7 นักศึกษาของม.เว็บสเตอร์ ผ่านการสอบของหลักสูตรการผสมผสานนาฏยศิลป์สากลและนาฏยศิลป์ไทย

มหาวิทยาลัยเว็บสเตอร์ (ประเทศไทย) เป็นมหาวิทยาลัยสัญชาติอเมริกันที่ให้ความสำคัญและส่งเสริมให้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเห็นคุณค่าของวัฒนธรรมในประเทศที่เดินทางเข้ามาศึกษา อย่างการเรียนการสอนใน หลักสูตรนาฏยศิลป์สากล(International Dance) ของคณะศิลปกรรมศาสตรบัณฑิต สาขานาฏยศิลป์ สมัยใหม่ (BFA in Dance with a Modern Emphasis) ทางมหาวิทยาลัย ได้เริ่มนำ “รำไทย” เข้ามาผสมผสานกับในหลักสูตรตั้งแต่ปี พ.ศ.2553 ซึ่งนักศึกษาที่ลงเรียนต้องผ่านการเรียนรู้ด้านทฤษฎีและฝึกฝนในภาคปฏิบัติ โดยอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิระดับโลกของแวดวงนาฏยศิลป์ไทยและนาฏยศิลป์สากล 2 คน คือ ภัทราวดี มีชูธน ศิลปินแห่งชาติสาขาศิลปะการแสดง (ละครเวทีและภาพยนตร์) สอนนาฏยศิลป์ไทย และ เบคก้าร์ รีด (Miss Beckah Reed) อาจารย์สอนนาฏยศิลป์และผู้อำนวยการศิลปะมหาวิทยาลัยเว็บสเตอร์ ประเทศไทย (Professor of Dance, Artistic Director)

ในปีนี้ 7 นักศึกษาของเว็บสเตอร์คือ อิสเบลล์ แลนดิ(Isabelle Lande), แอ๊บบี้ คอนเทอรัส (Abby Contreras),คอร์บิ้น ฮอลล์ (Corbin Hall), อิสซี่ พิค Izzy Pic, มาริสซ่า เล็คคาร์ด (Marissa Beccard), แชนนอล ฮัวบริช (Shannon Haubrich), ไทร่า คอร์พฟ (Tyra Korpf) ได้ผ่านการเรียนระยะเวลา 8 สัปดาห์ 16 คาบเรียนของหลักสูตรนี้ด้วยคำชื่นชมของ ครูเล็ก-ภัทราวดี

ครูเล็ก-ภัทราวดี มีชูธน เผยว่า“การสอนรำไทยให้กับนักศึกษาเว็บสเตอร์ เราจัดกันครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้ว คือ 2 ปี ถึงจะเปิดการสอนและที่แปลกใจคือนักศึกษาที่เข้ามาเรียนก็เก่งขึ้นทุกปี การเรียนรำไทยที่นี่เราจะสอนกันในเรื่องของเหตุผล ที่มาที่ไป สอนท่ารำพื้นฐาน จีบคว่ำจีบหงาย แล้วต้องรู้ที่ไปที่มาด้วยว่าทำไมต้องทำแบบนี้ อย่างการตั้งวงแขน ฝรั่งจะนิยมเส้นตรงเพราะแสดงถึงความมุ่งมั่น แต่คนไทยนิยมเส้นโค้งเพราะมันให้ความรู้สึกที่สบายๆ บ้านเมืองเรามันร้อนจึงต้องการอะไรที่ผ่อนคลายสบายๆ มีการย่อการนั่งกับพื้นเพราะพื้นเราอุ่น แต่ตะวันตกพื้นเขาเย็นเขาจึงต้องกระโดด คือทุกอย่างมันมีคำอธิบายถึงเหตุและผลว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมเราถึงคิดต่างกัน เมื่อเขารู้ก็จะเกิดความเข้าใจกันแล้วก็ทำให้เกิดความเคารพซึ่งกันและกัน นี่คือจุดมุ่งหมายที่สำคัญ”

คอร์บิ้น ฮอลล์ นักศึกษาหนุ่มอเมริกันอายุ 23 ปี ที่กำลังจะสำเร็จการศึกษาและเขามุ่งมั่นที่จะเป็นศิลปินอาชีพ กล่าวถึงการเรียน
รำไทยครั้งนี้ว่า “ก่อนหน้านี้รู้จักแต่การเต้นแบบอินเดียโบราณที่เรียกว่า “The Bharatanatyam” แต่มันไม่เหมือนรำไทย ความรู้สึกแรกที่เข้ามาเรียนคือ เหมือนเริ่มเรียนเต้นใหม่อีกครั้ง กับสิ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน มันคล้ายบัลเล่ต์ ครั้งแรกจะต้องเข้มงวดในการยกระดับของแขน มือ ต่างๆ แค่ยกต่างกันนิดเดียวมันก็ผิดกับถูกแล้ว คือไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้ จึงเหมือนการเริ่มเรียนเต้นครั้งแรกเลย ผมเรียนเต้นมาตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ตอนนี้ อายุ 23 ปีแล้ว และ 20 ปีที่ผ่านมาผมอยู่กับแดนซ์ตลอด แต่พอมารู้จักไทยแดนซ์แล้วก็รู้สึกหลงใหลและชอบมันมากๆ และคิดอยากจะพัฒนาต่อไป”

สำหรับ แอ๊บบี้ คอนเทอรัส นักศึกษาสาวสวยสดใส อายุ 21 ปี บอกว่า “ฉันเรียนเต้นมาตั้งแต่ 3 ขวบเหมือนกัน และรู้สึกว่าการรำไทยก็ทำให้ได้เห็นอีกโลกหนึ่ง ซึ่งมันค่อนข้างตื่นเต้นที่ได้เจออะไรใหม่ๆ ไม่เคยรู้จักรำไทยมาก่อนเลย เห็นจากเว็บสเตอร์ว่าที่นี่เปิดสอนเมื่อมีโอกาสจึงไม่ควรพลาด แต่พอมาเจอเข้าจริงๆ โหมันยากมาก มันเหมือนบัลเล่ต์เลยนะมันละเอียดอ่อน เหมือนทำสมาธิกับตัวเองมีการเตรียมท่า ตั้งท่าแล้วก็หยุด การเคลื่อนไหวที่ช้าควบคุมการหายใจให้สอดคล้องกัน ฉันชอบเวลาจีบมือรู้สึกว่ามันสวยมาก และคิดว่ามันมีเสน่ห์ที่สุดแล้วเท่าที่รู้สึก”

และอีกหนึ่งนักศึกษาสาวตาคม ไทร่าคอร์พฟ อายุ 22 ปี รัฐอิลลินอยส์ บอกว่า“ปกติฉันสนใจในเรื่องศิลปะ วัฒนธรรม วิถีผู้คนที่แตกต่างอยู่แล้ว เคยเดินทางไปเรียนนาฏยศิลป์อินเดียตะวันออกมาก่อน พอได้ยินว่ามีคณะเปิดสอนนาฏยศิลป์ไทย ในเมืองไทย ก็เลยใช้โอกาสนี้เริ่มทำสิ่งที่ต่างออกไป มากกว่าการแสดงบัลเล่ต์ การเรียนรำไทยช่วยเพิ่มเติมความเข้าใจการเคลื่อนไหวร่างกาย ที่ใช้เป็นสัญลักษณ์ในการสื่อสารมากขึ้น ฉัน หวังว่าจะได้เรียนรู้การขยับท่าเต้นเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งพันรูปแบบ เพื่อใช้สำหรับการออกแบบท่าเต้นของฉัน รำไทยมันคล้ายกับท่าเต้นอินเดียในเรื่องการเชื่อมต่อประกอบกันของมือและนิ้วมือ แต่จะแตกต่างกันในเรื่องการเคลื่อนไหวร่างกายเพื่อสื่อสารแสดงเรื่องราวออกมา ข้อแตกต่างเหล่านี้เป็นประโยชน์มากในการออกแบบท่าเต้นในแต่ละวัฒนธรรม และตอนนี้หลังจากเรียนรำไทยแล้ว ฉันรู้แล้วว่ากระดูกแขน กระดูกนิ้วหักนั้นเป็นอย่างไร”

ทั้งนี้ นักศึกษาทั้ง 7 คนได้ผ่านการสอบของหลักสูตรนี้ ด้วยการสร้างสรรค์การแสดงของตัวเองขึ้นจากการผสมผสานนาฏยศิลป์สากลและนาฏยศิลป์ไทยในการแสดงชุด “East Meet West” โดยทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าศิลปะการแสดงของชนชาติใดก็ล้วนเป็นสากลทั้งสิ้นสามารถนำมาสื่อสารเชื่อมต่อกันได้ แม้แต่วัฒนธรรมที่แตกต่างอย่างโลกตะวันตกและโลกตะวันออก

ครูเล็ก-ภัทราวดี มีชูธน

คอร์บิ้น ฮอลล์

แอ๊บบี้ คอนเทอรัส

ไทร่า คอร์พฟ