1.ในพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2551 บัญญัติเกี่ยวกับการขอลาออกจากราชการและการสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อน โดยมีหลักการใหญ่ๆ ดังนี้

(1) การขอลาออกจากราชการ ตามมาตรา 109 แห่งพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการพลเรือน พ.ศ.2551 และระเบียบก.พ.ว่าด้วยการลาออกจากราชการของข้าราชการ พ.ศ.2551 กำหนดไว้โดยสรุปว่าผู้ใดประสงค์จะขอลาออกจากราชการให้ยื่นหนังสือขอลาออกล่วงหน้าก่อนวันขอลาออกไม่น้อยกว่า 30 วัน ซึ่งผู้บังคับบัญชาเบื้องต้นจะต้องรีบส่งเรื่องขึ้นไปให้ผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 พิจารณาว่าจะอนุญาตให้ลาออกหรือจะยับยั้งไว้ และประการสำคัญผู้ยื่นหนังสือขอลาออก ยังจะต้องมาปฏิบัติหน้าที่ราชการตามปกติมิใช่หยุดราชการไปเลยนะ

(2) การสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อน ตามมาตรา 101 ประกอบกฎก.พ.ว่าด้วยการดำเนินการทางวินัย พ.ศ.2556 ข้อ 83 วางหลักการไว้โดยสรุปว่า เมื่อข้าราชการพลเรือนสามัญผู้ใดมีเหตุที่อาจถูกสั่งพักราชการ และผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 พิจารณาแล้วเห็นว่า การสอบสวน หรือพิจารณาหรือการดำเนินการ จะไม่แล้วเสร็จโดยเร็ว ผู้บังคับบัญชาดังกล่าว จะสั่งให้ผู้นั้นออกจากราชการไว้ก่อนก็ได้ ซึ่งการสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อนนี้ เป็นการออกจากราชการชั่วคราว เพื่อรอฟังผลการสอบสวนหรือพิจารณาเท่านั้น

2.ประเด็นปัญหาเรื่องนี้อยู่ที่ ข้าราชการได้ละทิ้งหน้าที่ราชการไปติดต่อในคราวเดียวกันเป็นเวลาเกินกว่า 15 วัน ผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 ได้สั่งแต่งตั้งคณะกรรมการสอบสวนวินัยอย่างร้ายแรง พร้อมกับสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อนด้วย ปรากฏว่าก่อนมีการสั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อนนั้น ข้าราชการรายนี้ได้ยื่นหนังสือขอลาออกล่วงหน้าตามปกติและผู้บังคับบัญชาได้อนุญาตแล้ว จึงหารือว่า เมื่อเป็นเช่นนี้ จะต้องออกคำสั่งอนุญาตให้ลาออกอีกหรือไม่

3.สำนักงานก.พ.ได้พิจารณาแล้วมีความเห็นโดยสรุปว่า แม้ผู้บังคับบัญชาซึ่งมีอำนาจสั่งบรรจุตามมาตรา 57 จะได้สั่งให้ออกจากราชการไว้ก่อนแล้วก็เป็นเพียงการออกจากราชการชั่วคราวเท่านั้น ดังนั้น เมื่อมีการอนุญาตให้ออกโดยชอบแล้วเช่นนี้ การลาออกจะทำเป็นคำสั่งอีกหรือไม่ก็ได้ (หนังสือสำนักงานก.พ.ที่นร 1011/213 ลงวันที่ 30 เมษายน 2552)

4.โดยทางปฏิบัติ จะมีการออกเป็นคำสั่งเสมอครับ มิใช่เพียงแค่มีคำอนุญาต