เมื่อ‘นักบุญ’กลายเป็น‘สแกม’ กับ‘เหยื่อ’ที่ถูกทิ้งไว้กลางซากปรักหักพังของความไว้วางใจ

24 ตุลาคม 2568 รศ.ดร.พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต ผู้อำนวยการหลักสูตรการเมืองและยุทธศาสตร์การพัฒนา คณะพัฒนาสังคมและยุทธศาสตร์การบริหาร สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์ (นิด้า) โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก “พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต” ระบุว่า...

เราต่างโหยหาแสงสว่าง

เราค้นหาใครสักคนเพื่อเป็นภาพแทนของความดีงาม

เราปั้นแต่ง "นักบุญ" ขึ้นจากความปรารถนาของเราเอง

สวมมงกุฎแห่งความบริสุทธิ์ให้พวกเขา

แล้ววางไว้บนแท่นบูชาแห่งศรัทธาอันเปราะบาง

เรามอบความไว้วางใจให้โดยไม่ตั้งคำถาม

เพราะการเชื่อนั้นง่ายกว่าการสงสัย

แต่ความจริงมีสันคมของมันเอง

เมื่อเงาเริ่มทอดยาวกว่าร่าง

เมื่อคำพูดที่สวยหรูเริ่มกลวงเปล่า

รอยแตกเล็กๆ ก็ปรากฏขึ้นบนรูปปั้น

"นักบุญ" ที่เราแหงนมอง เริ่มสั่นคลอน

และเมื่อม่านแห่งการเสแสร้งถูกกระชากออก

สิ่งที่ปรากฏไม่ใช่ความศักดิ์สิทธิ์

แต่คือ "สแกม" ที่ซ่อนอยู่ใต้ภาพลักษณ์แห่งความดี

เสียงแรกที่แตกสลายคือหัวใจของผู้ติดตาม

ศรัทธาที่ถูกเหยียบย่ำกลายเป็นธุลีดิน

พวกเขาไม่ได้สูญเสียเพียงบุคคลที่เคารพรัก

แต่สูญเสียเศษเสี้ยวของความเชื่อมั่นในโลก

ความเจ็บปวดนี้กัดกินลึกกว่าการสูญเสียเงินตรา

มันคือการปล้นชิงความหวัง

สังคมเองก็บาดเจ็บไม่แพ้กัน

บ่อน้ำแห่งความเมตตากลายเป็นพิษด้วยความระแวง

เราเริ่มมองความดีงามที่แท้จริงด้วยสายตาที่เคลือบแคลง

ความชั่วร้ายหนึ่งครั้ง ทำลายความไว้วางใจนับพัน

"สแกม" ในคราบนักบุญ ทำร้ายแม้กระทั่งนักบุญตัวจริง

ส่วนผู้สวมหน้ากากนั้นเล่า

พวกเขาอาจรอดพ้นจากกฎหมาย

แต่พวกเขาไม่อาจหนีพ้นคุกที่ตัวเองสร้าง

คุกแห่งคำโกหกที่ต้องหล่อเลี้ยงทุกวัน

ความกลัวที่จะถูกเปิดโปงคือโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

พวกเขาทำลายผู้อื่น และกัดกินจิตวิญญาณของตนเองจนแหลกสลาย

ในโศกนาฏกรรมนี้ ไม่มีผู้ชนะ

มีเพียงเหยื่อที่ถูกทิ้งไว้กลางซากปรักหักพังของความไว้วางใจ

เมื่อ "นักบุญ" กลายเป็น "สแกม"

มันคือบทเรียนที่ย้ำเตือน

ว่าแสงสว่างที่แท้จริงที่สุด

อาจต้องเริ่มต้นจากภายในตัวเราเอง

ไม่ใช่จากการฝากความหวังไว้ที่ผู้อื่นเพียงถ่ายเดียว