วันที่ 4 พฤศจิกายน 2568 รศ.ดร.จักษ์ พันธ์ชูเพชร สมาชิกพรรคประชาธิปัตย์ (ปชป.) ได้โพสต์ข้อความลงบนเฟซบุ๊ก ระบุว่า สีส้มไม่ใช่ปัญหา…ปัญหาคือมันเปื้อนแล้ว “ไม่ยอมซัก”

เจ้าของไม่ยอมซัก

แต่กลับเอาผ้าเปื้อนนั้นมาคลุมหัวคนอื่น แล้วบอกว่า “ดูสิ มันสกปรก”

หรือนี่คือ ศิลปะแห่งการเมืองยุคใหม่ ที่ไม่เน้นแก้ปัญหา แต่เน้น “โยนขี้ให้คนอื่น”

พูดจาดี มีศัพท์เท่ๆ ใช้คำว่าปฏิรูป ประชาธิปไตย โปร่งใส แต่พอเปิดผ้าม่านหลังเวที ก็เจอแต่ขบวนการอุ้มพวกเดียวกันไม่ให้หล่น

พูดเรื่องความดีเป็นร้อย แต่พอถึงคราวต้องรับผิด กลับหายเป็นเงาในฟ้าสีส้ม

ความโปร่งใส ไม่ได้อยู่ที่คำพูด แต่มันอยู่ที่ “แสงส่องถึงหรือเปล่า”

เพราะต่อให้ท่องบท “เราไม่เทา” ทุกวัน ถ้าไม่กล้าตรวจสอบตัวเอง มันก็ไม่มีวันขาว

ตลกร้ายคือ พรรคที่อ้างว่าตัวเองคือ “แสงแห่งประชาธิปไตย”

กลับใช้ “เงา” บังความผิดของพวกตัวเอง

พอถูกถาม ก็อ้างว่า “โดนใส่ร้าย” — ทั้งที่หลักฐานกองเท่าภูเขา

บางคนในพรรคทำผิดก็เฉไฉ

บางคนล่วงละเมิดผู้หญิงก็เงียบ

บางคนโกงเงินลูกพรรคก็เฉย

แต่เวลาโจมตีคนอื่นกลับตะโกนดังราวกับถือธงธรรม

นี่แหละ “ความเป็นส้มแบบ selective”

สะอาดเมื่อพูดถึงคนอื่น

แต่สกปรกเมื่อพูดถึงตัวเอง

อย่าลืมว่า สีไหนมันก็ซีดได้ ถ้าไม่ดูแล

แต่สีที่น่ากลัวที่สุด คือสีที่ “มั่นใจว่าตัวเองสะอาด” ทั้งที่เต็มไปด้วยคราบ

เพราะสุดท้ายแล้ว…

ประชาธิปไตยไม่ต้องการคนที่พูดว่า “เราขาวกว่าใคร”

แต่ต้องการคนที่กล้ายอมรับว่า “เราก็เคยเปื้อน และพร้อมจะซัก”

จักษ์ พันธ์ชูเพชร

๘ พฤศจิกายน ๒๕๖๘