ผู้ร่วมก่อตั้งอนค.อธิบาย‘ปิยบุตร’ที่รู้จัก เลย‘มือพาย’ไปไกล เฉลยเหตุพูดดังๆ

22 กุมภาพันธ์ 2566 นายภูวกร ศรีเนียน หรือ “จ.เจตน์” หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งพรรคอนาคตใหม่ (อนค.) และอดีตผู้สมัคร ส.ส.เขต 1 จ.พะเยา โพสต์เฟซบุ๊ก Phuvakorn Srinean แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับความขัดแย้งระหว่างนายพิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ส.ส.บัญชีรายชื่อ และหัวหน้าพรรคก้าวไกล กับนายปิยบุตร แสงกนกกุล เลขาธิการคณะก้าวหน้า (อ่านข่าวที่เกี่ยวข้อง : ‘คริส’ขยี้‘พิธา’เลิกมองคนวิจารณ์เป็นศัตรู ตอกย้ำ‘ลัทธิบูชาผู้นำ-โปลิตบูโร’) ในหัวข้อ “อ.ปิยบุตร ที่ผมรู้จัก” มีเนื้อหาดังนี้...

“มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ” ช่วงปี 53 หลังทหารสลายการชุมนุม เสื้อแดง กระแสสังคม คนกรุง ที่มีความรู้ ทันสมัย ส่วนใหญ่เหยียบย่ำ ซ้ำเติม ผู้ชุมนุม มีกลุ่มอาจารย์ จำนวนหนึ่ง ออกมา ยืนยันความถูกต้อง  ออกมายืนยัน สิ่งที่ควรจะเป็นไป อย่างตรงไปตรงมา โดยไม่สนใจว่า จะ เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง หนึ่งในนั้น มี อาจารย์กฎหมาย ชื่อ ปิยบุตร นี่คือ ครั้งแรก ในชีวิต ที่ผมรู้จักเค้า

“มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ” ช่วงก่อน น้ำท่วม ปี 54  กลุ่ม อาจารย์ เหล่านั้นใช้ชื่อ ว่า นิติราษฏร์  ออกมา พุดดังๆ ในสังคม ล้างพิษรัฐประหาร 49 จนเป็นความหวังของคนในสังคม ที่แสวงหา หลักการประชาธิปไตย อย่างจริงจังเป็นการจุดคบเพลิงความคิด ที่มีพลัง แน่นอน หนึ่งในนั้น มี อาจารย์ ป๊อก รวมอยู่ด้วย

“มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ” กฎหมาย มาตรา 112 เริ่มถูกพูดถึง ในยุคที่วัยรุ่นยังไม่ตื่นตัวทางการเมือง ความเสี่ยงต่างๆ ในการอธิบาย เรื่องนี้ต่อสังคม แน่นอน มีน้อยคนที่ จะกล้าหาญ หนึ่งในนั่น มี อาจารย์ ป๊อก  รวมอยู่ด้วย

“มือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ” ช่วงก่อตั้ง อนาคตใหม่ ต้นปี 61 หลายคนต้องตัดสินใจ เปลี่ยนชะตาชีวิตตัวเอง ในวันที่ไม่มีใครรู้ว่า การตั้งพรรคการเมืองแนวใหม่จะประสบผลอย่างไร แต่มีอาจารย์กฎหมาย ท่านหนึ่ง ต้องเลือกเสียเส้นทาง วิชาการ ที่เดินมายาวนาน เพื่อเป็น กำลังสำคัญ ในการสร้างสิ่งนี้ นั่นคือ อาจารย์ ป๊อก

ผม กับ อาจารย์ ปิยบุตร เจอกัน ไม่บ่อย คุยกันนานๆ ไม่มาก  (เจอคุณพ่อบ้างที่อิมพีเรียล ) แต่รู้สึกเชื่อมั่น และ นับถือเสมอมา ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ อ.ป๊อก แสดงออกและ ทำมา 13 ปี สำหรับการต่อสู้ด้านประชาธิปไตย

เลยคำว่า “มือพาย” ไปไกลมาก

เรียกว่า “ลากจูง” ยังไม่พอเลย

ถ้าวันหนึ่งขบวนที่ อ.ป๊อก เคยเป็นกลุ่มนำ ลากจูง ให้คนจำนวนไม่น้อยได้นั่งโดยสาร ได้อะไรมากมายจากการนั่งบนนั้น เริ่มมีทิศทางไปที่น่ากังวล อดีต มือลากจูง ย่อมเป็นห่วง ย่อมรู้สึกหวั่นใจ

การออกมาพูดดังๆ ในที่สาธารณะ อย่างมีหลักการ เพื่อให้สังคมได้คิดไปพร้อมๆกัน ย่อมดีกว่า ปิดห้องคุยกันแค่ไม่กี่คน

ใครไม่เข้าใจ แต่ผมเข้าใจ อ.ปิยบุตร เสมอ

ด้วยความนับถือ

-005