‘หมอทวีศิลป์’ย้อนความทรงจำวัยเด็ก บรรพบุรุษข้ามน้ำข้ามทะเลจากถิ่นไกลตั้งรกรากโคราช  

12 กุมภาพันธ์ 2564 นพ.ทวีศิลป์ วิษณุโยธิน โฆษกศูนย์บริหารสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (โควิด-19 ) หรือ ศบค. โพสต์ข้อความผ่านเพจเฟซบุ๊ก “More ทวีศิลป์” มีเนื้อหาดังนี้...

พ่อคนครบุรี แม่คนสูงเนิน โคราชทั้งคู่

แต่งงานทำมาหากินเลี้ยงลูกห้าคนเติบโตมาจากร้านขายโชห่วยหน้าตลาดเทศบาลสองโคราช

สินค้าก็มีทุกอย่างเหมือนเซเว่นเด้วนี้ ที่มีทั้งของของแห้งและของสด รวมถึงน้ำแข็ง ที่มาเป็นกั๊กใหญ่ๆ  (เขาเรียกอย่างนั้นนะ)

พ่อมีรถปิคอัพคันนึงใช้ไปซื้อของต่างๆรวมถึงไปรับน้ำแข็งก้อนใหญ่มาจากโรงน้ำแข็งเพื่อแบ่งขายปลีกที่ร้านเกือบทุกวัน

ช่วงเด็กนั้นจำได้บ้านเป็นตึกแถวอยู่หน้าตลาดสด​ อาหารเพียบอาหารโปรดเราคือเต้าส่วนร้อนๆ​  ที่เขาหาบมาขายมีทั้งใส่ถุงและมีชามเล็กๆตักให้กินร้อนๆมีเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆให้นั่ง

แม่ค้าเห็นเด็กตัวเล็กหน้าตี๋มาก็ตักให้เรากินเลย เพราะรู้จักกันดีเด้วแม่ก็จ่ายให้

มีเพื่อนมากมายแถวเนื่องจากเป็นตึกหน้าตลาดสด​เรียงยาวกันไปหลายสิบห้องเด็กๆก็วิ่งเล่นกันใช้ฟุตบาทนั่นแหละเล่นกัน

นานๆทีจะได้เข้าเล่นในบ้านที่ส่วนใหญ่จะเข้าไม่ได้เพราะมีข้าวของสินค้าโชห่วย มากมายก่ายกองเรียงกันเต็มพื้นที่​ แต่เราก็สนุกไปตามเด็กๆเข้าบ้านโน้นออกบ้านนี้ เป็นที่รู้จักกันดีในตอนนั้น

เป็นที่มาของการต้องรับหน้าที่ไปเอาน้ำข้าวและเศษอาหารจากทุกบ้านที่เราคุ้นเคยในเวลาต่อมา

ภาพบรรยากาศของเด็กโคราชในเมืองเล่น_ตากระเติ่ง_(คำนี้แว้ปเข้ามาทันที) โดยใช้ทางเท้าที่เทลาดพื้นด้วยซีเมนต์แล้วตีลายเส้นตารางสี่เหลี่ยมเป็นบล็อคๆเล็กๆ

เด็กๆเวลาจะเล่นก็มาขีดด้วยช็อคขาวหรือไม่ก้อถ่านดำ ทำเป็นตารางไว้กระโดดขาเดียวข้ามเป็นช่องๆๆ เล่นกันสนุกสนาน

ขอบคุณบรรพบุรุษรวมถึงสตรีที่ให้เราได้เกิดในถิ่นโคราชที่แสนมีความสุขเมื่อนึกย้อนไป อุตส่าห์หอบผ้าผ่อนข้ามน้ำข้ามทะเลจากถิ่นไกลโพ้นหนีภัยมา​ประเทศไทย​ จนมาตั้งรกรากที่โคราช มีที่ทำกินเลี้ยงลูกหลานจนมีครอบครัวแตกขยายกันไปอีกหลายครอบครัวหลานอีกเป็นสิบๆชีวิต

กราบสำนึกในพระคุณจึงขอจารึกไว้เป็นความทรงจำให้รุ่นหลานเหลนได้รับการถ่ายทอดต่อไป

#แต่มีคำถามแว้ปนึงขึ้นมา

ทำไมหนอท่านบรรพบุรุษเลือกความลำบากเดินทางมาตั้งไกลจากท่าเรือมาตั้งรกรากที่.... โคราช

.. .. ทรงวาด.. ใกล้กว่าตั้งเยอะทำไมมาไกลจัง