วันที่ 9 เมษายน 2567 ดร.เสรี วงษ์มณฑา นักวิชาการด้านตลาดและการสื่อสาร โพสต์เฟซบุ๊กว่า ผู้คนจำนวนมากสงสัยอาการป่วยไข้ การได้อยู่ห้อง VVIPโรงพยาบาลตำรวจ และการได้พักโทษของนักโทษเด็ดขาดชาย จนเกิดวาทกรรมป่วยทิพย์

เพราะผู้คนจำนวนมากมีความกังขาและสงสัย เจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ และหมอต้องพยายามแถลงชี้แจง (หรือแถ-ลง) ท่ามกลางความเคลือบแคลงของประชาชน

แต่การกระทำของครอบครัวนักโทษเด็ดขาดชายกลับตอกย้ำความเคลือบแคลงของประชาชน เกิดความกังขาทั้งอาการป่วยและการได้พักโทษของนักโทษเด็ดขาดชาย

ตลอดเวลา 180 ที่นักโทษเด็ดขาดชายป่วยขั้นวิกฤต ลูกหลานก็ไม่ได้ไปเยี่ยม (ด้วยความห่วงใย) และทำกิจกรรมต่างอย่างสนุกนาน ไร้อาการห่วงใยกังวล

ครบ 180 วัน ได้รับการพักโทษนอกเรือนจำ (ท่ามกลางความกังขาของประชาชน) ก็รับกลับบ้านทันที อาการป่วยขั้นวิกฤตมา 180 วัน หายทันที เจอยาอะไรเข้า

ตอนออกมาจากเรือนจำตั้งแต่เช้าตรู่ของวันที่ 181 ก็เปิดกระจกรถตู้โชว์ มีอุปกรณ์ประกอบที่เหมือนคนประสบอุบัติเหตุมากกว่าคนป่วยวิกฤต

เมื่อมีคนสงสัยเรื่องอุปกรณ์ประกอบ ก็มีลิ่วล้อออกมาอธิบาย (แบบไม่ตรงกัน) ไม่รู้ใครพูดจริง ใครโกหก หรือโกหกทั้งคู่ ผู้คนเขาไม่เชื่อ

ถึงบ้านก็มีการถ่ายรูปอิริยาบทในบริเวณบ้านแล้วก็โพสต์โชว์ เพิ่มความกังขาให้ประชาชนมากขึ้น เพราะไม่มีอาการของคนเพิ่งฟื้นไข้จากการป่วยวิกฤต 180 วัน

อยู่บ้าน ต้อนรับแขกได้ กินอาหารร่วมกันได้ พูดคุยกันได้เป็นชั่วโมง จากนั้นก็ไปที่นั่นที่นี่ มีกิจกรรมมากมาย รวมทั้งมีงานเลี้ยง ร่วมร้องเพลงได้

ตรวจโครงการต่างๆได้เหมือนคนมีตำแหน่งทางการเมือง ประชุมร่วมกับพรรคการเมืองได้ ไม่มีอาการของคนเพิ่งฟื้นไข้แต่อย่างใด

การทำกิจกรรมกับหลานๆ ก็แสดงความเข้มแข็งอย่างสนุกสนาน ทำให้ข้อกังขาป่วยทิพย์ ได้พักโทษทิพย์มีข้อกังขามากขึ้น

ประชาชนมีคำถามมากมาย แต่ก็ไร้คำตอบ ไม่รู้ว่าไม่สนใจที่จะตอบ หรือไม่อาจจะตอบตามความจริงได้ จึงต้องเลี่ยงที่จะตอบ

การกระทำทั้งหมดนี้ เกิดจากความอับปัญญาที่ไม่รู้ ไม่เข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำนั้น มันเพิ่มความกังขาให้ประชาชน

หรือจริงๆรู้ว่าประชาชนคิดยังไง แต่ไม่สนใจ เพราะคิดว่าไม่มีใครทำอะไรพวกเขาได้ หรือต้องการเย้ยไยไพคนที่ไม่พอใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักโทษคนนี้

อนิจจาประเทศไทย ทำไมจึงเป็นเช่นนี้.