ปักกิ่ง, 13 ต.ค. (ซินหัว) – เหล่าสุภาพสตรีจากต่างมุมโลกกำลังกำหนดนิยามใหม่ของความเข้มแข็งด้วยเรื่องราวสร้างแรงบันดาลใจข้ามทวีปและวัฒนธรรม และความกล้าหาญเดียวกันที่จะมุมานะฟันฝ่าอุปสรรคความยากลำบากเพื่อเปล่งประกายแสงอันงดงาม

เส้นพรมแดนและกำแพงภาษามิอาจจำกัดเรื่องราวของพวกเธอเหล่านี้ที่บอกเล่าความแข็งแกร่ง ความคิดสร้างสรรค์ และความหวัง ซึ่งดังก้องด้วยจิตวิญญาณแห่งการประชุมผู้นำโลกว่าด้วยสตรี (Global Leaders' Meeting on Women) ในกรุงปักกิ่ง

ทำสิ่งเล็กสิ่งน้อยด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่

ด้านหน้าร้านขายงานฝีมือขนาดเล็ก “บูล ชีป” ในเมืองเฉิงตู มณฑลซื่อชวน (เสฉวน) ทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน มีงานเลี้ยงอำลาแสนพิเศษ ที่ซึ่งแขกคนสำคัญคือหญิงชราชาวสหราชอาณาจักร “เรเชล เกรซ พินไนเจอร์” ผู้ใช้เวลาชีวิตกว่าห้าทศวรรษกับงานบริการในต่างประเทศ

(แฟ้มภาพซินหัว : เรเชล เกรซ พินไนเจอร์ (กลางขวา ด้านหลัง) เล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองในเมืองเฉิงตู มณฑลซื่อชวนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน วันที่ 19 เม.ย. 2025)

พินไนเจอร์เกิดปี 1945 ที่เมืองชาฟต์สบรีบนเกาะอังกฤษ เป็นลูกสาวคนเล็กสุดในครอบครัวแพทย์ เรียนจบจากมหาวิทยาลัยบริสตอลในปี 1968 โดยเธอไม่ได้สนใจอาชีพมั่นคงเงินดี แต่เลือกเดินทางไปทั่วพื้นที่ขัดแย้งและภัยพิบัติในเอเชียและแอฟริกา ทำงานเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพและการศึกษาในประเทศกำลังพัฒนา 15 แห่ง

ปี 2008 พินไนเจอร์เดินทางมามณฑลซื่อชวนเพื่อช่วยเหลืองานบรรเทาทุกข์จากแผ่นดินไหวเวิ่นชวนและโครงการอบรมผู้รอดชีวิตที่พิการในช่วงหลังภัยพิบัติ โดยพินไนเจอร์ค้นพบแรงบันดาลใจในงานฝีมืออันประณีตบรรจงที่มีอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ และตั้งใจสร้างช่องทางจำหน่ายที่ยั่งยืนให้งานฝีมือเหล่านี้

ปี 2013 พินไนเจอร์ก่อตั้งบลู ชีป ร้านค้าธรรมดาๆ ในเมืองเฉิงตูที่จำหน่ายงานฝีมือจากผู้พิการหรือครอบครัวยากจน ตอนแรกที่เธอเผยความคิดเปิดร้านนี้ หลายคนไม่ได้ให้กำลังใจเธอเท่าไรนัก แต่เธอไม่ท้อถอย คิดเพียงว่าต่อให้ร้านเจ๊งหลังจากเปิดได้ 1-2 ปี ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร

ช่วงเวลามากกว่าทศวรรษถัดมา ร้านค้าของพินไนเจอร์ไม่เพียงอยู่รอดแต่กลับเติบโต ที่นี่นำเสนองานฝีมือราว 20,000 ชิ้นจาก 13 กลุ่มชาติพันธุ์ โดยช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ร้านค้าแห่งนี้ได้สนับสนุนผู้ด้อยโอกาสในมณฑลซื่อชวนมากกว่า 1,000 คน

(แฟ้มภาพซินหัว : เรเชล เกรซ พินไนเจอร์ (คนที่ 2 จากขวา) ฟังเรื่องราวชีวิตของช่างฝีมือผู้พิการในเมืองเฉิงตู มณฑลซื่อชวนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน วันที่ 19 เม.ย. 2025)

พินไนเจอร์กล่าวว่าผู้คนคิดว่าการกุศลหมายถึงให้ของฟรีๆ แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการจริงๆ คือศักดิ์ศรีความภูมิใจ การถูกมองเห็นว่ามีความสามารถ ไม่ใช่ความสงสาร ซึ่งการได้เห็นคนมีคุณค่าในตัวเองผ่านการยอมรับและเบ่งบานเมื่อผู้คนเห็นค่าในสิ่งที่พวกเขาเป็นคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงชีวิตอย่างแท้จริง

จดหมายอำลาของพินไนเจอร์ เธออ้างอิงคำกล่าวของแม่ชีเทเรซาที่ว่า “เราไม่สามารถทำสิ่งใหญ่โตได้ทั้งหมด แต่เราสามารถทำสิ่งเล็กสิ่งน้อยด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ได้”

เพิ่มพูนพลังด้วยการเป็นสตรี

ข้างในโรงงานแปรรูปกาแฟที่นครกินชาซา เมืองหลวงของสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก (DRC) “ทิสยา มูคูนา” วัย 33 ปี เดินผ่านเครื่องคั่วกาแฟอย่างสง่างาม ชุดเดรสสีสันสดใสของเธอตัดกับบรรยากาศโรงงานอย่างชัดเจน โดยมูคูนาได้รับการขนานนามจากคนท้องถิ่นอย่างรักใคร่ให้เป็น “ราชินีกาแฟ” ของประเทศ

มูคูนา ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งลา คินอยส์ (La Kinoise) หรือ “สตรีแห่งกินชาซา” นั้นเรียนจบปริญญาสาขาการตลาดในฝรั่งเศสและปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจในเซี่ยงไฮ้ พ่อแม่ของเธอเคยจินตนาการว่าลูกสาวจะทำงานอยู่บริษัทข้ามชาติในนิวยอร์ก แต่ความจริงเธอเลือกกลับบ้านและตั้งใจเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง

ปี 2018 มูคูนาเปลี่ยนจุดสนใจไปยังอุตสาหกรรมกาแฟและเผชิญความท้าทายมากมาย ทั้งขาดแคลนเงินทุน แหล่งจ่ายไฟไม่เสถียร อุปกรณ์เชื่อถือไม่ได้ และโครงสร้างพื้นฐานย่ำแย่ ซึ่งส่วนที่ยากลำบากยิ่งกว่าคือข้อเท็จจริงที่ว่าเธอเป็นผู้ประกอบการหญิง

มูคูนายอมรับว่าตอนแรกเธอไม่แน่ใจในตัวเองที่กลายเป็น “เด็กหญิงคนใหม่” ในอุตสาหกรรมกาแฟที่มีผู้ชายเป็นใหญ่ เพราะเธอมักถูกปฏิบัติด้วยวิถีทางแบบสั่งสอนเหมือนเธอเป็นเด็กน้อย แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้สั่นคลอนความมุ่งมั่นของมูคูนา กลับทำให้เธอแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิม

(แฟ้มภาพซินหัว : ทิสยา มูคูนา ผู้ก่อตั้งแบรนด์กาแฟ “ลา คินอยส์” พูดคุยกับพนักงานที่โรงงานในเมืองกินชาซาของสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก วันที่ 29 ก.ย. 2025)

ด้วยฐานะผู้หญิงที่พยายามสร้างความเปลี่ยนแปลงและทำให้เห็นว่ากาแฟคองโกเป็นหนึ่งในกาแฟที่ดีที่สุด มูคูนาตั้งใจฟื้นฟูสถานะของประเทศในฐานะผู้ส่งออกกาแฟชั้นนำระดับโลก โดยปี 2023 กาแฟโรบัสตาของเธอคว้าชัยชนะในงานแสดงสินค้าเกษตรนานาชาติแห่งปารีส

มูคูนาฝึกอบรมเกษตรกร ฟื้นฟูแปลงเพาะปลูกที่ถูกทิ้งร้าง และซื้อเมล็ดกาแฟในราคาที่เป็นธรรมภายใต้โครงการฟื้นฟูแปลงเพาะปลูกเก่าของเธอ ทำให้คนรุ่นใหม่ไม่จำเป็นต้องแห่ไปเมืองใหญ่เพื่อค้นหาความหวัง พวกเขาสามารถสร้างความหวังจากบ้านเกิดได้

การมีชีวิตแข็งแกร่งกว่าความตาย

ห้วงยามเช้ามืด โซมายา โชเมอร์ เดินผ่านซอยคับแคบของค่ายผู้ลี้ภัยอัล-นูเซรัต โดยเสื้อคลุมสีขาวของเธอพลิ้วกระพือเหมือนชุดเกราะ นี่เป็นทั้งเครื่องแบบและเกราะป้องกันของเธอในฉนวนกาซา ทั้งยังเป็นสัญลักษณ์การต่อต้านขัดขืนท่ามกลางการทำลายล้าง

ข้างในโรงพยาบาลอัล-อาวดา โชเมอร์ ซึ่งเป็นสูตินรีแพทย์และคุณแม่วัย 34 ปี ได้ทำคลอดชีวิตใหม่กลางซากปรักหักพัง เสียงร้องไห้ของทารกเกิดใหม่ดังผสมปนเปกับเสียงระดมยิงกระสุนปืนที่ดังอยู่ไกลๆ

โชเมอร์เผยว่าทุกวันต้องรับมือกับผู้ป่วยมากกว่า 200 ราย และจำนวนผู้ป่วยเพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยสถานการณ์ที่โรงพยาบาลนั้นสะท้อนวิกฤตมนุษยธรรม มีผู้หญิงอยู่เต็มระเบียงทางเดินคับแคบเฝ้ารอเก้าอี้ที่นั่ง เสียงไซเรนรถพยาบาลดังผสมกับเสียงเด็กร้องไห้ พยาบาลจดชื่อผู้ป่วยมาใหม่ แพทย์ทำการรักษาด้วยอุปกรณ์จำกัด

(แฟ้มภาพซินหัว : เด็กชาวปาเลสไตน์ผู้พลัดถิ่น ซึ่งทนทุกข์กับภาวะทุพโภชนาการและสมองพิการ อยู่ในค่ายพักพิงที่ดัดแปลงมาจากโรงเรียนในเมืองกาซาซิตี วันที่ 25 ก.ค. 2025)

ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมไฟอันเดียว โชเมอร์ทำอัลตราซาวน์บนท้องของคุณแม่คนหนึ่ง ภาพอัลตราซาวน์นั้นกระพริบไม่หยุด ดูอ่อนแอแต่ยังมีชีวิต ขณะด้านนอกโรงพยาบาลมีเสียงระเบิดดังผสมกับเสียงร้องไห้ของเด็กทารกเกิดใหม่

“สามีของฉันก็เป็นหมอ” โชเมอร์กล่าว “บางครั้งเราทั้งคู่ต่างทำงาน ต้องปล่อยลูกอยู่เพียงลำพัง นี่เป็นความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง แต่เราก็ต้องไปต่อ”

“ทุกการเกิดใหม่ทำให้เรารู้สึกว่ายังมีหวัง รู้สึกว่าการมีชีวิตแข็งแกร่งกว่าความตาย” โชเมอร์กล่าว “เด็กทุกคนที่เกิดในกาซาเป็นดังข้อความที่บอกว่าผู้คนยืนหยัดมีชีวิตแม้เผชิญอุปสรรคความยากลำบาก”