1.ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาฯ มาตรา 39(1) กำหนดให้สิทธินำคดีอาญามาฟ้องระงับไปเพราะจำเลยถึงแก่ความตาย โดยศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6576/2553 นอกจากนั้นคำขอให้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนย่อมตกไปด้วย เรียกว่า ระงับไปทั้งทางแพ่งและทางอาญา ซึ่งไม่เป็นธรรมแก่ผู้ต้องเสียหายจากการกระทำของจำเลย

2.ต่อมาคู่ความในคดีอื่น หยิบประเด็นปัญหาเกี่ยวกับความรับผิดชดใช้ค่าเสียหายทางแพ่งขึ้นสู่การพิจารณาของศาลฎีกาในทำนองเดียวกันอีก ศาลฎีกาได้มีคำสั่งร้องที่ 1256/2554 กลับหลักเดิมตามคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6576/2553 เป็นว่า เมื่อจำเลยถึงแก่ความตายจริง สิทธินำคดีอาญามาฟ้องของโจทก์ และโจทก์ร่วมย่อมระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 39(1) ให้จำหน่ายคดี ในส่วนอาญาเสียจากสารบบความ คืนหลักประกันแก่ผู้ร้องตามมาตรา 118 ของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาสำหรับคดีในส่วนแพ่ง ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการเพื่อให้บุคคลตามที่กฎหมายกำหนดเข้ามาเป็นคู่ความแทนจำเลยผู้มรณะตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 42 ต่อไป หลังจากนั้น ก็มีคำสั่งคำร้องของศาลฎีกาที่ 2117/2557 ตัดสินตาม

3.หลังจากนั้น มีคดีตามมาอีกโดยปรากฏข้อเท็จจริงโดยสรุปว่าในคดีอาญาเรื่องหนึ่งมีการฟ้องจำเลยจำนวน 3 คน ปรากฏว่า ทนายจำเลยทั้งสามได้ยื่นสำเนามรณบัตรของจำเลยที่สองต่อศาลชั้นต้นว่า จำเลยที่ 2 ถึงแก่ความตายแล้ว โจทก์ก็แถลงรับว่า จำเลยที่ 2 ถึงแก่ความตายแล้วเช่นกัน เมื่อข้อเท็จจริงรับฟังเช่นนั้น สิทธินำคดีอาญามาฟ้องของโจทก์และโจทก์ก็ร่วมในส่วนของจำเลยที่สองย่อมระงับไปตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 39(1) ให้จำหน่ายคดีเฉพาะจำเลยที่ 2 ในส่วนอาญาเสียจากสารบบความ ส่วนคดีส่วนแพ่งให้ศาลชั้นต้นดำเนินการเพื่อให้บุคคลตามที่กฎหมายกำหนดเข้ามาเป็นคู่ความแทนจำเลยที่ 2 ผู้มรณะตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 42 ต่อไป (คำสั่งคำร้องของศาลฎีกาที่ 363/2558)

4.นี่เรียกว่าการกระทำของจำเลยที่เป็นคดีอาญาและก่อให้เกิดความเสียหายทางแพ่งแก่ผู้เสียหายด้วย แม้จำเลยจะถึงแก่ความตายเป็นเหตุให้คดีส่วนอาญาระงับไปตามมาตรา 39(1) ก็ตาม ทายาทหรือผู้รับมรดกความก็ยังต้องผูกพันรับผิดชอบในส่วนของแพ่งต่ออีกนะ มิใช่ยุติไปตามความตายของจำเลยทั้งหมด....

แต่จะได้หรือไม่ต้องรอดูครับ