วันที่ 14 ตุลาคม 2568 ดร.จักษ์ พันธ์ชูเพชร สมาชิกพรรคประชาธิปัตย์(ปชป.) โพสต์เฟซบุ๊กว่า#การเมืองไทย

“รัฐธรรมนูญ: ใครเขียน ใครได้?”

(ว่าด้วยความเร่งรีบของนักการเมืองที่อยากแก้รัฐธรรมนูญราวกับมันคือพวงมาลัยรถยนต์ของตัวเอง)

ดูเหมือนว่าช่วงนี้ “กลิ่นหมึกในสภา” จะหอมแรงกว่ากลิ่นดอกไม้ในอุทยาน — เพราะนักการเมืองทั้งหลายต่างพร้อมใจกัน “ร่างใหม่” รัฐธรรมนูญราวกับจะเปลี่ยนผ้าปูโต๊ะในร้านอาหารของตัวเอง วันที่ 14–15 ที่จะถึงนี้ สภาผู้แทนราษฎรจะพิจารณา 3 ร่างรัฐธรรมนูญ ที่ถูกเสนอเข้ามา เหมือนสามพ่อครัวใหญ่แย่งกันทำกับข้าวในครัวเดียว แล้วต่างคนก็ตะโกนว่า “ของข้าดีกว่า ของข้าเพื่อชาติ!”

คำถามคือ — มันจำเป็นเร่งด่วนแค่ไหนกันเชียว?

ประเทศนี้มีปัญหาเรื่องเศรษฐกิจ ปากท้อง หนี้สิน ปัญหาอาชญากรรม ปัญหาการศึกษา ปัญหาสิ่งแวดล้อม… ทำประหนึ่งว่า หากฉีกรัฐธรรมนูญเก่าแล้วปากท้องจะดีขึ้น ประชาชนจะมีกินมีใช้ อาชญากรรมจะลดลง

ยิ่งเห็นพวกนักการเมืองฟันน้ำนมที่สุกเดราะบ่มแก๊สพร้อมใจกันชี้ว่า “รัฐธรรมนูญนี่แหละ คือต้นตอทุกอย่าง” ยิ่งเห็นยิ่งน่าสังเวชถึงคุณภาพนักการเมือง เหมือนหมอที่ไม่เคยตรวจร่างกายคนไข้ แต่ด่วนสรุปว่าควรผ่าตัดสมองก่อนตรวจความดันเสียอีก

รัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน ก็เปิดช่องให้แก้ไขอยู่แล้ว — ถ้ามาตราไหนไม่ดี แก้เฉพาะจุดได้ ไม่จำเป็นต้อง “ล้มกระดาน” เขียนใหม่ทั้งฉบับ แต่ดูเหมือนความอยากของนักการเมืองจะไม่ใช่ “แก้เพื่อชาติ” มันคือ “แก้เพื่อข้า” มากกว่า

จำได้ไหม ว่านักการเมืองเคยด่าทหารว่า “เขียนรัฐธรรมนูญเพื่อพวกตัวเอง”?

วันนี้…เขียนเองกับมือ!

คำถามคือ แล้วมันต่างกันตรงไหน?

ถ้าทหารรัฐประหารแล้วฉีกรัฐธรรมนูญ
นักการเมืองก็ใช้เสียงข้างมาก “ฉีกด้วยกฎหมาย”
ต่างกันแค่คนหนึ่งใช้ปืน อีกคนใช้ปาก
แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็เหมือนกัน — “อำนาจอยู่ในมือผู้เขียน”

สิ่งที่ประชาชนอยากรู้ไม่ใช่ว่าจะเขียนใหม่หรือไม่
แต่อยากรู้ว่า “เขียนไปเพื่ออะไร”
เพื่อเปิดทางให้ใคร? เพื่อขยายอำนาจของใคร?
และที่สำคัญ — ประชาชนได้อะไร หรือได้แค่ปรบมือขณะดูพวกคุณเถียงกันในทีวี?
ถ้าอยากแก้จริง ๆ
ก็แก้เฉพาะเรื่องที่จำเป็น — โปร่งใส ยุติธรรม ลดอำนาจเถื่อน เพิ่มสิทธิปวงชน
แล้วบอกประชาชนให้รู้ ชัด ๆ ว่า “จะแก้ตรงนี้เพราะอะไร”
ไม่ใช่ใช้คำหรู ๆ ว่า “เพื่อประชาธิปไตย” แล้วจบ

อย่าลืมว่า ประชาธิปไตยไม่ใช่กระดาษรัฐธรรมนูญ
มันคือ “ความซื่อสัตย์ของคนถือปากกา”
ต่อให้ร่างใหม่อีกกี่ฉบับ
ถ้าคนเขียนยังคิดถึงแต่ตัวเอง
รัฐธรรมนูญก็จะเป็นเพียง “ผ้าคลุมศพแห่งศีลธรรมทางการเมือง” เท่านั้นเอง

อยากให้ชาติเดินหน้า ก็แก้ที่ “นิสัยคนในสภา” ก่อน
เพราะถ้าคนไม่เปลี่ยน — รัฐธรรมนูญกี่ฉบับ ก็แค่เศษกระดาษหอมหมึก ที่ถูกใช้ห่อตัวอำนาจของพวกคุณเองนั่นแหละ