ปัญหาเรื่องเเรงสั่นสะเทือนกับกฎหมายสิ่งแวดล้อม

ปัญหากฎหมายเรื่องแรงสั่นสะเทือนนั้น โดยส่วนมากจะมาควบคู่กับปัญหาเรื่องเสียง ไม่ว่าจะเป็นเสียงและแรงสั่นสะเทือนจากการก่อสร้าง เสียงและแรงสั่นสะเทินจากสถานบันเทิง รวมถึงเสียงและแรงสั่นสะเทือนจากโรงงานหรืออุตสาหกรรม

ในส่วนกฎหมายที่มีความเกี่ยวข้องนั้นก็จะเป็นกฎหมายกลุ่มเดียวกับปัญหาเรื่องเสียงอาทิเช่น พระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 พระราชบัญญัติการสาธารณสุข พ.ศ. 2535 ประมวลกฎหมายอาญาเป็นต้น

ส่วนกฎหมายและประกาศอันดับรองที่สำคัญได้แก่ ประกาศคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ กำหนดมาตรฐานระดับเสียงและความสั่นสะเทือน เช่น ฉบับที่ 15 (พ.ศ. 2540) และฉบับที่ 17 (พ.ศ. 2543)

    ประกาศกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม การควบคุมระดับเสียงและความสั่นสะเทือนจากการทำเหมืองหิน ประกาศคณะกรรมการสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ ฉบับที่ 37 (พ.ศ. 2553)

กำหนดมาตรฐานความสั่นสะเทือนเพื่อป้องกันผลกระทบต่ออาคาร

กฎกระทรวงที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบอาคารเพื่อต้านทานแรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหว

ปัญหาทางปฏิบัติของแรงสั่นสะเทือน คือการวัดขนาดแรงสั่นสะเทือน ซึ่งสำหรับการวัดระดับเสียงนั้น หน่วยงานรัฐจะมีเครื่องมือและอุปกรณ์ในการวัดที่เก็บค่าและอ่านผล เพื่อใช้ในการออกคำสั่งหรือผู้ประกาศทางกฎหมายได้ ส่วนหลังสั่นสะเทือนนั้น นอกจากการวัดและการอ่านค่าจะยังขาดแคลนเครื่องมือและบุคลากรแล้ว ยัง

แปลผลและอ่านค่าได้ค่อนข้างจะยากกว่าผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมประเภทอื่น

กระบวนการทางกฎหมายจึงมักใช้ผลของแรงสั่นสะเทือนเช่น รอยร้าวหรือชำรุดอันเกิดจากแรงสั่นสะเทือนของการก่อสร้างโครงการข้างเคียงเพื่อใช้ในการฟ้องหรือเรียกร้องค่าเสียหาย

ปัญหาข้อเท็จจริงที่โต้เถียงกันในกระบวนการพิจารณาก็คือ ร่องรอยความชำรุด เป็นรอยเก่าหรือรอยใหม่ หากผู้เสียหายได้มีการรวบรวมหลักฐานเป็นภาพถ่ายจากวีดีโอเป็นลำดับ รวมถึงมีการร้องเรียนต่อหน่วยงานรัฐสอดคล้องกับช่วงเวลาที่เกิดเหตุ ประกอบกับพยานหลักฐานภาพถ่ายซึ่งเป็นรอยชำรุดนั้น มีลักษณะสอดคล้องกับจุดรับแรงสั่นสะเทือนและร่องรอยไม่เก่าจนเกินไปแล้ว จะสามารถรับฟังได้ว่า ความเสียหายรอยร้าวเกิดจากแรงสั่นสะเทือนซึ่งเป็นแหล่งกำเนิด

-037-