-การศึกษาอบรมโครงการมหานครรุ่นที่ 2 ของ กทม.ว่าด้วยเรื่องผังเมืองกำลังเวิร์กสุดๆ มีการแสดงความคิดเห็นและเสนอแนะกันกว้างขวางโดยเน้นเอาข้อเท็จจริงในการสร้างเมืองว่า มันติดขัดปัญหาทรามๆอย่างไร จึงแลเหมือนเมืองถูกพัฒนาล่าช้าและ “สะเปะสะปะ” ไม่เหมือนกับโมเดลที่วางเอาไว้ พูดตามประสาชาวบ้านออกแบบเมืองไว้อย่างหนึ่ง แต่ทำอีกอย่าง เช่น เรื่องความเป็นระเบียบเรียบร้อยของอาคารบ้านพักอาศัยวันนี้หลายแห่งขออนุญาตอย่างทำอย่าง แบบทั่วหน้า ผิดแบบแล้วหากไม่เกิดทุรยศอาคารถล่มก็ไม่มีใครเข้าไปแตะ แต่พอเกิดภาวะ“ชะตากรรมชะตาทราม” วิ่งกันหางหด ซึ่งผิดกับบ้านเมืองที่เขายึดกฎเกณฑ์ระเบียบเด็ดขาดชัดเจนไม่มีใครฝ่าฝืนข้อกฎหมาย หลายสิ่งหลายอย่างที่อุบัติขึ้นใจกลางเมืองหลวง กทม.ถูกมองว่าไร้ประสิทธิภาพในการบริหารจัดการ หน่วยงานเกี่ยวข้องกับผังเมืองไร้น้ำยา...

-“ไผ่ฎำ”ได้มีโอกาสร่วมสนทนาพูดคุยแลกเปลี่ยนปม “นรก” ตรงไปตรงมาหลายครั้งหลายหน พบว่าเรื่องสำคัญอยู่ที่หน่วยงานท้องถิ่นไร้อำนาจสำนักผังเมืองแลดูมีความสวยหรู ควรค่าแก่การฝากผีฝากไข้ และน่าจะมีอำนาจชี้เป็นชี้ตายให้กับ กทม. โดยมีสำนักการโยธาดำเนินการไปตามแผน ทว่า อนิจจาแนวคิดแนวปฏิบัติที่ออกจากสำนักผังเมือง ไม่ตรงกับแนวคิดของผังเมืองระดับชาติ ผังสำนักผังเมือง กทม.จึงอยู่ในฐานะ“น้ำท่วมปาก” พูดอะไรไม่ออก...

-ไม่น่าเชื่อปัญหาดังกล่าวนักผังเมืองระดับชาติรู้ดีรู้ชั่ว แต่ไม่ยอมแก้ไข ไม่ยอมปลดพันธนาการ ผังเมืองระดับชาติยังทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลอง ขณะที่รัฐบาลเองทุกชุดก็ไม่ยอมปล่อยและกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่นตามรัฐธรรมนูญจริงๆ จังๆ เลยการออกแบบเมือง สาธารณูปโภค ขนส่งมวลชน ท้องถิ่นต้องฟังผังเมืองรวมใหญ่ระดับชาติที่กำหนดลงมาดุจ “กลืนเลือด” ส่งผลให้แนวทางการพัฒนานอกจากเชื่องช้าอืดอาดแล้ว ยังทำให้เมือง “ท้องป่องหางลีบ”อีกต่างหาก...

-ครั้งหนึ่ง “บีทีเอส” เสนอให้ กทม.ก่อสร้างขยายเส้นทางสู่ทุกมุมเมืองตามแบบของ นายสมัคร สุนทรเวช อดีตนายกรัฐมนตรี แม้ กทม.ฝ่ายบริหารมีศักยภาพล้นเหลือ แต่ติดขัดที่รัฐบาลไม่ยอม เพราะโครงการหาเสียงบ้าๆที่แตกแยกมาตลอดของรัฐบาลมีอยู่แล้ว นี่คือตัวอย่าง “อำมหิตหนึ่งในหลายๆ “ปมอัปยศ” ที่เกิดกับ กทม. หรือบางอย่าง กทม.สามารถทำได้ทันที แต่ก็ไปติดขัดผู้ปฏิบัติซึ่งคิด “นอกกรอบ” ไม่เป็น เช่น การก่อสร้างฟุตปาธ ทั้งๆ ที่สามารถเทพื้นด้วยคอนกรีต โดยไม่ต้องปัญญาอ่อนใช้ทรายถมแล้วนำกระเบื้องดีๆไปปูอัด ของง่ายๆ ประหยัดงบประมาณลักษณะนี้ กทม.กลับไม่ทำผลที่ประจานออกมา คือ ฟุตปาธพังทุกปีและผลาญเงินชาวบ้านทำกันทุกปีด้วย หรือการก่อสร้างถนนคู้ขวาสุวินทวงศ์-หนองจอก ก็เนรมิตตัวถนนเตี้ยเสมอขอบตลิ่งคลอง สะพานที่เคยยกสูงหายเกลี้ยง ชาวบ้านใช้คลองสัญจรไม่ได้ นี่คือการไร้วิสัยทัศน์ที่ไม่น่าเกิด เหนืออื่นใดที่ตรงนี้ผังเมืองกำหนดรูปแบบไว้ดีให้มีทางจักรยาน อนุรักษ์ต้นไม้ใหญ่ปรากฏว่าไม่มีทางจักรยาน ต้นไม้ใหญ่ถูกโค่นเหี้ยนอ้างแบบเดิมๆ “ย้ายต้นไม้ไปอนุรักษ์ไว้ที่เหมาะสม” แต่รู้กันว่าย้ายไปอนุรักษ์ไว้ใน “นรก” ทั้งหมดนี้คือปัญหาที่สามารถแก้ได้ แต่เพราะอะไร ทำไม ไม่ปลุกเสก แล้วใครจะรับผิดชอบ ทุเรศจริงๆ พับผ่า...

ไผ่ฎำ