สมัยปัจจุบันนี้หลวงปู่มั่น เป็นสักขีพยานในเรื่องมรรคผลนิพพาน เทวบุตรเทวดา อินทร์ พรหม เป็นหลักสักขีพยานได้อย่างเต็มตัวเลยท่านเต็มภูมิจริงๆ เรื่องเทวบุตรเทวดา เต็มภูมิหมดเลย เวลาท่านเทศน์สอนเทวดานี้ เราน้ำตาร่วงนะ

ท่านเล่าให้ฟัง พวกเทพทั้งหลายมานี้มืดแปดทิศแปดด้าน พวกพญาครุฑ พญานาคมาหมดนะ พวกเทวดาตั้งแต่ท้าวมหาพรหมลงมา มาหมดเลย มาเป็นระยะๆ ท่านบอกว่าท่านอยู่เชียงใหม่ ท่านไม่ได้ว่างนะตอนกลางคืน เทศน์อบรมพวกเทพทั้งหลาย สำหรับประชาชนไม่มีอะไรแหละ เพราะท่านไม่เกี่ยวข้องกับใครแต่ไหนแต่ไรมา 

ท่านชอบอยู่องค์เดียวๆ พระติดตามท่านนะ ให้อยู่กับท่านทีละองค์บ้าง สององค์บ้างถ้ามากกว่านั้น ท่านไล่ออกไปอยู่ข้างนอก ให้อยู่กับท่านทีละองค์บ้าง สององค์บ้าง บางทีท่านอยู่องค์เดียวบ้าง อยู่อย่างนี้ นิสัยของท่านไม่ชอบยุ่งแต่ไหนแต่ไรมา ท่านจึงไม่ค่อยได้สอนคน ท่านบอก ท่านไม่ได้สอนใคร แต่พวกเทพนี้สอนแทบทุกคืน ท่านบอกท่านไม่ได้ทำประโยชน์ให้มนุษย์ แต่ทำประโยชน์ให้พวกเทพมากยิ่งกว่ามนุษย์ร้อยเท่าพันทวีท่านว่า ท่านก็ดังไปทางนั้นเสีย ดังกับพวกทวยเทพทั้งหลาย

คิดดูอย่างคืนวันนั้น เราไม่สงสัยล่ะนะที่ว่า พวกเทพจะไม่ดลบันดาลน่ะ คืนวันที่ท่านจะได้ออกเดินทางไปมรณภาพที่สกลนคร เพราะท่านเริ่มไม่นอนมา 3 คืนคืนที่สามนี้ไม่นอนเลย มีแต่ให้เร่งเอาไปสกลนคร เร่งอย่างเด็ดเสียด้วย "ให้รีบนะๆ ผมไม่ได้ตั้งใจมาตายที่นี่นะ ผมตั้งใจจะไปตายสกลนครต่างหาก เอาผมไว้ทำไม" ท่านว่าอย่างนั้น โอ๋ย!เราก็อยู่ในมุ้งกับท่าน เราเป็นเนื้อบนเขียง ท่านสับลงยำลงตลอด เราฟังทุกก็ทุกก็ ครั้นแล้วก็วิ่งไปหาครูบาอาจารย์ท่านว่า อย่างนั้นๆ จะว่ายังไงเรายังอดยกโทษครูบาอาจารย์ไม่ได้เหมือนกัน มันเป็นในหัวใจ ก็ต้องบอกล่ะซี

ครั้นไปหาองค์นี้กราบเรียนตามเรื่องของท่านที่สั่งเราอย่างเด็ดขาดๆ นำเรื่องของท่านออกมาด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย เราจะเป็นจะตาย เราเป็นเนื้อบนเขียงถูกยำตลอดเวลา ครั้นออกมาหาครูบาอาจารย์แล้ว ท่านว่าอย่างนั้นๆ เต็มเม็ดเต็มหน่วยแล้ว อาจารย์องค์นั้นว่าอย่างนั้น อาจารย์องค์นี้ว่าอย่างนี้เป็นลักษณะอืดอาดเนือยนายเราโมโห โถ! มันเป็นยังไงครูบาอาจารย์ จนยกโทษนะเป็นอยู่ในจิต แล้วครูบาอาจารย์องค์ขนาดนี้เป็นผู้สั่งมาอย่างเด็ดอย่างขาด

ทำไมจึงอืดอาดเนือยนายอย่างนี้นะ เป็นอย่างนั้นนะเรา เรามันเป็นไฟ เพราะรับเรื่องทั้งหมดจากมุ้งของท่าน ว่างั้นเถอะพูดง่ายๆ เวลาจำเป็น ใครอยู่ในมุ้งกับท่าน มีแต่เรากับท่านสององค์เท่านั้นเราไม่ยอมให้ใครเข้าไปเลยปฏิบัติ อุปถัมภ์ อุปัฏฐากดูแลท่าน เพราะความเทิดทูนรักสุดหัวใจ เทิดทูนสุดหัวใจ ทุกสิ่งทุกอย่างสุดหัวใจ จึงไม่ให้ใครเข้าไปเกี่ยวข้องกับท่าน เวลาจำเป็น เช่น ถ่ายหนัก ถ่ายเบาใครไปยุ่งไม่ได้เลยนะ เราจะเป็นผู้ปฏิบัติหน้าที่แต่ผู้เดียวเก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในหัวอกเราผู้เดียว ไม่ยอมให้ใครไปแตะต้อง

เดี๋ยวธรรมดาจิตใจของปุถุชนเข้าไป ไปเห็นอากัปกิริยาของท่านเป็นยังไงมันอาจจะแย็บๆ ออกมาในทางจิตใจเป็นอกุศล เราคิดไว้อย่างนั้นตามประสาของเรา เพราะฉะนั้นเราจึงไม่ยอมให้ใครเข้าไปเกี่ยวข้องกับท่านเลยเวลาจำเป็นจริงๆมีแต่เรา เรานี้ตัดรองหมดแล้ว. เรื่องที่จะคิดยกโทษท่านนี้ เราไม่มีเลย มอบถวายหมด เพราะฉะนั้นเราถึงดูแลท่านตลอดเวลาในมุ้งเวลาจำเป็น

นี้แหละนำเรื่องที่ท่านสับท่านยำเรา เร่งให้ไป "ให้ไปวันนี้ๆ" ขึ้นเดี๋ยวนั้น "ให้ไปเดี๋ยวนี้" โน่นน่ะ มันของเล่นนะ เราก็เซ่อ อันนึงได้มาจับทีหลัง ถึงได้ยอมกราบท่าน โถ!เรานี่โง่นักหนานะ คือนี่ที่ว่าเหมือนเทวดาจะต้องร้อน สมกับท่านเทศน์สอนเทวดามาตลอด ในคืนวันนั้นท่านเร่งใหญ่เลย ตอนเช้ารถเขาก็มาจากสกลนคร ไม่มีใครบอกเขาเลยบันดลบันดาลมารับเลย เหมือนว่าเทวดาจะไปบันดลบันดาลใจของชาวสกลนครบริษัทแม่นุ่มเอารถมาเลย

มา ท่านก็ถามเพียงเป็นกิริยา นี่พระก็มีมาก คือ จะมารับท่านไปสกลนคร ท่านนิ่ง พอทางนั้นจบลงเรียบร้อยแล้ว "นี่พระก็มีมาก รถจะพอกันไหมล่ะ" ท่านว่านี้นะ  ทางนั้นก็ตอบมา "ไม่พอ จะมารับทั้งวัน" เขาว่างี้ ท่านนิ่งเลย จึงเตรียมฉีดยานอนหลับให้ท่าน แล้วก็เอาท่านออกขึ้นรถไปเลย นี่เราแน่ใจว่า พวกเทวดาก็จะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ไม่มีใครบอก เราถามดู ใครเป็นคนส่งข่าวส่งคราวให้ทางโน้นเขาทราบ ไม่มีว่างั้น เขามาเอง ถามเขาว่ามีคนไปบอกเหรอ เขาก็บอกไม่มีมาเอง เราจึงแน่ใจว่า พวกเทพนี่แหละที่บันดลบันดาลจิตใจพวกนั้น ตอนเช้าก็มา

เรามาเสียใจตอนนี้ คือ ท่านไม่เย็บสักนิดหนึ่ง ถ้าแย็บคืนวันนั้นจะต้องแตกทีเดียว วัดป่าบ้านภู่น่ะ แตกเพราะเรานี้แหละ เพราะอัดอั้นตันใจจะเป็นจะตาย เวลาได้รับความเผ็ดร้อนมา ถูกสับถูกยำ เลือดสาดมาเต็มตัว เราวิ่งไปหาครูบาอาจารย์ เวลานี้ท่านอาจารย์อย่างนั้นๆ พูดออกมาตามความสัตย์ความจริง แล้วองค์นี้อืดอาด องค์นั้นเนือยนาย องค์นั้นว่าอย่างนั้น

มันยังไงกันนะ มันอดยกโทษครูบาอาจารย์ไม่ได้นะเรามันหากเป็นของมัน เพราะผู้รับเรื่องมานี้จะเป็นจะตายอยู่แล้วครั้นไปพูดให้ครูบาอาจารย์ทั้งหลายฟัง ครูบาอาจารย์ที่มีอายุพรรษาแก่กว่าเราก็มีเยอะนี่นา เราจะไปผลุนผลันทำอวดดีแต่ตนได้ยังไงใช่ไหมล่ะ ต้องได้ไปปรึกษาครูบาอาจารย์ นี้ท่านก็มาอย่างนั้นเสีย เราก็เสียใจจนอดยกโทษครูบาอาจารย์ไม่ได้เหมือนกัน
..............
คัดลอกจากหนังสือ "เทวดา" หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน