ครอบครัว ญาติพี่น้องรับร่าง “จ.ส.อ.สำเริง  คลังประโคน” วีรบุรุษทหารกล้า เนิน 350 ปราสาทตาควาย กลับสู่บ้านเกิด ในหลวง–พระราชินี พระราชทานน้ำหลวงอาบศพ เตรียมพระราชทานเพลิงศพ 24 ธ.ค.นี้ ณ วัด ห้วยปอ ต.ปังกู อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์ แม่เผยสุดเศร้าหลังจากนี้จะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกแล้ว หากชาติหน้ามีจริงขอให้เกิดเป็นลูกแม่อีก 

21 ธันวาคม 2568 เมื่อเวลา 11.55 น. ร่างของ จ.ส.อ.สำเริง คลังประโคน หรือจ่าเริง อายุ 38 ปี ทหารสังกัด ร.23 พัน.3 ที่เสียชีวิตจากการปะทะกับทหารกัมพูชา เพื่อปกป้องอธิปไตย บริเวณเนิน 350 ใกล้กับปราสาทตาควาย อ.พนมดงรัก จ.สุรินทร์ เมื่อวันที่ 16 ธ.ค.68 ที่ผ่านมา  ได้เคลื่อนมาถึงวัดห้วยปอ ต.ปังกู อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์ ซึ่งเป็นบ้านเกิดแล้ว

โดยตลอดเส้นทางการเคลื่อนร่างผ่าน ไปจนถึงทางเข้าวัด ได้มีประชาชนออกมายืนโบกสะบัดธงชาติไทย เพื่อสดุดีความกล้าหาญ ของจ่าเริง   พร้อมยกย่องให้เป็นวีรบุรุษของแผ่นดิน ท่ามกลางความโศกเศร้าอาลัย และความภาคภูมิใจของครอบครัว และประชาชนชาวจังหวัดบุรีรัมย์  ทันทีที่ร่างจ่าเริง มาถึงวัดห้วยปอ กองทหารเกียรติยศได้ตั้งแถวรอรับร่างอย่างสมเกียรติ ก่อนจะเคลื่อนหีบศพจ่าเริงไปยังศาลา

โดยมี นายปิยะ ปิจนำ ผู้ว่าราชการจังหวัด พร้อมหัวหน้าส่วนราชการ นายอำเภอประโคนชัย ข้าราชการ ผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น  ได้มาร่วมตั้งแถวรับร่างอย่างพร้อมเพรียง เพื่อเป็นเกียรติแก่ จ.ส.อ.สำเริง หลังจากนั้น ผู้ว่าราชการจังหวัดบุรีรัมย์ เป็นผู้แทนพระองค์ ในพิธีพระราชทานน้ำหลวงอาบศพ

และในช่วงเย็น นายปิยะ ปิจนำ ผู้ว่าราชการจังหวัดบุรีรัมย์ เป็นผู้แทนพระองค์ในพิธีอัญเชิญพวงมาลาพระราชทานจากพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว สมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินี และพระบรมวงศานุวงศ์ทุกพระองค์ มาวางเรียงอย่างสมเกียรติ ณ หน้าหีบศพ ภายในศาลาเพื่อแสดงความอาลัยแด่ จ.ส.อ.สำเริง คลังประโคน

ทั้งนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ยังทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ รับศพ จ.ส.อ.สำเริง ไว้ในพระบรมราชานุเคราะห์ โดยกำหนดการพิธีบำเพ็ญกุศลสวดพระอภิธรรม รวม 3 คืน ตั้งแต่คืนวันที่ 21-23 ธันวาคม 2568 ส่วนพิธีพระราชทานเพลิงศพ กำหนดจัดขึ้นในวันพุธที่ 24 ธันวาคม 2568 ณ เมรุวัดห้วยปอ ต.ปังกู อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์

ด้านนางเอี่ยม คลังประโคน อายุ 79 ปี มารดาของ จ.ส.อ.สำเริง กล่าวว่า ขอบคุณคนไทยทุกคนที่ไม่ทิ้งกัน ถึงแม้จะสละชีวิตไปแล้ว แต่ก็ยังมาให้กำลังใจวีรบุรุษ รู้สึกภาคภูมิใจกับการจัดพิธีอันทรงเกียรติให้กับลูกชาย ก็มีทั้งเสียใจและภูมิใจ แต่อะไรจะเท่าชีวิตลูกคงไม่มีอีกแล้ว ต่อไปก็ไม่เห็นหน้าลูกอีกแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริงก็ขอให้มาเป็นลูกของแม่อีก ตอนนี้คิดถึงลูกมาก ยังทำใจไม่ได้ที่สูญเสียลูก ตอนนี้เห็นทหารทุกคนก็เหมือนลูกของเรา ทำใจยากเหลือเกิน.