ในเรื่องของการเวนคืนที่ดินนั้นแม้รัฐจะมีอำนาจหน้าที่ตามกฤษฎีกา แต่การดำเนินการต้องเป็นไปโดยสุจริต ตรงตามวัตถุประสงค์ ภายใต้กรอบระยะเวลาในกฤษฎีกา

โดยในการเวนคืนที่ดินนั้น เป็นข้อกฎหมายที่กระทบสิทธิ์กับเจ้าของกรรมสิทธิ์ตามรัฐธรรมนูญรวมถึงสิทธิ์ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ วัตถุประสงค์ในการเวนคืนเพื่อนำที่ดินมาพัฒนาเป็นสาธารณูปโภคและประโยชน์สาธารณะจะต้องดำเนินการเท่าที่จำเป็นโดยกระทบต่อเจ้าของกรรมสิทธิ์น้อยที่สุดและเสียหายน้อยที่สุด

ดังนั้น ในการเวนคืนที่ดินนั้นหากหน่วยงานรัฐไม่ได้นำที่ดินไปพัฒนาสาธารณูปโภคตามวัตถุประสงค์ เช่น นำไปออกให้เช่า หรือนำไปเอื้อประโยชน์ต่อหน่วยงานเอกชนแล้ว แบบนี้ถือว่าเป็นการกระทำที่ผิดวัตถุประสงค์ในกฤษฎีการวมถึงผิดวัตถุประสงค์ของหน่วยงานรัฐนั้นๆ เจ้าของกรรมสิทธิ์เดิมที่ถูกกระทบสิทธิ์ในการถูกเวนคืนที่ดินสามารถนำข้อเท็จจริงดังกล่าวมาฟ้องคดีต่อศาลปกครองเพื่อขอคืนกรรมสิทธิ์ที่ดินที่ถูกเวนคืนไปได้

โดยเรื่องดังกล่าวเคยมีคำวินิจฉัยของศาลปกครองรองรับไว้กล่าวคือ คำพิพากษาศาลปกครองสูงสุดที่ อ.422/2558 ที่เป็นกรณีการวินิจฉัยเกี่ยวกับการทางพิเศษแห่งประเทศไทยได้เวนคืนที่ดิน เพื่อสร้างทางพิเศษระบบทางด่วนเพื่ออำนวยความสะดวกแก่การจราจรอันเป็นกิจการสาธารณูปโภคแต่ไม่ได้ใช้ตามวัตถุประสงค์ ซึ่งสาระสำคัญในคำพิพากษาดังกล่าวศาลวินิจฉัยว่า หน่วยงานรัฐมิได้ใช้ประโยชน์ในที่ดิน (บางส่วน) ในการสร้างทางพิเศษตามวัตถุประสงค์แห่งการเวนคืนและได้นำที่ดินมาใช้ประโยชน์อย่างอื่น และมีคำพิพากษาให้รัฐคืนที่ดินแก่เจ้าของเดิม

กรณีดังกล่าวจึงเป็นตัวอย่างที่สำคัญในการที่รัฐจะทำการเวนคืนที่ดินของประชาชนหรือเจ้าของกรรมสิทธิ์นั้น รัฐจะต้องคำนึงถึงการกระทบสิทธิ์แก่เจ้าของกรรมสิทธิ์ และการกระทำหรือการเวนคืนจะต้องทำไปด้วยความจำเป็นและที่สำคัญต้องนำไปใช้เพื่อประโยชน์สาธารณะจริงๆ มิฉะนั้นแล้วเจ้าของกรรมสิทธิ์อาจจะดำเนินการฟ้องเพื่อขอคืนที่ดินดังกล่าวได้ตามคำวินิจฉัยข้างต้น