การสู้รบชายแดนไทย-กัมพูชารอบนี้ หากมองภาพรวมของพื้นที่ปะทะจะเห็นว่าในหลายจุด กองทัพไทยสามารถยึดคืนพื้นที่ได้เกือบทั้งหมดแล้วบางพื้นที่กลับมาอยู่ในการควบคุมของฝ่ายไทยอย่างสมบูรณ์ แนวปะทะจำนวนมากถูกกดลง และไม่ใช่จุดตัดสินอีกต่อไป 

แต่ในทางยุทธศาสตร์ สมรภูมิทั้งสนามยังไม่อาจปิดเกมได้ เพราะยังเหลือพื้นที่สำคัญเพียงจุดเดียว ที่ยังไม่ถูกยึดคืนอย่างถาวร นั่นคือ เนิน 350

เนินเขาลูกนี้ตั้งอยู่ใกล้พื้นที่ปราสาทตาควาย บนแนวสันพนมดงรัก และเป็นพื้นที่ที่ ทหารกัมพูชาเข้ายึดครองไว้ก่อนการปะทะระลอกล่าสุด

ในเชิงภูมิประเทศ เนิน 350 อยู่ทางทิศตะวันตกของตัวปราสาทตาควาย

ในระยะไม่กี่ร้อยเมตร เป็นพื้นที่สูงที่ยกตัวขึ้นจากบริเวณโดยรอบอย่างชัดเจน

ขณะที่ตัวปราสาทตั้งอยู่ในพื้นที่ต่ำกว่า

ตำแหน่งเช่นนี้ทำให้ ผู้ที่อยู่บนเนินสามารถมองลงมาเห็นพื้นที่รอบปราสาท
เส้นทางการเคลื่อนกำลัง และจุดเข้าถึงพื้นที่ทั้งหมดได้โดยตรง ในทางทหาร นี่คือจุดที่สามารถยิงกด และกดดันพื้นที่ด้านล่างได้ตลอดเวลา

ความได้เปรียบของพื้นที่สูง จึงไม่ได้อยู่แค่การมองเห็น แต่คือการกำหนดจังหวะของสมรภูมิ ฝ่ายที่ยืนอยู่บนเนิน เป็นฝ่ายเลือกว่าจะกดดันตรงไหน เมื่อใด ขณะที่ฝ่ายที่อยู่ด้านล่าง ต้องเคลื่อนกำลังภายใต้เงื่อนไขนั้น

ในสมรภูมิแห่งนี้ ทหารไทย ต้องปฏิบัติการจากพื้นที่ที่ต่ำกว่า แม้ภาพรวมของการสู้รบจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่ทุกการขยับขึ้นสู่เนิน 350 ยังต้องเผชิญกับแรงกดดันจากที่สูงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

นี่จึงเป็นเหตุผลว่า แม้หลายพื้นที่ตามแนวชายแดนจะถูกยึดคืนแล้ว แต่การประเมินทางทหารทั้งหมด ยังคงกลับมาหยุดอยู่ที่เนิน 350 เพียงจุดเดียว

พื้นที่บริเวณปราสาทตาควาย ซึ่งอยู่ต่ำกว่าเนิน 350 อย่างชัดเจน เป็นพื้นที่ที่ทหารไทยสามารถเข้าควบคุมได้แล้วในหลายช่วงของการปะทะ

แต่ตราบใดที่เนิน 350 ยังไม่ถูกยึดคืนอย่างถาวร พื้นที่ด้านล่างก็ยังตกอยู่ในระยะการยิงจากที่สูง ไม่อาจใช้เป็นฐานถาวรในระยะยาวได้อย่างเต็มที่

ในทางทหาร นี่ไม่ใช่ปัญหาของ “การยึดคืนไม่ได้” แต่เป็นปัญหาของ การปิดเกมให้สมบูรณ์

เพราะในภาพรวม กองทัพไทยไม่ได้อยู่ในสถานะตั้งรับแต่เป็นฝ่ายที่รุกคืบและยึดพื้นที่กลับมาได้อย่างต่อเนื่อง

สิ่งที่เหลืออยู่ คือการจัดการกับจุดสุดท้ายที่ยังคงมีน้ำหนักทางยุทธศาสตร์สูงที่สุด

คำถามที่เกิดขึ้นในสังคมคือ เหตุใดกองทัพไทยจึงไม่ใช้กำลังทางอากาศหรือ F-16 เพื่อจัดการพื้นที่เนิน 350 ให้จบลงโดยเร็ว

คำตอบอยู่ที่ลักษณะของพื้นที่และการเตรียมการของฝ่ายที่ครองเนิน เป้าหมายสำคัญจำนวนมาก ไม่ได้อยู่บนผิวดิน

แต่ถูกจัดวางไว้ใต้ดิน ทั้งจุดกำลัง ที่กำบัง และเส้นทางเคลื่อนย้าย

การโจมตีจากอากาศ สามารถลดแรงกดดันและทำลายบางจุดได้ แต่ไม่สามารถยึดพื้นที่แทนทหารภาคพื้นดินได้

หากไม่มีทหารเข้าไปยืนพื้นที่จริง

พื้นที่นั้นก็สามารถถูกใช้ซ้ำได้อีก

สงครามลักษณะนี้ จึงต้องปิดเกมด้วยการยึดและรักษาพื้นที่บนพื้นดินเท่านั้น

สิ่งที่ทำให้เนิน 350 ไม่ใช่เพียงจุดสุดท้ายบนแผนที่ แต่เป็นสมรภูมิจริง คือราคาที่ต้องจ่ายในการพยายามยึดพื้นที่นี้

จากการสู้รบในพื้นที่เนิน 350 กองทัพไทยสูญเสียกำลังพลแล้วอย่างน้อย 2 นาย ได้แก่ จ่าสิบเอก สำเริง คลังประโคน

และ พลทหาร ภานุพัฒน์ เสาร์สา สังกัดกองพันทหารราบที่ 3 กรมทหารราบที่ 23

ทั้งสองนายเสียชีวิตระหว่างการปะทะ

ในภารกิจเข้ายึดคืนพื้นที่บนเนิน 350

ความสูญเสียนี้ ไม่ได้สะท้อนความสูสีของสมรภูมิ แต่สะท้อนว่า จุดที่เหลืออยู่เป็นจุดที่ยากที่สุด

ในสมรภูมิเนิน 350 ฝ่ายที่ยืนอยู่คนละฝั่ง

มีสถานะที่ต่างกันอย่างชัดเจน

ทหารกัมพูชา เป็นฝ่ายที่ยังรักษาพื้นที่สูงไว้ได้ ใช้เนินนี้เป็นฐานกดดันพื้นที่โดยรอบ และถ่วงไม่ให้สมรภูมิปิดเกมลงได้ง่าย

ขณะที่ ทหารไทย เป็นฝ่ายที่ยึดคืนพื้นที่ได้แล้วเกือบทั้งหมด และกำลังเดินหน้าเพื่อจัดการกับจุดสุดท้าย ที่ยังคงมีผลต่อภาพรวมของการสู้รบ

ในทางยุทธศาสตร์ หากทหารไทยสามารถยึดเนิน 350 ได้ ภาพของสมรภูมิจะเปลี่ยนทันที พื้นที่ที่ยึดคืนมาแล้วจะสามารถจัดกำลังได้อย่างมั่นคง และการสู้รบในแนวนี้จะถูกปิดลงอย่างแท้จริง

เมื่อมองทั้งสมรภูมิในภาพรวม

การสู้รบชายแดนไทย-กัมพูชารอบนี้

ไม่ได้เป็นการวัดกันว่าใครยึดพื้นที่ได้มากกว่า เพราะคำตอบนั้นเริ่มชัดเจนแล้ว

สิ่งที่เหลืออยู่ คือการยึดพื้นที่เพียงจุดเดียว ซึ่งเป็นจุดสุดท้าย และเป็นจุดที่มีน้ำหนักมากที่สุด

เนิน 350 จึงไม่ใช่หนึ่งในหลายสมรภูมิ

แต่เป็นสมรภูมิสุดท้ายของยุทธการครั้งนี้

และนั่นคือเหตุผลว่า เหตุใดการสู้รบในรอบนี้ จึงถูกเรียกว่า ยุทธการชิงเนิน 350 ใครยึดได้ชนะทั้งสมรภูมิ.

ทีมข่าวแนวหน้าออนไลน์