วันที่ 3 พฤศจิกายน 2568 นายปฏิพล อภิญญาณกุล นักเขียนชื่อดัง ได้โพสต์ข้อความลงบนเฟซบุ๊ก "Padipon Apinyankul" ระบุว่า คนละครึ่ง กระตุ้นชีวิต ..

ผมจ่ายตลาดเป็นประจำ เดิมนั้นตลาดจะเงียบเหงา แต่พอมีโครงการคนละครึ่งพลัส ความคึกคักพลันเริ่มต้นขึ้นทุกวัน

แม่ค้าหลายคนยิ้มระรื่น บอกเหมือน ๆ กันว่า คนละครึ่งดีกว่าเงิน10,000

ผมถาม .. ดีกว่ายังไง ?

แม่ค้าตอบ . เงิน 10,000 ไม่ถึงแม่ค้า คนได้เงินหมื่นมากดATMที่ตู้ จะมีเจ้าหนี้รออยู่แล้ว .. เพราะคนส่วนใหญ่จะเป็นหนี้นอกระบบ 

พอรัฐบาลให้เงิน10,000  พวกเจ้าหนี้ก็มารอเก็บหนี้ถึงตัว ถึงหน้าตู้เอทีเอ็ม .. เพราะถ้าไม่เก็บตอนนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะได้หนี้คืนตอนไหน

แม่ค้าอีกคน บอกว่า . คนได้เงิน 10,000 ไม่มาจ่ายตลาดหรอก โน่นไปเข้าห้าง เปลี่ยนมือถือ ซื้อเหล้าเบียร์ . แถมยังซื้อผักซื้อหมูในห้าง แม่ค้าในตลาดไม่ได้รับผลจากเงินนั้นเลย

แม่ค้าอีกคน สอนเทคนิคเศรษฐศาสตร์ให้ผมฟัง ว่า

ที่จริงเงินคนละ 10,000 ต้องแบ่งเป็น 2 ขยัก . ขยักแรกคือให้เป็นเงินสด 5,000 บาท ไปกดได้ . 

อีกขยักที่เหลือ 5,000 บาท ต้องให้มาลงโครงคนละครึ่ง

เพราะคนละครึ่ง ใช้สแกนจ่ายในตลาดหรือริมทางทั่วไป จ่ายในห้างใหญ่ไม่ได้ . 

ดังนั้นห้างใหญ่จึงกวาดเฉพาะเงินสด 5,000 เท่านั้น . อีก 5,000 ควรกระจายให้แม่ค้ารายย่อยบ้าง ถึงจะถูก

ผมฟังแล้วปรบมือแนวคิดนี้ให้เลย เสียดายที่รัฐบาลเด็กหญิงผู้ดื้อด้าน ไม่ยอมฟังใคร . กลัวว่าจะเป็นการเลียนแบบคนอื่น

ความคิดที่กลัวจะลอกเลียนแบบคนอื่น เป็นความคิดของคนโง่ที่อวดฉลาด .. 

ในทางธุรกิจ การลอกเลียนแบบจะเกิดในระยะตั้งต้น . หลังจากนั้นค่อยพัฒนาเปลี่ยนแปลงเป็นแบบฉบับของตนเอง

ญี่ปุ่น  : ก็เริ่มต้นจากสินค้าลอกเลียนแบบสินค้าอเมริกา .. อาทิ โซนี่ พานาโซนิค ชาร์ป ฯลฯ ก่อนที่ต่อมาจะบุกตีตลาดยุโรป และเป็นแบรนด์ดัง

เกาหลี  : ก็เริ่มต้นเลียนจากการเรียนแบบสินค้าญี่ปุ่น . อาทิ ซัมซุง แอลจี ฯ  จนบัดนี้กลายเป็นแบรนด์ที่ยืนขึ้นได้

จีน : ก็เริ่มต้นจากสินค้าเลียนแบบตามหลังคนอื่น . แล้วทุกวันนี้ละ จีนมีแบรนด์มากมาย ที่ยืนด้วยขาตัวเองได้เช่นกัน

ถ้าฐานยังไม่แข็งแกร่ง ก็ต้องเริ่มต้นจากการเลียนแบบ

พอฐานธุรกิจยืนได้ จึงพัฒนาต่อยอดหรือฉีกแนวออกไป

แนวคิดการเลียนแบบ ไม่ใช่ไม่ดี แต่ต้องมีใจยอมรับให้ได้ก่อน แล้วค่อยพัฒนาของ ๆ ตนให้แข็งแกร่งขึ้นมา

เสียดาย อคติของรัฐบาลเด็กหญิงดื้อ จึงทำให้พรรคตัวเองถึงทางตันแบบงี่เง่า .

...

ตัดภาพกลับมาที่ตลาดยามเช้าของวันนี้

ผมเป็นคนเดินตลาด ไม่ใช่แค่ซื้อของ แต่มามองชีวิตข้างทางของคนเหล่านั้น

คุณจะเห็นคนเข็นผัก คนแก่หลังค่อม ชายแบกของ และแม่ลูกอ่อน ที่เอาสิ่งละเล็กละน้อยมาขาย

แววตาของพวกเขา หวังรายได้จากคุณเพื่อมอบให้คนข้างหลังที่รออยู่

เมื่อเดือนก่อน . ก่อนจะมีโครงการคนละครึ่งพลัส . แม่ค้าคนหนึ่งรับเอาข้าวต้มมัดมาขาย และยังมีขนมชั้น ขนมเปียกปูน

ตอนนั้นเธอขายไม่ดีเลย แต่ถ้าไม่ขายก็ไม่รู้จะไปทำอะไร .. ผมเคยถามเธอว่า ทำไมไม่ทำขนมเอง ไม่ต้องรับของคนอื่นมาขาย

แม่ค้าตอบว่า หนูทำอาหาร ทำขนม ไม่อร่อยคะ ถ้ามัวแต่ฝึกทดลองเอง ลูกค้าคงหายไปหมด

ผมจะซื้อขนมของเธอทุกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ชอบกิน แต่แม่ค้าก็มักจะชมว่า คุณพี่ชอบกินขนมหวานเน๊อะ

เดือนก่อนนั้น . ต้องจ่ายเงินสดซื้อ เศรษฐกิจหยุดนิ่ง แม่ค้าขายขนมชั้นมักจะขายไม่หมด  

    ถ้าเหลือขายในวันนี้ .. วันต่อไปขนมก็นิ่มแฉะเกินไปนิด ไม่อร่อยแล้ว ต้องเอาไปทิ้ง

ผมจำได้ .. ในคราวนั้น ลูกสาวน้อย ๆ วัยประถมของแม่ค้า นั่งรอแม่ที่กำลังขายข้าวต้มมัด 

   เพราะเช้าวันนั้น เด็กน้อยบอกแม่ว่ามีนัดกับเพื่อน . ได้ยินแม่ของเธอหันมาบอกลูกว่า

"วันนี้ไม่ต้องไปหาเพื่อนนะลูก แม่ไม่มีตังค์พอจะให้ จะเก็บตังค์ไว้ให้ลูกไปโรงเรียนพรุ่งนี้"

เด็กหญิงสีหน้าเศร้าลงทันที แต่ก็พยักหน้ายอมรับ

ผมจำหน้าเศร้า ๆ ของเด็กน้อยในวันนั้นได้

....

แต่วันนี้ไม่เหมือนกัน .. ในเหตุการณ์เดียวกัน

วันนี้เด็กน้อยยิ้มให้ผม .. 

แม่ของเธอ ถามผมว่า วันนี้จะเอาอะไรพี่ .. ผมหยิบข้าวต้มมัด ขนมเปียกปูน และจ่ายเงินสด

แม่ค้าถาม "ไม่มีคนละครึ่งหรือ ?"

ผมส่ายหน้า (ผมอยากให้เงินสด เพราะเงินสดใช้ส่งต่อได้เร็ว)

ผมถาม "ขายดีไหมครับ"

แม่ค้า ตอบ "ตั้งแต่มีคนละครึ่ง คนมาซื้อเยอะกว่าเดิมเลยคะ ไม่เหลือทิ้ง มีเงินให้ลูกได้ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง"

จากนั้นแม่ค้าก็เอาเงินสดที่ผมจ่ายไป ส่งต่อให้ลูกสาว แล้วพูดว่า 

"เอ้า เก็บเอาไว้ วันนี้ไปเล่นกับเพื่อนนะ เวลาเจอเพื่อนจะได้มีเงินกินขนมบ้าง"

เด็กหญิงหน้าตาลิงโลด ดีใจ กำเงิน 50 บาทไว้ในมือ หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอ คงบินไปอยู่กับเพื่อน ๆ แล้ว

ภาพวันนี้ของหนูน้อย  ทำให้ผมลืมสายตาที่เศร้าในวันนั้นไปทันที

...

คนละครึ่ง กระตุ้นชีวิตบางชีวิตได้ .. แม้จะชั่วคราวก็ยังดี