วันที่ 8 ตุลาคม 2568 วิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก ระบุว่า "ไม่มีเหยื่อที่บริสุทธิ์"

เมื่อมีเรื่องชั่วร้ายเลวทรามเกิดขึ้น พวกกระหายอำนาจแก๊งใหม่ก็ชี้นิ้วไปที่ "ฝ่ายอำนาจเก่า" หรือ "ชนขั้นผู้ปกครอง" ว่าเป็นผู้กระทำ เป็นมาทุกยุคทุกสมัย กระทั่งปัจจุบัน

แต่ความชั่วร้ายเลวทรามตามความเป็นจริง ไม่ได้ขึ้นกับเก่าหรือใหม่ ชนชั้นผู้ปกครองหรือถูกปกครอง แต่มันขึ้นอยู่กับสันดานของแต่ละบุคคลหรือกลุ่มบุคคล โดยเฉพาะแกนนำหรือหัวโจก
ในเรื่องการเมืองก็ดูได้ที่คนของพรรคส้ม ที่เคลมแก๊งตัวเองว่าเป็นพวกรักประชาธิปไตย ต่อสู้เพื่อให้เกิดความเท่าเทียมเป็นธรรมในสังคม เพื่อประชาชนอยู่ดีกินดี (แต่ก็เป็นอำนาจใหม่ ที่กระหายจะครองอำนาจประเทศแทนอำนาจเก่า)

ซึ่งก็มีทั้งคนดีคนชั่ว โดนคดีก็หลายคน

มองย้อนไปที่เรื่องราว 6 ต.ค.2519 ก็เช่นกัน ที่ "คนเดือนตุลา" สร้างภาพตลอดมาว่าเป็นฝ่ายประชาธิปไตย เป็นผู้ถูกกระทำ เป็นเหยื่อ แต่ความจริงก็กระทำชั่วร้ายเลวทรามกับฝ่ายตรงข้ามเช่นกัน แต่ไม่พูด

อ่านที่ อ.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล และอ่านที่ ส.มีชัย เขียน ซึ่งก็เป็น "ฝ่ายซ้าย" ทั้งคู่ ก็จะรู้ว่าไม่มี "ฝ่ายที่เป็นเหยื่อบริสุทธิ์"

เมื่อเอาแต่บิดเบือน ป้ายสี ปกปิด ใจมืดบอด โยนความผิดไปให้ฝ่ายตรงข้ามฝ่ายเดียว ไม่ยอมรับความจริง เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ไม่อาจเป็นบทสรุปและบทเรียนที่สร้างความเข้าใจแก่กันได้ แต่มันจะถูกใช้เป็นเครื่องมือสร้างความแตกแยก หรืออาจจะต้องเข่นฆ่าทำลายล้างกันต่อไป จากรุ่นสู่รุ่น

เหตุการณ์ครั้งนั้นและครั้งอื่น ๆ จบไปแล้ว แต่มันไม่จบเพราะแก๊งกระหายอำนาจใหม่ไม่ยอมจบ เอาศพเอาเลือดเนื้อของคนในเหตุการณ์นั้นมาปั่นหัวคนรุ่นปัจจุบันต่อ

มันคือการนำคนที่บาดเจ็บมาเป็นเหยื่อล่อคนรุ่นต่อมา และนำศพมาถมทับกันเพื่อใช้เหยียบขึ้นสู่บัลลังก์แห่งอำนาจของแก๊งตน

นี่คือความชั่วร้ายยิ่งกว่าเหตุการณ์ที่จบไปแล้ว

(ผมยังยืนยันว่ามีคนดีและคนเลว มีคนที่รู้สึกสำนึกผิด มีคนที่กล้าหาญยอมรับความจริง มีคนที่เอาแต่ชี้นิ้วโทษคนอื่นฝ่ายอื่น บางคนอโหสิกรรม และมีคนที่เปลี่ยนแปลงตนเองอยู่ในทุกฝ่าย)