ไปดูคุณยายวัย 72 ปีสุดอารมณ์ดีล่องเรือขายขนมในคลองดำเนินสะดวก เมืองราชบุรี พร้อมเปิดเพลง "สุรพล สมบัติเจริญ" ร้องคลอฟังดูเพราะเชียว ยายบอกพายเรือขายมากว่า 60 ปีตั้งแต่สมัยอายุ 11-12 ขวบ จนคนยุคเดียวกันหนีหายไปหมดเหลือแต่ฉันอยู่เพียงเดียวที่ยังพายเรือขายอยู่

วันนี้ (24 ก.ย.64) พาไปฟังน้ำเสียงเพราะๆ ของคุณยาย ที่พายเรือขายขนมไปด้วย ร้องเพลงคลอไปด้วยโดยเปิดวิทยุทรานซิสเตอร์จากเพลงยุคเก่าของนักร้องชื่ออย่าง สุรพล สมบัติเจริญ ครูเพลงและนักร้องดังในอดีตเพลง "ลืมผมหรือยังครับแฟน" ที่โด่งดังจนมาถึงปัจจุบันนี้ก็ยังมีคนชื่นชอบนำเพลงเก่าๆ ของครูสุรพล มาร้องและเปิดฟังเพื่อให้นึกหวนถึงบรรยากาศเก่าๆ ของคลองดำเนินสะดวก

คุณยายวิไล ฤดีสายเจริญสุข อายุ 72 ปี อยู่บ้านเลขที่ 421 หมู่ 5 ต.ประสาทสิทธิ์ อ.ดำเนินสะดวก จ.ราชบุรี แม่ค้าขายขนมที่ชอบเพลงแบบนี้นำมาเปิดฟังช่วงระหว่างพายเรือขายขนม พายเรือมาถึงบริเวณหน้าวัดปราสาทสิทธิ์ ต.ประสาทสิทธิ์ อ.ดำเนินสะดวก พร้อมกับเสียงของกระดิ่งที่ทำจากทองเหลืองเสียงดังกังวานไว้สั่นเป็นการส่งสัญญาณเรียกลูกค้าริมสองฝั่งคลอง เมื่อทุกคนริมฝั่งคลองได้ยินเสียงกระดิ่งก็รู้กันเลยว่า คุณยายวิไล พายเรือมาขายขนมแล้ว 

สอบถามคุณยายทราบว่า เป็นแม่ค้าขายขนมมานานหลายสิบปีแล้ว ด้วยฝีมือทำขนมที่มีรสชาติหวานมัน ใช้น้ำตาลมะพร้าวจากสวนมีทั้งข้าวต้มมัด ขนมใส่ไส้ ข้าวเหนียวหน้าปลา หน้าสังขยา ข้าวเหนียวถั่วดำ และอีกหลายอย่างที่ทำเอง ส่วนหนึ่งก็รับมากขายด้วย โดยจะพายเรือออกจากบ้านขายไปตามลำคลองจนถึงบ่าย ๆ จึงกลับบ้าน

ด้วยอารมณ์สุนทรีย์ชื่นชอบเสียงเพลงเป็นชีวิตจิตใจ คุณยายจึงเปิดฟังจากวิทยุทรายซิสเตอร์ผ่านรายการของดีเจที่มักจะเปิดเพลงเก่าของ สุรพล สมบัติเจริญ ทุกวันจนจำได้แทบทุกเพลง เวลาพายเรือขายก็จะร้องคลอเบาๆ ไปด้วย ทำให้รู้สึกมีความสุข แม้จะเจอปัญหายุคโควิด-19 แทบไม่มีนักท่องเที่ยวเข้ามาเที่ยวในบริเวณคลองแถบนี้เลย แต่คุณยายก็ยังคงพายเรือขายขนมให้กับชาวบ้านที่อาศัยอยู่ริมสองฝั่งคลองอยู่แบบนี้มานาน เพราะเป็นวิถีชีวิตของชุมชนที่นับวันเริ่มจะเลือนหายไปแล้ว หลงเหลือไว้แต่เพียงรูปภาพในอดีตที่ยังตราตรึงในใจของคุณยายเท่านั้น

คุณยายวิไล เปิดเผยว่า พายเรือขายของมานานกว่า 60 ปีแล้วตั้งแต่อายุ 11-12 ปีจนปัจจุบันอายุ 72 ปี ตอนนั้นขายของอย่างอื่นมาวันนี้ขายขนมหลายอย่าง ยังมีภาพเก่าที่เคยพายเรือขายบริเวณคลองหลักห้าเมื่อปี 2502 สมัยนั้นมีเรือเยอะเต็มคลอง ที่นำพืชผลทางการเกษตรมาขายกันทางเรือจนในคลองแน่นไปด้วยเรือ 

แต่ปัจจุบันนี้แทบไม่มีเลย สมัยก่อนจะดีกว่า มีคนล่องเรือเยอะ ยิ่งมาช่วงนี้เกิดโรคระบาดโควิด - 19 แบบนี้ยิ่งเงียบมาก ส่วนแม่ค้าและกลุ่มเพื่อนในยุคเดียวกันที่เคยพายเรือขายของแบบนี้เขาเลิกกันไปหมดแล้ว ยังมียายเหลืออยู่เพียงลำเดียวจากภาพเรือเต็มคลอง เพราะหยุดและไปทางรถกันหมดแล้ว มีการค้าขายกันทางรถ ส่วนยายขับรถไม่เป็นก็ต้องพายเรือขายต่อไป ทั้งที่ลูก ๆ อยากให้หยุดแต่รู้สึกเสียดาย เพราะพายเรือขายได้เงินหักทุนเหลือได้กำไรประมาณวันละ 500 บาท 

เวลาไปขายจะมีกระดิ่งสั่นเรียกให้คนได้ยินและจะออกมาซื้อของที่ขายทุกวันจะเริ่มพายเรือขายตั้งแต่ 6 โมงเช้า จนถึงบ่าย 2 โมง ในใจมองว่าถ้าหยุดขายแล้วไปนั่งอยู่กับบ้านจะไม่มีแรง ทุกวันนี้เป็นโรคความดันกับไขมัน แต่ก็กินยาประจำไว้คิดว่าจะพายเรือขายขนมไปอีก 1 - 2 ปีก็คงหยุด รู้สึกสบายที่พายเรือขายของได้เงินมีกินมีใช้สบายใจดีไม่ต้องไปรบกวนลูก ๆ 

คุณยายยายวิไล บอกอีกว่า จากอดีตจนถึงวันนี้รู้สึกเสียดายที่ภาพเก่า ๆ หายไป และย้อนกลับมาไม่ได้แล้ว ในอดีตเห็นเรือแล่นเป็นร้อยลำในคลองจนแน่นเต็มคลอง จึงอยากให้ภาพเก่า ๆ หวนกลับคืนมาอีกครั้ง แต่มองคงเป็นไปได้ยากแล้ว 

คุณยายยายวิไล ได้กล่าวทิ้งท้ายว่า สมัยก่อนในอดีตสายน้ำแห่งนี้ใสสะอาดไม่มีขยะ วัชพืช มาสมัยนี้ขยะลอยมาเต็มคลองทั้งที่มีการรณรงค์ไม่ให้ทิ้งขยะลงลำคลอง และร่วมกันกำจัด แต่ก็ไม่ไหว เพราะคนทิ้งมากกว่า คนเก็บ ขยะก็จะไหลไปสิ้นสุดที่ประตูน้ำ เมื่อประตูน้ำเปิดก็ปล่อยไหลลงทะเลเขาเรียกว่าประตูน้ำบางยางจึงอยากให้ทุกคนมีจิตสำนึกช่วยกันมีดูแลวัชพืช และขยะในลำคลอง เพื่อจะให้กลับใสสะอาดดั่งในอดีต - 003