วันที่ 20 ธันวาคม 2568 เพจเฟซบุ๊ก "พีระชาติ อินตา" ทหารแนวหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยปักหลักอยู่ที่ปราสาทตาควาย โพสต์ข้อความระบุว่า หลายคนทักผมมาด้วยความสงสัยว่า อาจารย์ครับ "ทำไมพักหลังข่าวความสูญเสียฝั่งไทยเงียบจัง? ปิดข่าวหรือเปล่า?"

ผมขอตอบตรงนี้ให้ฟังชัดๆ แบบไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย...

"เราไม่ได้ปิดข่าวครับ... แต่เพราะมันไม่มีศพทหารไทยให้รายงานต่างหาก!"

ในขณะที่วิทยุสื่อสารฝั่งกัมพูชา กำลังร้องระงมขอความช่วยเหลือ เพราะยอดคนตายเพิ่มขึ้นรายวัน... ฝั่งเรากลับนั่งจิบกาแฟดูมอนิเตอร์

ทำไมผลลัพธ์มันต่างกันราวฟ้ากับเหว? ทั้งที่ปืนยังยิงกันอยู่?

คำตอบมันสั้นและเจ็บแสบที่สุดสำหรับคนฟังฝั่งโน้น...

"เพราะเราเลิกเล่นบทพระเอกเดินลุยไฟ... แล้วเปลี่ยนมาเล่นบท 'นักฆ่า' ที่มองไม่เห็นตัว!" 

เรายอมรับแบบลูกผู้ชาย ช่วงแรกเราเจ็บ เราพลาด เลือดเราไหลจริง... แต่นั่นคือราคาค่าเทอมที่แพงระยับ ที่ทำให้กองทัพไทย "ตาสว่าง"

วินาทีนี้... เกมในสนามรบถูกเรา "Reset" ใหม่หมดแล้ว:

1.เลิกเอา "เนื้อหนัง" ไปแลก "ลูกตะกั่ว" 

ใครที่คิดว่าจะเห็นทหารไทยวิ่งดาหน้าเข้าใส่ดงกระสุน... ลืมภาพหนังสงครามเก่าๆ ไปได้เลย!

วันนี้ทหารเราเปลี่ยนโหมดเป็น "Phantom Hunter" (นักล่าไร้เงา)

เราไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงในระยะที่มันมองเห็น แต่เราส่ง "ของขวัญหนักๆ" บินไปเคาะประตูบ้านมันแทน

แม่น... รุนแรง... และไร้ร่องรอย

รู้ตัวอีกที เพื่อนข้างๆ ก็นอนจมกองเลือดไปแล้ว โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระสุนมาจากทิศไหน!

2.ตัดท่อน้ำเลี้ยง... ปล่อยให้แห้งตายคาป่า 

ทำไมเสียงปืนฝั่งโน้นแผ่วลง? ไม่ใช่เพราะมันเป็นคนดีรักสงบ... แต่มัน "ไม่มีปัญญาจะยิงBM- 21และปืนใหญ่สาดใส่เราเหมือนเดิม!"

ยุทธวิธีเราตอนนี้เลือดเย็นมาก... เราไม่ยิงคน แต่เรายิง "รถเสบียง"ยิ่งรถจรวด ทำลายรถถัง ตัดเส้นทางลำเลียงอาวุธ

ข้าวไม่ถึง น้ำไม่มี กระสุนไม่เติม...

ปืนที่ไม่มีลูก ก็เหมือนท่อนไม้โง่ๆ ท่อนนึง

ทหารฝั่งโน้นตอนนี้สภาพไม่ต่างจาก "ซอมบี้" ที่ถูกปล่อยเกาะ รอเวลาร่างกายร่วงโรยไปเองโดยที่เราไม่ต้องเปลืองกระสุนซ้ำ!

3.นรกที่มีตา (The Eyes of Doom) 

ป่าทึบที่มันมั่นใจนักหนาว่าใช้ซ่อนตัวได้... วันนี้เราเปลี่ยนมันเป็น "ตู้ปลา"

โดรนของเราบินว่อนเป็นฝูง สแกนเห็นทุกความร้อน ทุกการขยับตัว

คำว่า "ซุ่มโจมตี" ของฝั่งโน้น กลายเป็นเรื่องตลกโปกฮาสำหรับเรา

เพราะทันทีที่มันคิดจะขยับ... พิกัดหัวของมันก็ถูกล็อกเป้าเรียบร้อยแล้ว

"เห็นก่อน = ชนะ" และตอนนี้... เราเห็นพวกมันชัดแจ๋วเหมือนดูหนัง 4K!

UPDATE ล่าสุด: ทวงคืนครบ จบแบบไร้เจ็บ!

และนี่คือข่าวที่ทำเอาฝั่งโน้นหน้าซีด... พื้นที่ยุทธศาสตร์สำคัญที่เราเคยถูกกดดัน "ตอนนี้เรายึดคืนกลับมาได้เกือบทุกจุดแล้ว!"

ที่พีคที่สุดคือปฏิบัติการทวงคืนแผ่นดินครั้งหลังๆมานี้...

"ไม่มีรายงานกำลังพลสูญเสียแม้แต่นายเดียว" (Zero Casualties)
เดินเข้าไปปักธงไทยแบบเท่ๆ ในขณะที่อีกฝั่งแตกกระเจิงหนีตายไม่คิดชีวิต นี่แหละครับคือความเหนือชั้นของจริง!

หมายเหตุ (สำหรับพวกช่างกังวล):

สิ่งที่ผมนำมาเล่าสู่กันฟังนี้ ไม่ใช่ความลับทางราชการ หรือ ข้อมูลเชิงลึกที่กระทบความมั่นคง แต่อย่างใด

มันคือ "ยุทธวิธีพื้นฐาน" และ "ผลลัพธ์ที่ปรากฏชัดเจน" ในสนามรบยุคใหม่ที่ทั่วโลกเขารู้กัน

ผมเซฟพี่น้องทหารเราเสมอ ข้อมูลพิกัดหรือแผนลับ ลึกกว่านี้ผมรู้... แต่ผมไม่พูด!

สบายใจได้ครับ ผมรู้ลิมิตดีว่าเส้นไหนคือเส้นตาย!

สรุปสุดท้าย:

ตัวเลข "ศูนย์" ในรายงานความสูญเสียของเรา... ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่มันคือผลลัพธ์ของ "ความเขี้ยวลากดิน" ทางยุทธวิธี  วันนี้เราไม่ได้รบเพื่อความสะใจบ้าบอ แต่เรารบเพื่อ "พาพี่น้องทหารกลับบ้านแบบครบ 32" ความเงียบที่คุณได้ยินที่ชายแดนไทย... คือเสียงแห่งความปลอดภัย แต่ความเงียบที่ฝั่งโน้น... คือความเงียบงันชั่วนิรันดร์!ใครที่เคยดูแคลนทหารไทยไว้... เบิกตาดูผลงานตอนนี้ แล้วจะรู้ว่า "ของจริง" เขาไม่เห่า... แต่เขากัดจมเขี้ยวครับ!

พีระชาติ อินตา
#ความจริงจากแนวหน้า #สมรภูมิเดือด #กองทัพไทย #SaveOurSoldiers #TacticalWarfare #ของจริงไม่พูดเยอะ #ยึดคืนพื้นที่