เมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2564 นายสันติพงษ์ มูลฟอง ผู้ทรงคุณวุฒิ สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ศูนย์พัฒนาเครือข่ายเด็กและชุมชน เปิดเผยว่า ได้มีเด็กนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ถูกครูทำร้าย โดยแม่เด็กได้นำบุตรชายเข้ามาร้องเรียนต่อตัวเอง ว่าถูกครูทำร้ายด้วยการใช้ฝ่ามือตีอย่างแรง จนเป็นรอยประทับกลางหลังมองเห็นเป็นปื้นชัดเจน

โดย นางธิดา ได้พา นายเอ (นามสมมุติ) นักเรียนชั้น ม.4 โรงเรียนแห่งหนึ่งใน จ.แม่ฮ่องสอน เข้ามาพบ และเล่าให้ฟังว่า ลูกชายของตนถูกครูประจำ ลงโทษด้วยการใช้ฝ่ามือตีที่หลังอย่างแรง จนทำให้เกิดบาดแผลรอยมือ ถือว่าเป็นการทำร้ายร่างกาย เป็นการลงโทษอย่างรุนแรง จึงทำให้ผู้ปกครองเกิดความไม่พอใจต่อการกระทำที่เกิดขึ้น เนื่องจากเด็กหวาดกลัวและไม่อยากไปไปโรงเรียน ซึ่งเรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่เด็กนักเรียนโดนทำร้าย จึงได้ให้ทางผู้ปกครองพาเด็กที่ถูกทำร้ายเดินทางไปที่โรงเรียน และขอพบกับผู้อำนวยการโรงเรียน และผู้บริหาร ซึ่งทางโรงเรียนก็ยอมรับผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นและขอโทษ รับรองว่าจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก แต่ทางโรงเรียนไม่ได้ทำบันทึกข้อตกลงตามที่ผู้ปกครองร้องขอ เพื่อจะได้เป็นหลักฐานสร้างความมั่นใจและความปลอดภัยของลูกและเด็กนักเรียนคนอื่น

ซึ่งเรื่องนี้ทางผู้สื่อข่าวได้โทรศัพท์คุยกับเด็กนักเรียนที่ถูกครูทำร้าย น้องเล่าว่า ตนกำลังรียนอยู่ชั้น ม.4 โรงเรียนแห่งหนึ่งใน จ.แม่ฮ่องสอน เหตุการณ์เกิดเมื่อวันอังคารที่ 17 สิงหาคม 2564 เวลาประมาณ 16.30 น.ขณะที่ตนเองกำลังเข้าแถวเพื่อทำกิจกรรมหลังเลิกเรียนตอนเย็น มีครูผู้ชายคนหนึ่ง เดินมาถามว่ายังมีใครอยู่ที่หอไหม ตนตอบไปว่ามี 1 คนครับ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามีหลายคนไหม พอครูเดินไปดูที่หอแล้วก็กลับมาตบตัวเองเข้าที่หลังจนจุกแน่นหน้าอกไปหมด จนเห็นเป็นรอยมือที่แผ่นหลัง ผ่านมาแล้ว 3 วัน รอยฝ่ามือที่กลางหลังยังไม่หาย และมีอาการเจ็บระบม จนทำให้ตนหวาดกลัวมากไม่อยากจะไปโรงเรียน เนื่องจากกลัวว่าจะโดนทำร้ายซ้ำอีก

นางธิดา (แม่) กล่าวถึงเรื่องนี้ว่า เมื่อตนเองทราบเรื่องจากลูกชาย ก็ได้เดินทางเข้าพบหัวหน้าศูนย์พัฒนาเครือข่ายเด็กและชุมชน เพื่อขอคำปรึกษา หลังจากนั้นได้เดินทาง ขอเข้าพบผู้อำนวยการ และผู้บริหารของโรงเรียนดังกล่าว เบื้องต้นได้สอบสวนหาข้อเท็จจริง ก็ได้รับคำตอบว่า ครูผิดจริง และขอโทษ ที่ลงโทษลูกชายตนเอง จึงขอร้องให้ใจเย็น และค่อยๆ พูดคุยกัน แต่ตนเองรู้สึกสงสารลูกที่ต้องเจ็บตัว และมีความรู้สึกหวาดกลัวจนไม่อยากไปโรงเรียน ส่วนตนเองได้ตรวจเช็คตามร่างกายของลูก ยังเจ็บบริเวณที่ถูกกระทำ แต่โดยเฉพาะด้านจิตใจยังยากที่จะเยียวยา โดยตนจะเดินทางไปร้องทุกข์ที่ศูนย์ดำรงธรรมอำเภอสบเมย และจะไปลงบันทึกประจำวันไว้ที่ สภ.สบเมย เพื่อให้มีการแก้ไขต่อการกระทำของครูไปในทิศทางที่ดีขึ้น และไม่หวนกลับไปรังแกเด็กคนอื่นๆ อีก ตนเห็นว่า บาดแผลทางกายไม่กี่วันก็หาย แต่ทางใจเด็กคงจะไม่มีวันลืม และส่งผลกระทบต่อจิตใจไปตลอดชีวิต