ความโลภเป็นเหตุให้คนทำกรรมชั่ว ครั้นตายแล้วก็เป็นเหตุแห่งการตกนรก พอพ้นนรกมาแล้วก็มาเป็นเปรต เฝ้าทรัพย์สมบัติอันหวงแหนของตนที่เก็บเอาไว้ ฝังเอาไว้ เช่น เปรตงูเหลือมนอนขดเฝ้าสมบัติมิได้ไปไหนมาไหน

ความโกรธทำให้คนเสียคน กลายเป็นคนชั่ว เช่น ไปฆ่าคนเพื่อเอาทรพย์สมบัติ เพื่อผ่อนคลายโทสะของตน เผาบ้านเผาช่องบุคคลอื่น บางคนทำบุญทำทานกันใหญ่โตมโหฬารแต่เสียเพราะความโกรธ ความมีโทสะความโกรธไหม้กุศลผลบุญจนหมดสิ้นเมื่อหมดบุญหมดกุศล บาปก็พลอยทวีคูณขึ้นผลทานก็หนี ผลศีลก็ไม่มีผลภาวนาก็หนีเข้าป่าไปหมดตายแล้วก็ไปเกิดเป็นเปรต แต่ไม่ใช่เปรตงูเหลือมแต่กลายเป็นเปรตเสือเพราะความโกรธตัวเป็นคน ปากมีหนวดเหมือนเสือตีนมือเป็นเสือ เหมือนเสือจริงๆ

หลวงปู่เคยถามเขาว่า "ทำไมหรือคุณโยมจึงมาเป็นเสือทำบุญจนจะหมดตัวอยู่แล้ว?"

เปรตเสือ ตอบว่า "ดิฉันโกรธมาก เมื่อความโกรธมันขึ้นมาอยู่ที่หน้าตาดิฉันมองไม่เห็นใครเลย ด่าพระด่าเจ้าด่าข้าทาสบริวาร ด่าลูกด่าหลาน ด่าผัวด่าลูก ด่าเชื้อด่าชาติของที่เราเคารพนับถือมีคุณค่าแต่เก่าก่อนยกขึ้นมาด่าจนหมดสิ้นเป็นเพราะความโกรธตัวเดียวทำให้ดิฉันหมดความดีคือ อริยทรัพย์ ตายแล้วจึงเกิดมาเป็นเสือเสวยทุกขเวทนาเป็นเปรตเสืออยู่อย่างนี้แหละ"

เปรตแม่เสือกับเปรตงูเหลือมมันต่างกันคือ เปรตงูเหลือมมีทรัพย์เฝ้า ยังมีความสุขและยินดีในทรัพย์สมบัติ แต่เปรตเสือไม่มีอะไรจะเฝ้าเพราะความโกรธเผาหมด เผาทั้งหัวใจเปรตให้ร้อนดังไฟสุม

..........................

คัดลอกเนื้อหาบางส่วนจากหนังสือหลวงปู่ขาว อนาลโย วัดถ้ำกลองเพล ต.โนนทัน อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู โครงการหนังสือบูรพาจารย์ เล่ม ๔ หน้า ๓๓๕-๓๓๖