เมื่อวันที่ 14 ตุลาคม 2565 นายนิพิฏฐ์ อินทรสมบัติ รองหัวหน้าพรรคสร้างอนาคตไทย โพสต์ข้อความบนเฟซบุ๊กระบุเนื้อหาว่า ป้าตุ้ย

-เวลาเราอายุมากขึ้น เราจะรู้สึกว่า เราพลัดพรากจากคนที่เรารักมากขึ้น แต่ความจริงไม่ใช่หรอก เป็นเพราะเมื่ออายุของเรามากขึ้น คนที่เรารู้จักก็อายุมากขึ้นด้วย เมื่ออายุมากขึ้นก็เริ่มจากไป เพราะชีวิตเป็นของไม่เที่ยง เมื่อมันแตกสลายจากไปเราจึงเป็นทุกข์ ตามหลักศาสนาที่ว่า"สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์"

-ผมรู้จัก"ป้าตุ้ย" คนอ.ควนขนุน จ.พัทลุง เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ท่านเป็นแม่ค้าขายของอยู่ในตลาดควนขนุน ผมปราศรัยที่ไหนในอ.ควนขนุน ท่านเป็นทิ้งข้าว ทิ้งของ ไปฟังผมปราศรัย นำมาลัยดอกดาวเรืองสีเหลืองมาคล้องคอ พร้อมกับแถมด้วยการหอมแก้ม เสื้อแจ็กเก็ตสีขาวของผมเปื้อนสีเหลืองของดอกดาวเรืองไปหลายตัวแล้ว หน้าผมก็เสียความบริสุทธิ์ให้กับน้ำหมากของป้าตุ้ยไปหลายครั้ง

-เมื่อ 2 -3 เดือนที่แล้วป้าตุ้ยหิ้วปิ่นโตกลับจากวัดสุวรรณวิชัย แล้วล้มลงหน้าธนาคารกรุงเทพสาขาควนขนุน สะโพกแตก เดินไม่ได้ นอนอยู่ 2 เดือน ร่างกายทรุดโทรมลงตามลำดับ

-เมื่อวาน สท.บ่าว สมาชิกสภาเทศบาลโทรมาบอกว่าป้าตุ้ยไม่สบาย ผมรีบออกจากบ้านไปเยี่ยมทันที ลูกหลานเฝ้าอยู่เต็ม สติท่านเริ่มหลงๆลืมๆแล้ว ผมเข้าไปเรียก ท่านลืมตาขึ้น ผมถามว่าจำผมได้ไหม ท่านตอบว่า จำได้ จำเสียงได้ พร้อมทั้งเรียกชื่อของผม และเอามือผมไปแนบอก พูดว่า อย่าเพิ่งไปนะ ผมบอกว่า ยังไม่ไปหรอก เราคุยกันก่อน

-ท่านหลับตา แล้วพึมพำว่า “ให้เลือกพรรคประชาธิปัตย์” ลูกหลานหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ผมพูดว่า ป้าสั่งเสียอย่างนี้ผมเสียคะแนนหมดเลย ผมไม่อยู่พรรคประชาธิปัตย์แล้ว ผมมาตั้งพรรคใหม่แล้ว หลานสาวเอารูปถ่าย ที่ป้าเคยถ่ายกับคุณอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ มาให้ป้าดู ป้าลืมตาขึ้นมอง แล้วพูดว่า ให้เลือกอภิสิทธิ์ ผมก็กระซิบว่า อภิสิทธิ์ก็ไม่อยู่ประชาธิปัตย์แล้ว ท่านนิ่งไปนานแล้วพูดใหม่ว่า ให้เลือก “พรรคควนขนุน” ผมบอกว่า นี่แหละใช่!!ผมอยู่พรรคนี้แหละ ลูกหลานหัวเราะ ป้าหลับตาลง ผมพูดกับลูกๆหลานๆของป้าตุ้ยว่า พรุ่งนี้สงสัยต้องไปเปลี่ยนชื่อพรรค เป็น “พรรคควนขนุน” แล้ว

-กลับมาถึงบ้านไม่นาน มีคนจากอำเภอกงหรา จ.พัทลุง โทรมาบอกว่า พ่อไม่สบาย นอนเป็นผู้ป่วยติดเตียงมาหลายเดือนแล้ว “พ่ออยากคุยกับคุณนิพิฏฐ์” ผมรับสายมาคุย ก็รู้ด้วยสัญชาติญาณว่า ความพลัดพรากกำลังจะเกิดขึ้นต่อหน้าผมอีกแล้ว เอาเถอะ สิ่งไหนตอบแทนได้ ผมจะตอบแทน ขอให้เราจากกันด้วยดี คุยกัน จับมือกัน มองตากันอีกครั้ง แล้วลาจากกัน ผมรู้ว่าท่านจากไปด้วยความสุข แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมเจ็บปวด..

- 004