เจาะเวลาหาโจโฉ เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ของจีน ในยุคสมัย ตอนต้นๆของการเกิดสามก๊ก แต่งขึ้นโดย เกิงซิน เค้าโครงของเรื่องจะกล่าวถึง เล่าฉ่วง ซึ่งเป็นคนในยุคปัจจุบัน ที่ย้อนอดีตไปเข้าร่างของ เล่าฉ่วง พระอา ของพระเจ้าเหี้ยนเต้ ซึ่งเป็น ฮ่องเต้ ในยุคเริ่มต้นก่อนจะ แบ่งแยกกลุ่มอำนาจออกเป็น สามก๊ก ตามประวัติศาสตร์ของชนชาติจีน

คำว่า ฮ่องเต้ ของคนจีนในยุคนั้นถือเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณ ที่พลเมืองให้ความเคารพนับถือ เป็นเจ้าชีวิตของคนทั้งประเทศ ซึ่งแน่นอนว่า กว่าที่ฮ่องเต้จะได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณได้นั้นย่อมต้องสั่งสมอำนาจและบารมีมานับเป็นร้อยเป็นพันปี

ฮ่องเต้ แต่ละยุค แต่ละสมัย มีทั้งฮ่องเต้ที่ดี เห็นแก่ประชาชนและประเทศชาติเป็นใหญ่จะทุ่มเท ทุกอย่างเพื่อให้ประชาชนมีความสุข ประเทศชาติเจริญก้าวหน้า และในทำนองเดียวกัน ฮ่องเต้ ที่ไม่ดีก็มีอยู่ ซึ่งส่วนใหญ่จะถูกล้มล้างจากภาคทหารและประชาชน เมื่อเห็นว่า ฮ่องเต้นั้น ไม่อยู่ในทศพิธราชธรรม เห็นแต่ประโยชน์ของตนเป็นใหญ่มากกว่าที่จะนึกถึงประเทศและประชาชน

หัวใจของนิยายเรื่องนี้ จะเน้นไปในกลเกม ของ โจโฉ ซึ่งกุมกำลังทหาร และบริหารแผ่นดิน โดยเอานามของฮ่องเต้ มาเป็นตัวค้ำบารมี เพื่อมิให้ประชาชนลุกฮือขึ้นต่อต้าน เนื่องจากยังไม่ได้รับความรักนับถือจากคนส่วนใหญ่ทั้งประเทศ เพราะยังไม่มีผลงานเพื่อชาติและประชาชนปรากฏอย่างชัดเจน โจโฉจึงต้องยึดถือเอา ฮ่องเต้ เป็นหลัก เพื่อให้คนส่วนใหญ่ทั้งประเทศ ให้ความเคารพนับถือให้ได้เสียก่อน

และต่อไปนี้คือ ข้อมูล ตัวอย่าง อันเป็นกลเกม ในการดำเนินการเพื่อยึดครองความเป็นใหญ่ของโจโฉ ในนิยายเรื่องนี้......

(ตัวอย่างกลเกม ที่ใช้ราชโองการของฮ่องเต้ มาสร้างประโยชน์ให้ตนเอง)

“ที่ผ่านมานอกจากขุนนางบุ๋นแม่ทัพบู๊ที่รับราชโองการแล้ว ผู้คนทั่วไปไม่มีโอกาสเห็นตอนนี้โจโฉเทิดทูนเจ้าชีวิต สั่งการเหล่าขุนนาง ราชโองการฉบับนี้ใช่มาจากพระเจ้าเหี้ยนเต้หรือไม่ ไม่อาจล่วงรู้แน่ชัด”

“โจกงเชิดชูเจ้าชีวิตสั่งการเหล่าขุนนาง ทั้งสามารถปราบผู้กระด้างกระเดื่องแทนเจ้าชีวิต เมื่อเป็นราชโองการ หากเบ้งหงังไม่รับถือว่าขัดราชโองการ เท่ากับเป็นกบฏ”

ราชโองการที่สร้างขึ้นเองในลักษณะนี้โจโฉจะจัดทำขึ้น เมื่อต้องการจะกำจัดศัตรูให้พ้นไปจากทางของตน โดยอาศัยข้ออ้างว่า เป็นราชโองการของฮ่องเต้

และในทำนองเดียวกัน เมื่อฮ่องเต้ ได้รับรู้แผนการร้ายของโจโฉ ล่วงหน้า พระองค์ก็จะใช้ราชโองการ มาเป็นเครื่องมือเช่นเดียวกัน ดังตัวอย่าง

(ตัวอย่าง เมื่อ ฮ่องเต้ รับรู้มาว่า โจโฉคิดจะเรียกเล่าฉ่วงมาฆ่าในเมืองหลวง พระองค์ก็จะทำราชโองการเรียกตัวเล่าฉ่วงเข้าเฝ้า ใครคิดจะทำร้ายก็จะยาก) “ราชโองการฉบับนี้พอถูกส่งออกมา ผู้คนทั้งแผ่นดินล่วงรู้ เจ้าถือว่าไปตามพระบัญชาเจ้าชีวิต ต่อให้โจกงคิดฆ่าเจ้าก็ต้องคิดใคร่ครวญให้ดี”

“เบ้งหงังคงเดินทางมาอย่างยากลำบาก ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้เราปัดกวาดจุดพักม้า ให้เบ้งหงังพักผ่อน รอฝ่าบาทเบิกตัวเข้าเฝ้า”

ในยุคสมัยนั้น แม้ฮ่องเต้จะเป็นเจ้าชีวิต และเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณของคนทั้งประเทศ แต่อำนาจส่วนใหญ่ก็ยัง ถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยคนสองกลุ่ม คือ กลุ่มรากหญ้าที่เป็นพลเมืองทั่วไป และกลุ่มปัญญาชนที่ถือว่า เป็นผู้นำทางสังคม ได้แก่ บรรดาขุนนางที่ดี พ่อค้า คหบดีที่ร่ำรวย เชิดชูราชบัลลังก์ ดังนั้น หากจะมีใครคิดทำร้ายใครในทางที่ผิดทำนองคลองธรรมก็ยังต้องกริ่งเกรงคนสองกลุ่มนี้

(ตัวอย่างที่ บ่งบอกให้ทราบว่า เล่าฉ่วงมีกลุ่มปัญญาชนสนับสนุนอยู่) “เล่าฉ่วงมีสายสัมพันธ์กับเหล่าตระกูลใหญ่เมืองเองฉวนหากว่าเล่าฉ่วงประสบเหตุร้าย เหล่าตระกูลใหญ่เมืองเองฉวนย่อมทราบว่าเป็นฝีมือของโจโฉ ต้องกล่าวโทษโจโฉ ตอนนี้โจโฉยังไม่วางรากฐานอยู่ในแคว้นซีจิ๋ว ไม่คิดเป็นศัตรูกับเหล่าตระกูลใหญ่”

กลเกมของโจโฉ ไม่เพียงแค่คิดในเรื่องของหน้าที่การบริหารเท่านั้น แม้แต่โครงสร้างของการ กักขัง หรือกำจัดอิสรภาพของฮ่องเต้ ถือเป็นอีกรูปแบบหนึ่งด้วยเช่นกัน

(ตัวอย่างในการกักบริเวณของฮ่องเต้ เมื่อ โจโฉ อ้างเหตุผล พาฮ่องเต้ย้ายราชธานีมาอยู่ที่ใหม่) “หลังจากที่พระเจ้าเหี้ยนเต้ประทับอยู่ที่เมืองฮูโต้ โจโฉก็จัดตั้งเมืองเป็นเมืองชั้นใน ซึ่งก็คือราชธานี จากนั้นสร้างเมืองชั้นนอก มีขนาดใหญ่กว่าเมืองชั้นใน ภายในราชธานีมีที่ทำการของทางราชการตั้งเรียงรายทั้งตัดถนนใหญ่หลายสายต่อถึงกัน”

“หลังจากที่พระองค์เสด็จมาประทับที่เมืองฮูโต้ พบว่าสถานการณ์ไม่ได้สวยงามดังที่ทรงนึกจินตนาการไว้ โจโฉเปลือกนอกแสดงความเคารพต่อพระองค์ แท้จริงยึดถือเป็นหุ่นเชิด พระองค์ไม่มีส่วนในการกำหนดข้อราชการในราชสำนัก หนังสือกราบทูลจากทุกแห่งหนล้วนส่งเข้าทำเนียบซือคง พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้แต่เรื่องปลีกย่อยเล็กน้อย หากเป็นเช่นนี้สืบไป พระราชอำนาจฮ่องเต้ต้องถูกโจโฉจับแขวนเอาไว้ ซึ่งต่างกับที่พระเจ้าเหี้ยนเต้
คิดไว้อย่างสิ้นเชิง”

“ขณะที่พระเจ้าเหี้ยนเต้เบิกตัวเล่าฉ่วงเข้าเฝ้า โจโฉก็อยู่ด้านข้างตลอดเวลา ดังนั้นทั้งสองไม่ได้สนทนากันอย่างสนิทสนม พระเจ้าเหี้ยนเต้เพียงรับสั่งถามถึงเรื่องที่แล้วมา หาได้ตรัสเรื่องอนาคตไม่”

แม้ในช่วงเวลานั้น พระเจ้าเหี้ยนเต้ยังมีอายุไม่มากนัก แต่พระองค์ก็ทราบทุกสิ่งทุกอย่างได้จาก ข้าราชการที่จงรักภักดี แต่พระองค์ก็ทรงทำอะไรตามอำเภอไม่ได้ และนี่คือตัวอย่างในความคับแค้นใจของพระองค์

(ตัวอย่าง ถึงความคับแค้นใจ)“ในวรรณกรรมสามก๊กบอกว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้คับแค้นพระทัยในโจโฉ ทรงกัดพระดรรชนีใช้พระโลหิตเขียนข้อความลงบนแพรขาวแล้วสอดใส่ไว้ในตะเข็บเสื้อ เรียกว่าพระราชโองการในตะเข็บเสื้อ”

การทำงานใหญ่ของโจโฉ ในนิยายอิงประวัติศาสตร์จีนเรื่องนี้ แสดงให้เห็นถึง ความฉลาดอันเป็นอัจฉริยภาพของโจโฉว่า มิได้เก่งในเรื่องของการสู้รบเท่านั้น แต่ในเรื่องของสติปัญญา และความเจนจัดของชีวิต โจโฉก็มีอยู่ในจิตวิญญาณด้วยเช่นกัน

(ตัวอย่างที่โจโฉมอง ออกถึงสถานการณ์รอบด้าน และมองลึกลงไปถึงตัวตนของฮ่องเต้ได้อย่างถ่องแท้) “พระเจ้าเหี้ยนเต้มีพระพักตร์หล่อเหลา แต่พระเนตรค่อนข้างเรียวยาว คล้ายกับตาของงูพิษ พระโอษฐ์ก็เบาบาง ยิ่งเป็นลักษณะของความแล้งน้ำใจ ในความเป็นจริงพระองค์ทรงแล้งน้ำใจ”

“โจโฉอาศัยเหตุการณ์ล่าสัตว์ดูภาพรวมออก เห็นว่าในราชสำนัก หรืออาจบอกว่าในพระนครฮูโต้ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางกิจการใหญ่ของตนเองได้ เหล่าขุนนางเก่ามีแต่ชื่อเสียง ไร้ซึ่งอำนาจ หลังจากนี้ขอเพียงเขาสามารถควบคุมสถานการณ์ใหญ่ไว้ จะช้าเร็วต้องกุมอำนาจใหญ่อยู่ในมือ ไม่มีผู้ใดยับยั้งฝีเท้าของเขาได้ เล่าฉ่วงอาจเป็นคู่ต่อสู้คนหนึ่ง แต่เสือร้ายที่ถูกกักขังอยู่ในกรงตัวหนึ่งสามารถทำอย่างไรได้”

มีคำกล่าวว่า ใครอ่าน นิยายเรื่องสามก๊ก จบสามครั้ง เป็นคนที่คบไม่ได้ ก็น่าจะเป็นไปได้นะครับ เพราะในประวัติศาสตร์ของจีนช่วงนี้ ทุกเหตุการณ์ ทุกสถานการณ์ ทุกความคิด ล้วนเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมทุกช็อตทุกมุม และเล่ห์เหลี่ยมพวกนี้ยังไม่ล้าสมัยเสียด้วย