เมื่อวันที่ 24 สิงหาคม 2562 นางสาวสุทธิลักษณ์ กันธิพันธ์ หรือ ครูอุ้ม ครูสาวบนดอย ซึ่งก่อนหน้านี้เธอดุถ่ายคลิปวีดีโอโพสต์เรื่องการการใช้ของ “ครูอาสา” ที่โรงเรียนป่าเมี่ยงแม่พริก อ.แม่สรวย จ.เชียงราย ซึ่งระยะทางที่เธอจะไปถึงโรงเรียนนั้น บอกได้เลยว่ายากลำบากอย่างมาก แต่เธอก็ไปสอนเด็กๆ บนดอยได้สำเร็จ จะเห็นว่าเธอละทิ้งความสบายของตัวเอง ไม่แปลกเลยที่เธอจะกลายเป็นครูอันเป็นที่รักของเด็กและชาวบ้านบนดอย

อ่านข่าวเพิ่มเติมได้ที่นี่ : ‘ครูสาวปริญญาเอก’ ทิ้งความสบายมาสอนหนังสือเด็กดอยบนถิ่นทุรกันดาร

ล่าสุด ครูอุ้ม โพสต์เฟซบุ๊กส่วนตัว “Suthiluck Kanthipan”ให้กำลังใจและเป็นแรงใจสำหรับน้องๆ ที่กำลังเรียนอยู่ เพราะก่อนที่ครูอุ้มจะเป็นครูอุ้ม เธอได้ผ่านเรื่องราวที่แย่ที่สุดของชีวิตมาแล้ว แต่เธอไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค์ โดยการเล่าชีวิตของเธอตั้งแต่เรียนจนมาเป็นครูอุ้มในปัจจุบัน ผ่านมุมมอง และแง่คิดไว้มากมาย

โดยข้อความระบุว่า #ชีวิตที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนของฉัน #ครูอุ้ม “ อ่านซิ เขียนให้อ่าน นะ” ฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่ใฝ่ฝันอยากได้ใบปริญญาเหมือนคนอื่นๆ และตอนนั้น .. นั้นก็เป็นสิ่งที่ฉันใฝ่ฝันอีกเช่นเดียวกันคือการที่ได้จบมาเป็นครู" เป็นแม่พิมพ์ของชาติ"แต่มันก็ยากมากกว่า ที่ฉันจะทำตามความฝันของตัวเอง โดยก้ามข้ามอุปสรรคต่างๆที่เข้ามาในชีวิต มีคนเคยพูดกับฉันไว้ว่า...

"ชีวิตในรั้วมหาลัยนั้น มีหลุมอยู่มากมายหลายร้อยหลุม เราต้องรู้จักการเดินที่ดี เพราะหากเราเผลอก้าวตก ลงไปแล้ว มันก็อาจ ยากที่จะปีนขึ้นมาได้"

ย้อนไปเมื่อ 9 ปีที่แล้ว ฉันได้เรียน ป.ตรี... มีอะไรให้ฉันปรับตัวมากมาย เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ และที่อยากที่สุดคือ การเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องตามประเพณี ที่ทุกๆคนต้องเคยผ่าน ตามนิสัยส่วนตัวของฉันแล้ว ฉันเป็นคนที่ไม่ชอบรับคำสั่งและการรับแรงกดดัน และนั่นก็เป็นหลุมแรกที่ฉันพลาด

“ฉันไม่ไปเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องเลย และไม่มีน้องรหัส.. ไม่สนใจพี่รหัส แม้กระทั้งกิจกรรม "ห้องสปิริต"ของคณะครุศาสตร์ ที่ทุกคนให้ความสำคัญ ฉันก็ไม่สน... ณ ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันไม่เสียใจเลยที่เลือกแบบนั้น และการกระทำเหล่านั้นจึงทำให้ฉันได้รู้ ฉันไม่สนิทสนมกับเพื่อนในเอกหรือแม้กระทั่งเพื่อนในห้อง ฉันไปไหนมาไหนอย่างอิสระจนเกินไป...

มักไม่เข้าเรียนวิชาเอกตัวเอง แต่ชอบไปนั่งเรียน วิชาเอกอื่นๆ กับเพื่อนคณะอื่น... ใช้ชีวิตอิสระจนไร้ขอบเขต เที่ยวป่าเที่ยวเขา ออกทริปรถเก่าเที่ยว เล่นดนตรี ร้องเพลง ทำหลายอย่างตามใจ ไร้ ซึ่งวินัยในตัวเองไม่มีการดำเนินชีวิตอย่างมีระบบ และชอบเที่ยวสังสรรค์ ไม่จริงจังและไม่ให้ความสำคัญกับการเรียนอย่างเต็มที่ หมกหมุ่นกับความรักวัยหนุ่มสาว ที่พากันดิ่งลงเหวไปเรื่อยๆ

#หลงอยู่ในวังวนของสังคมมิติที่รายล้อมไปด้วยอบายมุข ฉันขับรถยนต์ตั้งแต่ยังเรียน ในขณะที่เพื่อนหลายคนยังตากฝนขับมอไซค์ ในสายตาของเพื่อนร่วมรุ่นหลายคน มองฉันเป็น เด็กที่ครอบครัวเพียบพร้อมแต่ เป็นคนที่ไม่เอาไหน...

ผลการเรียนของฉัน ตกลงอยากน่าตกใจ มีทั้งติด I และ F มากกว่า 5 ตัวในเทอมเดียว *และนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันเปลี่ยนตัวเอง ฉันย้อนมองตัวเองและคิดได้ว่า “ฉันไม่ได้ไร้ความสามารถหรือไร้สมอง แค่ฉันไม่ให้ความสำคัญและทุ่มเทกับมันอย่างเต็มที่เท่านั้นเอง ฉันเร่งลงทะเบียนเรียนใหม่เพื่อให้จบพร้อมรุ่น “ และฉันก็ทำมันได้” ความผิดพลาด ทำให้ทุกอย่างเริ่มเข้าร่องเข้ารอย *เพื่อน *การเรียน *สภาพแวดล้อม

#ฉันเรียกรอยยิ้มให้มาแทนที่คราบน้ำตาของพ่อแม่ให้กลับมาได้ ฉันคิดได้ว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด คือ #เราต้องรู้จักหน้าที่ของตนว่าอันไหนคือหน้าที่หลักหน้าที่รอง หน้าที่หลักของฉันคือ การเรียนครูให้จบ ถึงแม้ว่าอุปสรรคทุกอย่างเกือบทำให้ฉันลืมความฝันของตัวเอง ไปแล้วก็ตาม แต่ฉันวันหนึ่งฉันได้แข็มแข็งขึ้นและฉันผ่านมันมาได้ ฉันคิดว่า สิ่งพลาดไปนั้น มันได้สอนฉันอย่างมาก ในการดำเนินชีวิต ฉันยังเชื่อเสมอว่า #ความหวังจะเป็นพลังที่จะทำให้เรามุ่งมั่นที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จในวันข้างหน้าได้...

ในวันนี้ ฉันอายุ 27... ฉันโตขึ้นมาก #ฉันได้เป็นครูอย่างที่หวัง ได้เรียนต่อ ฉันจบปริญญาโท
จนมาถึงวันนี้ ฉันกำลังศึกษาในระดับปริญญาเอก ที่เป็นจุดของการศึกษาที่สูงสุด อย่างที่คาดไม่ถึง ฉันสานฝันและเห็นคุณค่าของโอกาส ความรักที่ครอบครัวมอบให้... ฉันเรียนรู้ที่จะให้ผู้อื่นและเห็นความสำคัญของทุกๆสิ่ง 

#ไม่เคยมองว่าเด็กหลังห้องคือเด็กไร้อนาคต ฉันไม่ต้องการอะไรที่มันหวือหวา ฉันพอแล้ว สุขแล้ว อิ่มแล้ว ทุกวันนี้ฉันยังคงมีกลุ่มเพื่อน มีสังคมเหมือนเดิมแต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือรู้หน้าที่ หน้าที่ของลูก หน้าที่ครู สติ ในการครองตน และให้ความสำคัญกับครอบครัวเหนือสิ่งอื่นใด

ณ จุดนี้ วันนี้... หลายคนๆ มองว่าฉันว่า “เป็นคนเก่ง” เป็นคนดัง แต่ใครจะไปรู้ว่าอดีต เราพลาดพลั้งมาเท่าไหร่ ฉันเชื่อว่า #ชีวิตคือการล้มแล้วลุก #ล้มแล้วลุก ..  ก็เพราะชีวิต มีแต่เรื่องหินๆ ลื่นบ้างล้มบ้างก็ไม่แปลก

ขอบคุณการเลี้ยงดูและความอบอุ่นจากครอบครัวที่เรียกสติฉันกลับมา... “ขอบคุณในทุกๆประสบการณ์” “ฉันภูมิใจในตัวเองมาก” ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆ ที่กำลังเรียนต่อ หรือ ใครที่ผ่านอะไรแย่ๆมา... “พระอาทิตย์ย่อมขึ้นใหม่ได้ในทุกๆวัน... โอกาสเริ่มต้นใหม่ก็เช่นกัน... #เรียกแรงเรากลับมา !!! #ครูอุ้ม