอบจากพระโมคคัลลาน์ ขอให้พระโมคคัลลาน์เล่าเรื่องยิ้มให้ฟัง

ท่านพระโมคคัลลาน์ก็บอกว่าผมยิ้มนั้นเพราะผมเห็นเปรตตนหนึ่ง ตัวเป็นคน หัวเป็นกา ยาวประมาณ 25 โยชน์แล้วก็บรรยายตามที่กล่าวมาแล้ว ท่านพูดว่าท่านได้ถามเปรตตนนั้นว่า (ตอนนี้เป็นคาถาอาจจะสั้นไปหน่อย เมื่อตอนคาถาจบจะนำท้องเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง) ท่านว่าไว้ดังนี้ เมื่อท่านเห็นเปรตที่ไฟไหม้อยู่บนยอดเขาคิชฌกูฏ ท่านถามเปรตว่า ลิ้นของเจ้ายาวประมาณ 5 โยชน์ ศีรษะของเจ้ายาวประมาณ 9 โยชน์ กายของเจ้าส่งประมาณ 25 โยชน์ เจ้าทำกรรมอะไรไว้จึงทุกข์เช่นนี้ 

เปรตตอบว่า ท่านพระโมคคัลลาน์ผู้เจริญ กระผมกลืนกินข้าวที่เขานำมาเพื่อสงฆ์ของพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่า "กัสสป" เรื่องถามตอบด้วยวาจาที่เป็นคาถาหมดเท่านี้ 

ต่อไปนี้เป็นตอนที่ท่านกล่าวตามปกติ ท่านว่าไว้ดังนี้ ผมเห็นเปรตตนหนึ่ง ตัวเหมือนมนุษย์หัวเป็นกา ชื่อกากะเปรต โดยประมาณ ว่าสูง 25 โยชน์ มีเปลวไฟตั้งขึ้นที่ศีรษะเป็นต้น (ข้อความเหมือนที่กล่าวมาแล้ว) เปรตเล่าประวัติให้ฟังว่า ในสมัยที่พระพุทธเจ้าทรงพระนามว่า "พระพุทธกัสสป" มีชาวบ้านเขานำอาหารจะไปถวายสงฆ์ ผมเป็นกาเกาะอยู่ที่หลังคาโรงฉัน เห็นคนคนหนึ่งถือข้าวสุกเดินมาผมก็บินโฉบลงไปคาบเอาข้าวสุกในขันนั้นเต็มปาก 3 ครั้ง ข้าวสุกนั้นเขานำไปยังไม่ถึงพระสงฆ์ ยังไม่ใช่ของสงฆ์จะถือว่าเป็นของชาวบ้านก็ไม่ใช่เพราะเขาตั้งใจถวายสงฆ์ แล้วผมทำกรรมเล็กน้อยเพียงเท่านี้ ตายแล้วไปลงอเวจีมหานรก พ้นมาแล้วเป็นเปรตไฟไหม้ อยู่ตามที่พระคุณเจ้าเห็นอยู่เวลานี้

เมื่อพระโมคคัลลาน์พูดจบ พระพุทธเจ้าก็ทรงรับรองว่าพระองค์เองก็เห็นเปรตตนนี้มาก่อนแล้วตั้งแต่บรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณใหม่ๆ

เป็นอันว่าเรื่องบาปก็ไม่แพ้บุญ ลาชเทวธิดาใส่บาตรนิดเดียวเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ได้ เรื่องนี้กาแย่งข้าวในขันที่เขานำไปจะถวายพระก็ลงอเวจีได้แล้วแถมมาเกิดเป็นเปรต แม้พระพุทธเจ้าทรงเห็นก่อนแล้วก็ช่วยไม่ได้ ต่อมาพระอรหันต์องค์ที่มีความสำคัญมาพบอีกก็ช่วยไม่ได้อีก เพราะวาระการสิ้นกรรมชั่วพอที่จะไปช่วยได้ยังไม่ถึง เมื่ออ่านแล้วก็ใคร่ครวญกันเอาเองก็แล้วกัน

**คนในสมัยปัจจุบันรับทุกข์**

เมื่อคุยกันมาถึงตอนนี้ที่คุยกันอยู่นี้เป็นวันที่ 20 สิงหาคม 2530 ขอย้อนกลับไปวันที่ 14 สิงหาคมนี้เอง เวลาประมาณ 14.00 น.เศษ ขณะที่ลงรับแขกมีลูกหลานชาวปราณบุรีทั้งหญิงและชายประมาณ 6-7 คนมาถวายสังฆทานเธอบอกว่ามารดาเธอถูกรถชนตายเมื่อ 2 ปีที่ผ่านมาแล้ว เธอทำบุญให้แล้วหลายครั้ง แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้ มารดาที่ตายมาเข้าฝันบอกกับเธอว่า บุญที่ทำส่งไปให้นั้นยกไม่ขึ้นคือพอจะรับก็หมดแรงเหมือนคนยกของหนักเกินกำลังยกไม่ไหว และก็สั่งเธอว่าเอ็งต้องการให้แม่โมทนาได้เองจงไปถวายสังฆทานที่วัดท่าซุง แม่จะได้รับ (ตามที่เขียนอย่างนี้ ไม่ใช่โฆษณาวัดท่าซุงวิเศษ วิโส เลิศเลอกว่าที่อื่น พูดตามที่เธอพูดให้ฟัง) 

ถ้าถามว่าทำไมผีจึงได้รับ เพราะมาถวายสังฆทานที่วัดท่าซุงก็ต้องตอบว่าไม่ทราบเหมือนกัน ตามปกติไม่เคยคิดว่าดีกว่าใครเลย แทนที่จะคิดว่าตนดีกว่าเขากลับสลดใจตนเองเมื่อพบท่านที่มีความประพฤติปฏิบัติดี เพราะเห็นว่าท่านโชคดีที่มีโอกาสทำตนได้ดีอย่างนั้น

เป็นอันว่าคณะของเธอถ้าจำไม่ผิดคงจะประมาณ 8 คน เธอก็ร่วมกันถวายสังฆทานโดยร่วมกันยกของประเคนของดูคณะของเธอน่ารักมากกลมเกลียวกันดีจริงๆ เมื่อถวายแล้วเธอก็บอกความประสงค์ ว่าต้องการอุทิศให้คุณแม่ที่ตายไปแล้วประมาณ 2 ปีจึงแนะให้เธอไปอุทิศส่วนกุศลที่หน้าพระพุทธรูปเพื่อความมั่นใจ คิดว่ามารดาของเธอคงได้รับโมทนาและมีความสุขมาก เพราะเธอทุกคนดีมากและตั้งใจบำเพ็ญทานและตั้งใจอุทิศส่วนกุศลด้วยจริยาที่นิ่มนวลและน่ารักมาก เธอบอกว่าเธอไม่เคยมาวัดนี้มาก่อนเลย เมื่อแม่ไปเข้าฝันจึงถามเพื่อนบ้านบังเอิญไปพบคนที่เคยมาวัดนี้เป็นปกติเข้า เขาเขียนทางเดินมาให้จึงเดินมาสะดวก

เมื่อเธอถวายเสร็จเล่าเรื่องจบก็พอดีฝนตกเพราะฝนไม่ตกมาแรมเดือนแล้ว พอดีมาตกในวันนั้นและขณะนั้นด้วย เลยทำให้ทุกคนสบายขึ้นมาก เพราะอากาศเย็นแล้วก็จงอย่าคิดว่าอาตมาทำให้ฝนตกหรือถวายสังฆทานที่วัดท่าซุงแล้วฝนตก ถ้าคิดอย่างนั้นละก็ผิดถนัด เพราะฝนเธอตกของเธอเอง ไม่ใช่อาตมาทำให้ฝนตก ถ้าทำให้ฝนตกได้ก็คงทำให้ฝนตกนานแล้วเพราะอากาศร้อนจัด ทำให้ฝนตกไม่ได้จึงร้อนเกือบคลานไม่ไหว เรื่องนี้หยุดเพียงเท่านี้ มีอีกเรื่องหนึ่งในวันเดียวกันนั่นเอง ฟังกันต่อไป

**กินข้าวที่พระให้ ตกนรก**

เมื่อแม่หนูที่น่ารักเธอเล่าเรื่องของเธอจบและลากลับ โยมที่มาจากนครราชสีมาก็ถามขึ้น ความจริงวันนั้นคนมามากจากนครราชสีมามาหลายคันรถเป็นสองขบวน จากนครปฐมนครสวรรค์ พะเยา น่าน พิษณุโลก และกรุงเทพฯ ฉะเชิงเทรา เป็นต้น บังเอิญมากันหลายสาย ความจริงก็มีมาอย่างนี้เป็นปกติเกือบทุกวัน แต่วันนั้นอาตมาถือว่ามีโชคมากเพราะเจอปัญหาที่นนด้วยเกล้าเข้างงขนาดจังงังเลย นั่นก็คือคำถามที่ตรงไปตรงมาของโยมผู้ชายที่มาจากนครราชสีมา ท่านถามว่าดังนี้

หลวงพ่อครับคนที่กินข้าวที่พระอนุญาตแล้วทำไมถึงตกนรกและพระที่ให้ก็ต้องตกนรกด้วย  เมื่อเจอปัญหานี้เข้าก็มีอาการเหมือนงูจงอางกัด ความจริงอาตมาไม่เคยเห็นงูจงอางเลย(พูดในทำนองที่โดนหนักนั่นเอง) ความจริงโยมที่ถามท่านถามเพราะสงสัย ไม่ใช่แกล้งถามให้จนในปัญหาแล้วตอบไม่ได้ แล้วท่านก็ลงท้ายด้วยว่ามาถวายสังฆทานที่หลวงพ่อแล้ว เขาก็บอกว่าเขาไม่ได้รับ ที่พูดนี่โยมที่ถามท่านบอกว่า ผีมาบอกให้ทราบ ไม่ได้ถามท่านว่าผีมาเข้าฝัน หรือเข้าทรง หรือท่านอาจจะใช้ทิพจักขุญาณสามารถติดต่อถามกันได้ เรื่องทิพจักขุญาณนี้เวลานี้เป็นของธรรมดากันไปแล้วเพราะได้กันดื่น แต่ละสำนักที่สอนก็สอนให้ศิษย์ได้กันเป็นประจำวัน วันละหลายๆคนจึงเห็นว่าเป็นร้านข้าวแกงไปแล้ว(หมายถึงความรู้ที่ได้ทิพจักขุญาณ)

เมื่อโยมยันป้ายเอาว่ามาถวายสังฆทานที่หลวงพ่อแล้วเขาก็ยังไม่ได้รับ เพราะรับไม่ได้ เมื่อท่านบอกว่ามาถวายสังฆทานที่หลวงพ่อแล้วก็ไม่ได้รับ รู้สึกดีใจ เพราะในตอนต้นชาวปราณบุรีบอกว่าแม่มาเข้าฝันว่าให้มาถวายที่วัดท่าซุงจึงจะได้รับ แต่รายหลังบอกว่ามาถวายแล้วเขายังไม่ได้รับ ญาติโยมทั้งหลายจะได้ทราบว่าวัดท่าซุงไม่ได้วิเศษ วิโสกว่าวัดอื่นเลย เทียวไล้เทียวขื่อเหมือนกัน

เมื่อโยมบอกว่าพระอนุญาตแล้ว โยมคนนั้นที่มาบอกท่านยืนยันว่ารับไม่ได้แน่ พระองค์ที่อนุญาตให้กินจะต้องลงนรกด้วย คิดออกว่าตามที่เคยบอกใครต่อใครว่า ถ้าพระอนุญาตแล้วรับประทานได้นั้นความจริงบอกตรงตามพระวินัย แต่อาหารที่พระให้ต้องเป็นของที่ญาติโยมถวายพระองค์นั้นโดยเฉพาะละก็จะไม่มีโทษแน่ ขอยืนยันอีกวาระหนึ่งแต่ที่พระบอกให้กินแล้วกินเข้าไปมีโทษแถมพระที่ให้ก็ต้องล่องลงด้วยลงไปด้วย ที่เป็นอย่างนี้ต้องเป็นอาหารที่เขาถวายเป็นส่วนกลางคือเป็นของสงฆ์ ของสงฆ์นี้พระองค์ใดองค์หนึ่งไม่มีสิทธิ์ให้ นอกจากสงฆ์จะประชุมตกลงให้พระองค์นั้นเป็นผู้จ่ายหรือให้แทนสงฆ์ ถ้าเป็นของสงฆ์จริง พระที่บอกให้ก็ต้องไปเสวยสุขารมย์ในอเวจีแน่ ตัวอย่างของสงฆ์เช่นอาหารวันพระที่มีข้าวใส่บาตรเหลือมากๆ แล้วทายกเอาไปบ้านโดยที่คณะสงฆ์ไม่มีส่วนรู้เห็น อย่างนี้แม้แต่เจ้าอาวาสเองยังไม่มีสิทธิ์ให้ตามลำพัง ถ้าฝืนก็ต้องไปตามทางของคนชอบไปนรก 

เป็นอันว่า วันนี้มีสูตรปัจจุบันแถมนิดหน่อย เลยเป็นสูตรที่ยาวพอสมควรเวลานี้ก็ดึกแล้วขอลาไปนอนก่อนมองดูนาฬิกาตีสองแล้ว ขอทุกท่านที่หลับแล้วจงหลับเป็นสุข ท่านที่ยังไม่หลับก็จงหลับให้เป็นสุข ส่วนหลวงตาแก่องค์นี้คงยังไม่หลับ ปล่อยแก่ไปตามสบายเถิด สวัสดี.
...............
คัดลอกจากหนังสือวิธีฝึกกรรมฐานด้วยตนเองแบบง่ายๆ โดย พระสุธรรมยานเถระ(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)
ภาพกากะเปรต จาก http://underbigtrees.blogspot.com/2010/08/blog-post.html