เด็กนักเรียนบนดอยสูงคือเด็กไทยกลุ่มหนึ่งที่ได้ชื่อว่าขาดแคลนโอกาสที่ดีของสังคม ส่วนใหญ่ของเด็กกลุ่มนี้อยู่ในครอบครัวที่มีสถานะทางเศรษฐกิจที่เรียกได้ว่าค่อนข้างยากจน จนถึงขนาดยากจนมากที่สุด แม้คนกลุ่มนี้ตกอยู่ในสถานะความยากจนมากๆ ก็ทำให้เกิดอุปสรรคในการเรียน บางรายไม่สามารถเรียนจบการศึกษาภาคบังคับได้ บางรายต้องตกเป็นเหยื่อขบวนการค้ามนุษย์ และค้ายาเสพติด

จากข้อมูลของกองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา (กสศ.) ระบุว่าเด็กไทยจำนวนกว่า 2 ล้านคน มีความเสี่ยงสูงมากที่จะหลุดออกจากระบบการศึกษา เพราะครอบครัวมีฐานะยากจน และพบว่าบางครอบครัวมีรายได้เฉลี่ยเพียงวันละ 15 บาทเท่านั้น

ดังนั้น เด็กที่อยู่ในครอบครัวมีฐานะยากจนมากๆ จึงมักจะขาดโอกาสในการเรียนหนังสือ เนื่องจากต้องช่วยพ่อแม่ทำงานต่างๆ นอกจากนี้ ยังพบว่าเด็กจำนวนไม่น้อยไม่มีอาหารเช้ารับประทานก่อนไปถึงโรงเรียน และที่น่าหนักใจมากคือ เมื่อกลับไปถึงบ้านหลังจากเลิกเรียนก็ไม่มีอาหารรับประทานอีก ซึ่งเด็กจะได้รับประทานอาหารกลางวันที่โรงเรียนเท่านั้น แต่ก็พบว่าคุณภาพของอาหารกลางวันที่โรงเรียนหลายแห่งจัดหาให้นั้น มีคุณภาพทางด้านโภชนาการต่ำมาก

และยังมีอุปสรรคสำคัญของการเรียนอีกประการคือ บ้านกับโรงเรียนอยู่ห่างไกลกันมาก บางรายบ้านอยู่ห่างไกลจากโรงเรียนประมาณ 10 กิโลเมตร  และต้องข้ามลำห้วย ลำธาร ข้ามภูเขาไปโรงเรียน ดังนั้น ในหนึ่งวันจึงต้องเดินทางไป-กลับระหว่างบ้านกับโรงเรียนเป็นระยะทางประมาณ20 กิโลเมตร และพบด้วยว่าโรงเรียนที่อยู่ในเขตดอยสูงที่สูงกว่าระดับน้ำทะเลอย่างน้อย 500 เมตรมีจำนวนประมาณ 1,200 แห่ง และมีโรงเรียนที่อยู่บนเกาะห่างไกลอีกประมาณ 120 แห่ง แต่ที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดคือเด็กเหล่านี้ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เพราะพ่อและแม่ต้องทิ้งถิ่นฐานไปหางานทำในเมืองใหญ่ หรือในตัวเมือง ดังนั้น เด็กๆ จึงต้องอยู่กับปู่ย่าตายายหรือลุงป้าน้าอา ทำให้หลายรายมีปัญหาเรื่องขาดความอบอุ่นที่ได้รับจากพ่อและแม่

ส่วนสภาพของโรงเรียนก็เป็นอุปสรรคต่อการเรียนหนังสือของเด็กเช่นกัน บางโรงเรียนหลังคารั่ว บางแห่งห้องน้ำห้องส้วมทรุดโทรมมาก และหลายแห่งไม่มีไฟฟ้าใช้ ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เนต ดังนั้น การเรียนรู้จึงถูกจำกัดอยู่เฉพาะการถ่ายทอดความรู้จากครูเท่านั้น ซึ่งหากได้ครูที่มีความรู้ดีพอสมควร และมีใจรักการสอนหนังสือ ก็ถือว่าเป็นบุญของเด็กๆ แต่หากได้ครูที่ภูมิความรู้ต่ำมาก และไม่รักในการสอน แต่ต้องทนทำงานนี้ เพราะยังหางานอื่นที่ดีกว่าไม่ได้ หรือรอวันย้ายไปอยู่ในโรงเรียนในเมืองที่เจริญกว่า ก็ต้องถือว่าเป็นความโชคร้ายอย่างมหาศาลของเด็ก

คอลัมน์ตะลอนเที่ยวได้เคยนำเสนอเรื่องความยากลำบากของเด็กไทยที่ตกอยู่ในสถานะผู้ด้อยโอกาสของสังคมมาเป็นระยะๆ เพราะต้องการเชิญชวนให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ถึงปัญหา และได้ร่วมกันบริจาคข้าวของเครื่องใช้ ชุดนักเรียน เสื้อผ้า รองเท้านักเรียน หนังสือตำราเรียน อุปกรณ์การกีฬา และร่วมกันบริจาคเงินเพื่อช่วยเพิ่มโอกาสให้กับเด็กนักเรียนที่อยู่ในเขตทุรกันดาร 

ครั้งนี้ขอเชิญชวนคุณผู้อ่านร่วมบริจาคเพื่อช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนบ้านปงแม่ลอบ สาขาห้วยฮ่อม อำเภอแม่ทา จังหวัดลำพูน 

Mr.Flower เพิ่งขึ้นไปที่โรงเรียนนี้เมื่อช่วงวันที่ 9-10 กรกฎาคม 2565 ได้ไปพูดคุยกับคณะครู และเด็กๆ ได้รับรู้ปัญหาต่างๆ ของโรงเรียน ของครู และของเด็กๆ จึงขออนุญาตเชิญชวนคุณๆ ร่วมกันบริจาคเพื่อช่วยเหลือนักเรียน โดยสามารถบริจาคข้าวของได้โดยตรงที่นายชาญชัย ทิพย์ชู ครูใหญ่โรงเรียนบ้านปงแม่ลอบ สาขา
ห้วยฮ่อม หมู่ 5 บ้านห้วยฮ่อมใน ตำบลทาแม่ลอบ อำเภอแม่ทา จังหวัดลำพูน 51170 โทรศัพท์ 081-1116283

แต่ต้องขออนุญาตแจ้งให้ทราบว่าการติดต่อกับครูใหญ่ของโรงเรียนนี้ ต้องติดต่อในช่วงเช้าตรู่มากๆ หรือหลังช่วงเวลา 18.00 น. เพราะในช่วงการทำงานที่โรงเรียนนั้นไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ 

หรือหากคุณต้องการจะบริจาคผ่านMr.Flower หนังสือพิมพ์แนวหน้า โปรดติดต่อสอบถามที่ 091-7233615 

Mr.Flower ตั้งใจพาคุณๆ ไปร่วมบริจาคข้าวของและเงิน เพื่อสนับสนุนนักเรียนโรงเรียนบ้านปงแม่ลอบ ในช่วงต้นกลางเดือนสิงหาคม 2565 หากคุณสนใจร่วมทริปนี้ โปรดติดต่อหมายเลข 091-7233615